WEBLOG

Geduld

Door: Jolanda Boekhout | 12 februari 2013 | Nog geen reacties >

English version here >>

Geduld is een schone zaak. Dat gezegde kent iedereen. Weten en er naar handelen zijn echter twee verschillende dingen. Bij dierenfotografie word je met je neus op de feiten gedrukt. Als een dier de camera eng vindt, of het geluid van de flits, of het gehele plaatje (camera, flits en fotograaf), dan is er veel geduld nodig om een succes te maken van een fotosessie. Geduld is dan onlosmakelijk verbonden met tijd. Want dat is wat een dier nodig heeft, tijd. Je kunt dan niets anders doen dan geduldig wachten en de tijd nemen tot er ineens die klik is. Die klik die ik nu al een aantal keren heb meegemaakt. Elke keer weer is dat verrassend en zo’n wonder om te zien.

Afgelopen weken had ik twee fotosessies met verlegen modellen. Een fotosessie met Will & Grace en een fotosessie met Smilla en Mijntje. De eigenaar van Smilla en Mijntje had op mijn blog het verhaal van de Catspiration fotosessie met Veronique’s Grijsje gelezen. Dat verhaal had haar over de streep getrokken om een fotosessie met haar eigen schuwe kat Smilla te proberen. Bij binnenkomst bleek ook duidelijk het verschil in karakter tussen Smilla en Mijntje. Mijntje draaide enthousiast rondjes om mijn benen, Smilla nam direct de kuierlatten en verstopte zich in de logeerkamer. Ook de fotosessie met Will & Grace verliep moeizaam. Will gedroeg zich als zichzelf, een nieuwsgierige mollige kater, zijn maatje Grace verdween direct onder het bed zodra ze de flits hoorde zoemen.

Voor beide fotosessies was extra tijd nodig. Tijd om de twee meisjes uit hun schulp te laten kruipen. Dat geduld heeft vruchten afgeworpen. Het wachten werd beloond. Aan het eind van de fotosessie had ik de meisjes zover dat ze mij en mijn camera niet meer eng vonden en met me durfden te spelen. Dat heeft uiteindelijk prachtige beelden opgeleverd.

Het moment tijdens een fotosessie dat er een knopje in het koppie van mijn model lijkt om te gaan en hij of zij ineens zijn angst verliest is zo mooi om mee te maken. Dat ontroert me en maakt een fotosessie onvergetelijk. Als ik dan thuis het resultaat bekijk dan word ik opnieuw blij. En weet ik waarom ik het zo mooi vind om dierenfotograaf te zijn.

Een paar beelden van Grace (zwart) en Smilla (wit cyperse) zie je hier. Herken jij twee schuwe katten in deze beelden?

Wil je meer beelden van deze lieve duo’s zien? Kijk snel hier en hier!



Winnaar fotosessie Catspiration

Door: Jolanda Boekhout | 28 december 2012 | Nog geen reacties >

English version here >>

Op 4 oktober, wereld dierendag, heb ik aandacht besteed aan de speciale dierendageditie van Catspiration & Dogspiration. In deze editie werden dierenfotografietips gegeven en ook was er de kans om een fotosessie met je dier te winnen.

De fotosessies met de vier winnaars hebben inmiddels plaatsgevonden. Ik had een ontmoeting met Grijsje, Lotje, Sep en Jip, en hun baasje Veronique, één van de gelukkige winnaars. Het was een bijzondere ontmoeting en het resultaat wil ik je niet onthouden.

Veronique schreef over Grijsje “Ik heb een supermooie grijze poes Grijsje, maar zij is zo schuw, zodra ze een vreemde stem hoort, gaat ze in de trapkast zitten. Maar bij mij komt ze wel op schoot zitten, alleen als het heel rustig in huis is. Op de badkamer wil ze altijd uitgebreid geaaid en gekroeld worden.”

Toen ik dat las begon het te kriebelen. Voor mij gaf dat juist aanleiding om te proberen Grijsje te fotograferen. Zo’n kat betekent vaak heel veel voor een eigenaar. Omdat ik altijd ruim de tijd neem bij een fotosessie was ik benieuwd of Grijsje zou ‘ontdooien’.

Sep onderzocht direct mijn tas en aanschouwde de fotosessie als een echte heer. Hij vlijde zich neer tussen mijn spullen alsof hij wilde zeggen ‘ik lig hier’. Oude dame Lotje was nieuwsgierig. Ze paradeerde als een wijze dame om me heen. Met hulp van wat speeltuig was ook Jip snel over haar verlegenheid heen. De foto’s van zowel Jip als Grijsje zijn bijzonder geworden. Met veel geduld en vooral in het begin door Grijs te negeren heb ik haar uiteindelijk kunnen vastleggen.

Wat me achteraf vaak opvalt is dat schuwere katten veelal heel erg fotogeniek zijn. De mooie ronde ogen van Grijs trekken je direct de foto in en de gefocuste blik van Jip is hypnotiserend. Oude dame Lotje was bescheiden en dat zie je ook terug in haar foto’s. En de enige heer in het gezelschap, Sep, ging er gewoon voor liggen. De beelden van alle vier katten zijn prachtig geworden.

Ben je benieuwd naar het resultaat van alle vier de fotosessies? Kijk dan in de december editie van Catspiration en Dogspiration.



Piet

Door: Jolanda Boekhout | 25 juli 2012 | Nog geen reacties >

Het leven haalt vreemde fratsen met me uit. Op het moment dat het afscheid van een geliefde kattenvriendin nabij is laat zich een nieuwe kattenvriend zien.

Eind mei kregen Eric en ik ineens bezoek van een mooie grote cyperse kater. Eerst een beetje  verlegen maar zich al snel ontpoppend tot een kroelerd. Voor Blackie en Poppy, onze buitenkatten, was hij niet zo’n gentleman. Blackie delfde duidelijk het onderspit. Hij heeft er inmiddels al behoorlijk wat schrammen bij gekregen. De verandering in Blackie te zien, van een blije stoere bink in een schuchter vriendje, deed ons behoorlijk verdriet. Er moest dus iets gebeuren.

‘nieuw thuis gezocht’

Na een chip-check en een telefoontje naar het plaatselijke asiel zat ik met mijn handen in het haar. De kat, inmiddels ‘Piet’ gedoopt door Eric, had geen chip en duidelijk ook geen eigenaar. Het asiel wilde echter geen hulp bieden. ‘Hij zag er gezond uit, had dus duidelijk een eigenaar en we moesten hem maar weer in onze tuin zetten’.

Nu, zo’n twee maanden later, hebben we na een emotionele achtbaan afscheid genomen van onze lieve Puk. Piet is er echter nog steeds. Een eigenaar heeft zich, zoals te verwachten was, nooit gemeld. Een poging om hem te koppelen aan een vriendin is op niets uitgelopen. Piet zelf adopteren doet pijn. We hebben het verlies van Puk nog niet eens helemaal kunnen verwerken. Het verlies is nog te vers. Aan een nieuwe kat zijn we eigenlijk nog niet toe.

Toch is het Piet gelukt om in korte tijd een plekje in mijn hart te veroveren. Ik kan het nu niet meer over mijn hart verkrijgen om hem naar één of ander asiel te brengen. Zeker niet na mijn laatste ervaring met het asiel. Maar hoe lief we Piet ook vinden, we moeten aan onze kattenclub denken. Zij hebben net als wij in een jaar tijd drie kameraadjes verloren en zijn nog zoekend naar een nieuwe balans in de groep. Het liefst zien we dus een ander liefdevol thuis voor Piet. Die liefdevolle plek is tot nu toe nog niet gevonden.

Hoe het nu verder moet weet ik niet. Het ziet er naar uit dat we onvrijwillig een nieuwe kat erbij hebben gekregen. Misschien werkt het om hier een noodkreet te plaatsen. Wie er al langer over denkt om een kat te adopteren zou eerst eens moeten komen kennismaken met onze Piet.

We weten natuurlijk niets over de voorgaande thuissituatie van Piet. Alles wat we nu weten is uit ervaring. Piet is zoals ik al vertelde een grote gemarmerde cyperse kater, gecastreerd. Zijn leeftijd is niet bekend. Schatting is tussen één en drie jaar. Hij is een echte schootkat, maar hij is geen fan van opgepakt worden. Piet in een vervoersmandje doen gaat heel goed, ondanks zijn formaat. Piet is geen echte buitenkat alhoewel hij het prima vindt hier in de tuin. We hebben laatst een teekje van zijn oor verwijderd en ook dat ging goed. Hij vindt het niet ververlend als je aan ‘m ‘pielt’.  Onze katten tolereren Piet inmiddels en andersom ook, maar ’t zijn geen dikke vrienden geworden. Hoe ze met elkaar omgaan, lijkt het erop dat Piet het prima vindt om een thuis te hebben waar hij alleen is.

Hoe ik Piet nu heb leren kennen in twee maanden tijd? Z’n hart is even groot als hijzelf is. T Is een kanjer! En ik weet dat degene die Piet adopteert een echte bofkont is!

Mocht je interesse hebben in Piet, dan ben je welkom voor een kennismaking. Bel of mail me!

 



Caboodle Ranch

Door: Jolanda Boekhout | 20 maart 2012 | Reacties (1) >

English version here >>

Alweer enige jaren geleden kreeg ik van een vriend van mijn partner een link doorgestuurd, met de opmerking dat ik de link absoluut moest openen omdat ik de inhoud prachtig zou vinden. Het was de link naar de website van Caboodle Ranch in Florida.

Vol verwachting opende ik de link en kwam op een wel heel bijzondere plek terecht: Caboodle Ranch in Florida. Caboodle Ranch is een heiligdom voor katten dat in 2003 zonder opzet is ontstaan door één man, Craig Grant.

Het verhaal van Craig is zo bijzonder. Craig is iemand die helemaal niet van katten hield. Toen zijn zoon naar college ging, kreeg Craig de zorg over zijn kat Pepper.  Na verloop van tijd bleek Pepper zwanger te zijn. Nadat er vijf kittens geboren waren veranderde Craig geleidelijk. Langzamerhand ging hij van de katten houden en toen de buurt ging klagen over de katten is Craig op zoek gegaan naar een geschikter thuis. Binnen niet afzienbare tijd vond hij vijf hectare land op een boomplantage midden in de vrije natuur.

“Vrij zijn, in bomen klimmen en gelukkig zijn”

Craig zette een kantoortrailer op het lapje grond en maakte de trailer geschikt als slaapplaats voor de katten. Zijn idee is dat katten vrij moeten kunnen zijn, in bomen moeten kunnen klimmen en gelukkig moeten kunnen zijn. Door de jaren heen heeft Craig boomhutten gebouwd, schuilplaatsen gemaakt en zijn er wandelpaden gecreëerd.  Geleidelijk kwamen er meer katten. Craig adopteerde verlaten katten en zwerfkatten uit de omgeving en nam zwerfdieren mee van de plekken waar hij werkte. Mensen hoorden van de ranch en kwamen katten brengen, katten waar men niet meer voor kon zorgen, en mishandelde en verwaarloosde katten. Craig heeft inmiddels zijn bedrijf aan zijn zoon verkocht en is met pensioen. Zijn leven draait nu enkel om het zorgen voor de katten op Caboodle. Inmiddels is het gebied uitgebreid tot 30 hectare en zijn er 600 katten.

Vorige week wilde ik over Caboodle schrijven. Nou bezoek ik de website van Caboodle niet dagelijks dus toen ik een bezoek bracht aan de website schrok ik. Ik las dat Caboodle is ontruimd door de ASPCA en dat Craig beschuldigd is van verwaarlozing van zijn katten. Dat laatste kon ik niet geloven. Een PETA inspecteur heeft enige tijd als vrijwilliger gewerkt op Caboodle om undercover bewijs te verzamelen dat er katten verwaarloosd werden. Het is schaamteloos wat er gebeurd is. Als er sprake is van verwaarlozing dan lijkt het mij redelijk dat je daar iemand openlijk op aanspreekt en de kans geeft de situatie te veranderen.

Hoe kunnen dieren verwaarloosd zijn als ze er zo gelukkig uitzien? Er leven zoveel katten op het enorm grote gebied van Caboodle, dan kan het niet anders dan dat er altijd wel een aantal ziek is. Op Caboodle kwam geregeld een dierenarts langs en de katten werden gesteriliseerd en ingeënt.

Op de website van Caboodle Ranch staan een paar mooie filmpjes. Hier is er eentje:

Ik ben een echt kattenmens. Ben opgegroeid met katten en voel me verbonden met dieren. Ik denk dat een kat die ongelukkig is bij iemand, of op een plek, en de kans krijgt om weg te gaan zeker niet blijft. Ook al zet je hem zijn favoriete voedsel voor. Nederland en Florida zijn ver van elkaar verwijderd en de enige informatie over Caboodle komt van internet. Een goede vriendin die in Florida woont heeft voor me uitgezocht wat er gebeurd is en helaas bevestigde ze wat ik al had ontdekt.

Vorig jaar dacht ik er aan om een maand naar Caboodle te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Helaas is het er niet van gekomen. Ik baal daar enorm van.

'T Katshuis

Eric en ik hebben al jaren twee zwerfkatten in de tuin wonen, Blackie en Poppy. Ons ‘mini-Caboodle’ ziet er lang niet zo prachtig uit als de echte Caboodle Ranch. Ik kan me voorstellen dat Poppy en Blackie zich enigszins voelen zoals de Caboodles. Dicht bij ons zijn en gelukkig zijn. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen en we zorgen goed voor ze. Ook zij zijn gecastreerd, gechipt en ingeënt. Poppy, die een wilde kat was toen ik haar leerde kennen in 2006, werd vorig jaar ernstig ziek. Ik heb haar ruim twee weken lang iedere dag naar de dierenarts meegenomen voor een nierspoeling. Ondanks deze beproeving is ze nog steeds bij ons, uit eigen keuze.

Mocht je meer willen weten over Craig en Caboodle Ranch, kijk dan op de website van Caboodle en vorm zelf een oordeel. Op de Live Journal kun je de laatste ontwikkelingen omtrent de ranch volgen.

Ik draag Caboodle Ranch nog steeds een warm hart toe. Gewoon, omdat het goed voelt. Ik hoop dat het Craig lukt om Caboodle Ranch opnieuw op te bouwen. Zeker weten dat ik er dan wel naar toe ga!



Mijn liefste Jesse

Door: Jolanda Boekhout | 21 juni 2011 | Reacties (2) >

We wish we could have told you in words you’d understand,
we wanted you to stay with us.
This wasn’t what we’d planned.
We wish that we could tell you how empty we now feel.
A part of us went with you,
a part that time can’t heal.
We wish we’d once more hear you and your softly, rumbling purr,
and hold you on our laps again and stroke your silken fur.
We wish we had you back again,
to fill this empty space,
but one day we’ll be together in a far, far better place.

Vorige week woensdag was een verdrietige dag. Heel onverwachts en veel te snel hebben we afscheid van elkaar moeten nemen.

Dat je er niet meer bent is ondenkbaar en onwerkelijk. We zijn 17 jaar samen geweest en dat je weg zou gaan leek nog zo ver weg.

Twee epileptische aanvallen heb je meegemaakt in één maand. Na de laatste aanval was je veerkracht er niet meer. Jouw vertrouwde zelf verdween binnen korte tijd en ik voelde dat je niet lang meer zou blijven. Veel te snel hebben we de beslissing moeten nemen om je te laten gaan.

Tijd samen is nooit lang genoeg, dat voel je als het einde nadert. Ik had niet verwacht dat je al zou gaan. Ik ben er nog niet aan toe om zonder jou verder te gaan, lief jochie. Jij bent zo’n deel van mij dat het voelt alsof er in mij iets mist. Een deel van mij is weggegaan met jou.

Het voelt zo vreemd dat je weg bent. Je niet meer in je vertrouwde mandje te zien liggen, niet meer je aanwezigheid te horen als je naar buiten wil of water wil drinken in de douche doet pijn. Zeventien jaar ben je mijn beste maatje geweest. Je was een bijzonder ventje. Altijd dichtbij me. Aandoenlijk, verlegen liefdevol en met zoveel liefde voor mij. We waren een eenheid. Je bent zelfs Eric gaan waarderen in de negen jaar dat je hem kent en andersom ook.

Je kennismaking met de katten van Eric ging wonderbaarlijk goed. Je gedroeg je gepast onverschillig en was een lieve wijze kater. En iedereen had een liefdevol respect voor je. Puk was dol op je. Na een keer samen met haar in de rieten mand te hebben doorgebracht was het ijs gebroken. Van Tom kreeg je gisteren nog een afscheidslik over je bolletje. Binnen was je een watje en buiten een stoere macho. Zelfs op de laatste dag wist Poppy niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken toen je nog een rondje door de tuin maakte. Je had geen flauw benul van je uitstraling.

Samen zijn met jou maakte me gelukkig. De verbondenheid die ik met je heb is zo bijzonder. Ik voelde me blij, warm en veilig als je bij me was. En jij was ook dol op mij. We dansten samen op mijn favoriete muziek. Je hield er van om je uit te rekken in mijn armen. En je bent de enige kat die ik ken die zo lekker rook. Ik hield er van om mijn neus in je nekje te verstoppen en je geur op te snuiven. We hebben intens van elkaar genoten. Eric vertelde me gisteren dat hij aan je kon zien hoeveel je van me hield. Onze band was speciaal.

De laatste weken was je nog meer op mij gericht. Gelukkig heb ik je al de aandacht kunnen geven die je nodig had. En je extra lekker eten geven op het moment dat je trek had.

Op momenten zoals deze is de hoop op een leven na de dood groot. Je niet meer dicht tegen me aan te houden en te knuffelen, je lekkere geur te ruiken en je bijzondere, dikke zwarte staart te voelen doet zo’n pijn.

Vandaag regent het. Dat voelt goed. Het is een passend afscheid voor jou, want mijn hart huilt om jou. Jij hebt een speciaal plekje in mijn hart Jesse. Het draadje dat ons verbindt is onbreekbaar en zal blijven bestaan. Ik mis je en zal altijd van je blijven houden. En ik hoop dat Tipsie en mam nu bij je zijn om jou te troosten.

Als mijn tijd gekomen is dan zien we elkaar weer terug. Lieve schat, lieve Jessebesse ik hou zielsveel van jou! Dank je wel voor onze liefdevolle tijd samen.

Jolanda