Een paar weken geleden kreeg ik ineens een vraag… of ik een familie-fotoshoot wilde doen. En dan een fotoshoot in een studio. De familie zou een paar dagen op Noord-Beveland zijn voor vakantie.

Nu heb ik geen studio, dus op de vraag zou ik niet anders dan met “nee” kunnen antwoorden. Maar voordat ik antwoord kon geven, kreeg ik ineens een ingeving. Waarom een fotoshoot doen in een studio als je op vakantie bent in de mooiste buiten-studio van Nederland?

“Wat hebben we een lol gehad tijdens de fotoshoot ‘met de paarden in zee‘.”

Het Noordzee-strand, de kusten van de Oosterschelde en het Veerse meer… de natuur van de Goudplaat en de Schotsman… Er is van genoeg moois te genieten hier. Daarbij heeft Zeeland de meeste zonuren van Nederland, dus grote kans dat de familie mooi weer zou krijgen tijdens hun vakantie.

Op mijn ingeving werd met enthousiaste gereageerd.

Nu ben ik natuurlijk meer dierenfotograaf dan mensenfotograaf. In het verleden heb ik wel eens mensen gefotografeerd, voornamelijk mensen met dieren. 😀 En dat was heel leuk om te doen.

Daarom dus een nieuwe spannende stap… Deze zomer zou ik het een uitdaging vinden om familie-shoots te gaan doen. Dieren zijn natuurlijk welkom. 🙂

Dat er veel mooie genietmomenten mogen komen deze zomer.

x

J.

Ps benieuwd naar de kosten van een familie-shoot op locatie? Kijk dan op de tarieven-pagina.

Mmm… het is alweer een jaar geleden dat ik een blogpost schreef. Hoog tijd voor een update.

Ik heb natuurlijk niet stilgezeten. Ons nieuwe huis had, en heeft, nog steeds afwerkpunten. 😀 Er ligt een steiger van oud steigerhout uit het Veerse meer in de vijver. Zo leuk om het vijverleven van dichtbij te zien en niet met een verrekijker te hoeven kijken. We hebben een droom waargemaakt en een stal aan huis gebouwd voor Oscar en een vriendin voor hem gezocht. Oscar en Krista zijn inmiddels onafscheidelijk.

En met fotografie ben ik altijd bezig. Veelal met mijn iPhone. Vanaf volgende week zullen er eindelijk kaarten met mijn foto’s van Noord-Beveland in De Kleine Deugniet in Colijnsplaat liggen. Dat was al lang iets dat ik graag wilde realiseren. We hebben heel veel gedaan dus, veel te veel om op te noemen.

En vorige week ben ik voor de tweede keer op pad geweest voor Stichting Ruiter- en Menroutes Noord-Beveland.
De voorjaarsroute van de Boerenruiterroute op Noord-Beveland vond plaats en ik mocht mee om de dag te documenteren.

Wat een prachtig weer was het! Het was niet te warm, niet te koud, een mooi zonnetje met her en der een pluizig wolkje aan de hemel…. Het perfecte weer om een dag samen met je paard door te brengen.

Omdat Oscar en Krista twee oudjes van 26 jaar zijn, die niet veel meer doen dan achter je aan sloffen als je gaat wandelen, lijkt het me een prestatie om tweeëntwintig kilometer met een paard af te leggen. (Wat zou ik graag zelf meedoen…).

De route startte deze keer bij de oude stal van Oscar, OC Stables, en liep door een voor mij vertrouwde omgeving met als hoogtepunt de oevers van de Oosterschelde. Vierendertig deelnemers deden mee en het enthousiasme was volop te voelen.

Ik vind het vooraf altijd heel spannend of ik onderweg genoeg mooie plekken kan vinden, met mooi licht en zonder storende objecten en andere weggebruikers. Mijn hoofddoel is ook vooral om alle deelnemers te fotograferen.

Dat laatste is niet makkelijk omdat de deelnemers niet tegelijkertijd starten en er op den duur veel ‘ruimte’ tussen de groepjes deelnemers ligt. Waardoor ik bijna de volgende mooie fotografeer-locatie mis.

Het is me bijna gelukt. Hooguit één groepje van twee deelnemers heb ik gemist.

Het resultaat mag er zijn. Zie hier het online fotoboek van de Boerenroute Noord-Beveland 2018.

Veel plezier met kijken! (Ik zou het superleuk vinden als je me laat weten wat je van de foto’s vindt.).

xo

J.

Ps: Heb je de foto’s van vorig jaar gemist? Het online fotoboek van 2017 kun je hier inkijken.

Wat loop ik ontzettend achter met alles. Verhuizen… een jaar renoveren… alweer verhuizen… spullen uitpakken en een plek geven… nog steeds wat klussen afmaken… ‘normaal’ leven weer oppakken… het hakt erin, nog steeds…

Ja, je leest het goed… de dierenfotograaf vóór de camera… dat is eens wat anders dan achter de camera… en dat was ook best vreemd.

“dierenfotograaf in beeld”

Ik loop zover achter met schrijven dat ik het interview met Valeska over Oscar en mij voor de rubriek ‘Mens & Paard’, een rubriek over bijzondere relaties tussen mens en paard, in Bit van februari nog niet eens gedeeld heb. Terwijl het zo ontzettend leuk is, en Bit nu natuurlijk niet meer te koop is.

Eric en ik hebben niet alleen katten en kippen, maar we hebben sinds een jaar ook een bijzonder paard geadopteerd.

In januari 2015 heb ik Oscar (24 jaar) ontmoet toen ik het paardrijden weer wilde oppakken. Oscar heeft me geholpen mijn paardrij-angst te overwinnen. Na een val op het strand zo’n 15 – 20 jaar geleden had ik het paardrijden opgegeven. Opnieuw beginnen was heel leuk, maar ook heel griezelig. Na een aantal paarden op de manege te hebben geprobeerd, die het allemaal met me op een lopen zetten op het strand, leerde ik Oscar kennen en leerde ik eindelijk ontspannen. In oktober 2015 ging het plotseling niet zo goed met Oscar. Hij werd mager, liep slecht en wilde niet veel meer. Hij was niet meer inzetbaar voor ritten.

In de wetenschap dat Eric en ik naar het platteland zouden verhuizen, heb ik Oscar in december 2015 geleased. Eind april 2016 is Oscar met ons meeverhuisd, naar een stal in Kamperland, heel dicht bij huis. (Helaas is mijn droom van een stal aan huis niet uitgekomen…).

Oscar was er slecht aan toe. Hij was mager en in zichzelf gekeerd en hij wilde eigenlijk niets… behalve gras eten. Na een bezoek van de dierenarts bleek hij ‘op’ te zijn, met een slecht hart en artrose in zijn hele lijf. Zijn tanden waren zo versleten dat zijn lijf nauwelijks voedingsstoffen op kon nemen.

Het zorgen voor een paard ging met vallen en opstaan, en nog steeds. Op een stal met dertig paarden krijg je veel adviezen en er zijn ook heel veel verschillende meningen over hoe je het goed doet. Ik ben een voorstander van ‘natuurlijk en vrij’, voor zover dat kan. Vooral ook omdat Oscar oud is en lichamelijke gebreken heeft. Hij hoeft niets van mij. Hij hoeft dus ook niet het gezondere hooi te eten, maar hij krijgt het minder gezonde kuil dat hij het liefst eet. Blijven eten is belangrijk. En hij eet heel graag zijn dagelijkse portie, bijna vloeibare, slobber.

Mijn buurvrouw Valeska op stal zag hoe ik worstelde. Ze gaf me het beste advies wat ik tot nu toe gekregen heb. ‘Je weet wat je paard nodig heeft, dat voel je zelf het best.’ En dat is echt zo.

Valeska Nastaly heeft een tekstbureau en is journalist voor Bit en de PZC. Vorig jaar las ze me spontaan een prachtig stukje voor over hoe ze Oscar en mij zag. Ze stelde voor om me te interviewen voor de rubriek Mens & Paard in Bit. Ik twijfelde geen moment. Wat een mooi eerbetoon aan Oscar! Valeska heeft ons interview bijzonder pakkend opgeschreven. Het interview is onderstreept met een foto van Oscar en mij gemaakt door paardenfotograaf Fleur Louwe, die Oscar precies laat zien hoe hij is.

Sinds april 2016 is er veel veranderd voor Oscar en voor mij. De dierenarts gaf vorig jaar het advies om Oscar nog een laatste goede zomer te geven. Ik bereidde me voor op een korte tijd samen. Oscar is er nog steeds. Hij heeft het ontzettend naar zijn zin op stal. Hij heeft een paar vrienden gemaakt, en ook de meisjes kunnen zijn goedkeuring wegdragen, meneer de vrouwenversierder. Hij is een stuk opgewekter en ook flink ronder geworden. Hij zal nooit meer een spring in ’t veld zijn, maar hij voelt gelukkig aan en hij heeft een sterke eigen mening. Behalve zo nu en dan een wandeling, en wat grondwerkles, hoeft hij niet veel meer. Vorig jaar was hij nog in zichzelf gekeerd en mocht ik hem niet knuffelen. Nu zoekt hij me op als we in de bak zijn en kan hij heel stil bij me staan genieten als ik hem tussen zijn oren kriebel. Alhoewel hij nog steeds niets liever doet dan gras eten, is hij meer gefocust op mij. We zijn een team geworden.

Ik betrap mezelf er wel eens op dat ik dingen wil doen. Zeker omdat hij zo is opgeknapt. Maar ik hou me in. Alle tijd is nu voor Oscar zelf.

Als je van paarden houdt… misschien kun je de Bit van februari 2017 nog ergens vinden. Het digitale interview is alleen te lezen door abonnees van Bit. Maar je kunt hier wel genieten van de foto’s van Fleur.

Omdat Oscar nu bijna een jaar bij ons is, heb ik hem aangemeld voor de verkiezing van ‘het leukste oude paard’, georganiseerd door Stichting De Paardenkamp en Bit. Het zou supertof zijn als je op hem zou stemmen. Voor mij maakt het niet uit of hij wint of niet, want hij is nu al het allerleukste oude paard, maar hij verdient het om wat stemmen te krijgen…

Voordat er zonder een berichtje een jaar voorbij is, klim ik toch maar weer eens in de pen. Want wat is er veel gebeurd sinds april 2016.

Ik heb er diverse keren aan gedacht om wat foto’s te delen van de renovatie en nieuwbouw van ons huis in Zeeland. Het fulltime ‘vrijetijdsbouwvakker’ zijn, heeft er behoorlijk zwaar ingehakt. Ondanks dat ik wel kan klussen is klussen niet iets waar ik ’s ochtend vrolijk voor uit mijn bed spring. En als je dan ’s avonds uitgeput op de bank zit dan pak je niet je computer om nog wat te schrijven.

Eric en ik wonen inmiddels twee maanden in ons boerenhuisje in Kamperland. Twee maanden nog maar? Ja, helaas hebben we de deadline van augustus 2016 niet gehaald.

Na de verhuizing naar de caravan in de tuin voelde ik al snel dat de deadline van augustus 2016 wel erg krap was. Op zich was acht maanden niet te kort. Maar als je afhankelijk bent van bouwvakkers die je wil inhuren om samen de ingewikkelde klussen mee uit te voeren, dan blijkt ineens dat je planning afhankelijk wordt van anderen. En die controle loslaten was zwaar, want we wilden opschieten.

Iedere keer als er weer een grote klus geklaard was, dacht ik ‘goh, wat schieten we al op’. Als ik nu terugdenk aan zulke momenten dan vraag ik me af hoe ik zo heb kunnen denken. Als je net weken bezig bent geweest met het uitgraven en opbouwen van de fundering van de nieuwe uitbreiding, je hebt riolering en electra buizen gelegd, met een dikke laag piepschuim daarop, je hebt wapening aan elkaar gevlochten, en je bent klaar voor het storten van het beton, dan ben je natuurlijk een heel stuk opgeschoten. Maar dan ben je nog lang niet zover dat je kunt gaan afwerken. 😀 Misschien was het mijn eigen beschermingsmechanisme dat zo dacht.

Nou ja… als we dan maar ergens in de herfst klaar zijn… mmm… als we dan maar klaar zijn voordat het echt koud wordt… als we maar voor Kerstmis kunnen verhuizen… In het hoogseizoen van onze verhuizer kon ik nog net een afspraak maken om onze spullen uit de opslag te laten komen… twee dagen voor Kerstmis. We hebben de laatste maand zelfs de weekenden keihard doorgewerkt. En uiteidelijk toch maar wat dingen van onze ‘to do’ lijst geschrapt die konden wachten.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend. De hoogtepunten waren voor mij de momenten dat ik zag dat de katten en kippen het reuze naar hun zin hadden op hun nieuwe plek, en op de bouwplaats (op de momenten dat we niet aan het werk waren.). Van zulke momenten heb ik mooie foto’s kunnen maken.

En nu… nu mis ik het klussen toch wel… ondanks dat ik het klussen op momenten verfoeid heb… Natuurlijk zijn er dingen die nog niet helemaal klaar zijn. Dat zijn nu juist de leuke dingen die ’t huis echt af maken. Onze werkplaats is echter woonkamer geworden en zagen kan alleen buiten gebeuren. Als het regent, het koud is of heel hard waait, dan baal ik wel een beetje. Gelukkig komt de lente eraan.

En ja… dan rijst ook de vraag hoe ik mijn leven wil gaan invullen. Het is nog steeds een mysterie, misschien nog wel meer dan een jaar geleden. Wil ik mijn dierenfotografie nieuw leven inblazen? Ik geniet nog steeds heel erg van dieren. Of wil ik gaan creëren? Oude spullen opknappen of er nieuwe dingen van maken heeft ook mijn interesse, van oude lampjes tot nieuwe kapstokken. Mijn Polaroidcamera’s wil ik weer eens afstoffen. Polawalks organiseren… En ‘hetboerengenieten’ fotograferen met mijn iPhone daar kan ik mezelf ook in verliezen. Boerenprints verkopen via Etsy… Mijn theekopjesverzameling zou wel eens vernieuwd mogen worden. Oude eruit, nieuwe erin. Zoveel mogelijkheden…

xo

Jolanda

Ps wil je een kijkje nemen in ons verbouwingproces? Kijk dan op hetboerengenieten

Het is stil geweest. Natuurlijk heb ik in september 2015 aangekondigd dat ik een pauze van dierenfotografie zou nemen. Die pauze is nog steeds actueel. Sinds dat moment is er veel gebeurd.

Vorig jaar had ik nooit durven denken dat Eric en ik ons droomhuis op het platteland van Zeeland zouden vinden. We hebben echter een prachtige plek gevonden, een klein boerenhuisje met een flinke lap tuin middenop het boerenland, met fazanten, konijnen en spechten als vaste tuinbewoners. Een plek naar mijn hart.

En ik had ook niet kunnen denken dat we opnieuw een complete renovatie zouden gaan doen. 😀

Mijn pauze ga ik nu dus gebruiken voor het verbouwen van ons nieuwe huis. Dit keer hebben we een deadline afgesproken. Augustus klaar!

Hoe wonderlijk is het hoe dingen kunnen lopen. Mijn pauze van dierenfotografie komt eigenlijk heel fijn uit.

Tot de renovatie klaar is, gaan we in een caravan in de tuin wonen. We hebben een prachtige vintage caravan op de kop getikt, die een mooie plek aan de rand van de tuin heeft gevonden. Met uitzicht. De binnenkant is inmiddels gestript en weer opgebouwd met alleen dat wat we nodig hebben, en met een dikke tak als krabpaal voor de katten. Zo hebben de katten meer ruimte. Ondanks dat zal tiny living best een uitdaging zijn voor Tara, Blackie & Piet. Ze moeten zeker de eerste twee weken binnen blijven om te wennen.

Hoop dat ze het ons zullen vergeven…

Oude tijden gaan herleven. Verbouwen is niet mijn favoriete hobby. De zomer komt eraan, de katten en kippen zijn dichtbij, de zon schijnt, wat wil je nog meer…. behalve dan dat het huis snel klaar is. 😉

Na de verbouwing, de zomer, de echte verhuizing, kom ik weer in actie als fotograaf!

Laat het nieuwe avontuur beginnen!

Ik wens je een hele zonnige en warme zomer!

xoxoxo

Jolanda