WEBLOG

Tijd vliegt als je met passie werkt!

Door: Jolanda Boekhout | 28 februari 2011 | Nog geen reacties >

English version here >

1 Maart bestaat Jofabi Foto 5 jaar. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat als je iets met passie doet.

Vijf jaar geleden ben ik begonnen met wat ‘proef’-sessies. Ik had geen idee of er behoefte was aan een dierenfotograaf aan huis en of het me wel zou lukken om in korte tijd een band te ontwikkelen met een dier. De reacties die ik kreeg waren positief genoeg om serieus verder te gaan met dierenfotografie.

“Daarom verloot ik 5 prints onder fans”

Met vallen en opstaan ben ik de eerste jaren doorgekomen. Bij tijd en wijlen twijfelde ik of ik goed genoeg was als fotograaf. Fotosessies werden (bijna) altijd met zulk prachtig resultaat beloond dat ik moest doorgaan.

Gelukkig is de twijfel verdwenen. Het gevoel van ‘met de buit naar huis gaan’ is echter gebleven. Niet alleen het werken met dieren is prachtig, maar ook het uitzoeken van de foto’s blijft een cadeau. Juist omdat ik werk met dieren is het resultaat nooit hetzelfde en daardoor is er altijd een gezonde spanning voelbaar. En met een uitzondering daar gelaten word ik nooit teleurgesteld.

Mijn 5-jarig bestaan als dierenfotograaf wil ik niet ongemerkt voorbij laten gaan. Dat moet gevierd worden. Met jullie. Daarom verloot ik 5 prints onder diegenen die een reactie achterlaten op deze blogpost: een fotoafdruk van 30x45cm/30x30cm en vier passe-partout kaarten.

De winnaars krijgen persoonlijk bericht van me en mogen zelf een keuze maken uit mijn portfolio.

En de gelukkig winnaars zijn Siobhan, Jenn en Jan. Gefeliciteerd!! Jullie krijgen persoonlijk bericht met de wat en hoe. Dank je wel voor jullie reactie.



Time flies when you’re having fun!

Door: Jolanda Boekhout | | Reacties (5) >

On the 1st of March it’s Jofabi Foto’s fifth anniversary. It is unbelievable how time flies when you are working with passion.

Five years ago I started with some ‘test’ photo sessions. I had no idea if the need existed for an animal photographer at home and if it was possible for me to create a connection with an animal in a short time. The reactions I got were positive enough to continue animal photography in a serious manner.

“5 prints to be won by happy commenters”

With ups and downs I lived through the first years. From time to time I doubted my abilities as a photographer. Every time the sessions ended up (almost) with such a wonderful result that I had to carry on.

Luckily doubting myself has disappeared. The feeling of going home with ‘the loot’ has stayed however. Not only working with animals is magic, but also looking through the result of a photo session is a gift. Especially with working with animals the result is never exactly the same and therefore there is always a healthy tension tangible.

With some exceptional occasions I am almost always pleasantly surprised.

I don’t want to let this lustrum pass by without celebrating. Not without you. There are 5 prints to be raffled among those who will leave a word of love with this post: a 30x45cm/30x30cm photo print and four passe-partout cards.

The five lucky commenters will receive a personal message and may pick their own favourite shot from my portfolio.

And the lucky winners are Siobhan, Jenn and Jan!! Congratulations!! You will receive a personal email with the what and how. Thank you for commenting!



Een eerbetoon

Door: Jolanda Boekhout | 20 februari 2011 | Reacties (2) >

English version click here >

Deze maand, op 20 februari, ben ik precies even oud als mijn moeder was toen ze overleed in 1980. Ik kan me niet herinneren hoe dit gegeven in mijn hoofd kwam. Misschien doordat mijn gedachten teruggingen naar de dag dat Eric en ik verkering kregen, op 10 augustus, en mijn moeder ook op een 10e dag overleed. Of omdat ik moest terugdenken aan de manier waarop Eric en ik elkaar ontmoetten. Het kan bijna niet anders dan dat mijn moeder daar de hand in heeft gehad. Er zijn meerdere redenen waarom ik vermoed dat ze die gelegenheid heeft gecreëerd, maar ik zal het laten bij het feit dat mijn moeder van mij en dieren, in het bijzonder van katten, houdt.

Voordat ik terugkom op mijn gedachtegang over mijn moeder is het misschien leuk om te vertellen hoe Eric en ik elkaar ontmoet hebben achtenhalf jaar geleden. Voordat ik Eric tegenkwam en we aan de praat raakten, had ik een paar ontmoetingen met de katten van Eric. Op dat moment woonde ik met mijn drie katten achter het Centraal Station in Rotterdam, in een leuke benedenwoning met een prachtige groene tuin.

De eerste ontmoeting met Eric vond plaats op een maandagmorgen in juli. Ik had die zondag in de tuin doorgebracht. Het was een hete zomerdag en ’s avonds was er een heftige zomerse onweersbui losgebarsten. Om mijn slaapkamer, en mezelf, enige koelte te gunnen had ik de tuindeuren opengelaten en was lekker op de bank gezakt. Voordat ik naar bed ging ontdekte ik dat Jesse werd gebiologeerd door de bamboekast naast mijn bed. Sterker nog, naar wat zich daarachter bevond. Daar bleek zich een vreemde en bange kat te verstoppen.

Ik woonde inmiddels negen jaar op die plek en had de kat nog niet eerder gezien. Het kon niet anders dan dat ze ergens was ontsnapt, waarschijnlijk door het noodweer. Ik wist me geen raad op dat moment. Kon haar niet binnenhouden omdat ik dan ruzie kreeg met mijn eigen drie katten, maar kon haar ook niet buitenzetten omdat het nog steeds noodweer was. Na een telefoongesprek met de dierenambulance kreeg ik het advies om de kat toch buiten te zetten. Met pijn in mijn hart heb ik dat gedaan.

“Ik voelde dat ik op mijn moeders verjaardag even oud zou zijn als ze was toen ze overleed”

De volgende ochtend vroeg ik mijn bovenburen of zij wisten van wie de kat kon zijn. Zo kwam ik erachter dat een buurman van het portiek naast me katten had. Mijn volgende actie was aanbellen bij die buurman. De deur werd opengedaan door een knappe en relaxte jongeman. Ja, het klopte dat hij een kat miste, hij miste er zelfs twee. Hij vertelde dat hij die zondagavond naar de bioscoop was geweest en de balkondeuren op een kiertje had laten staan. Bij terugkomst miste hij Puk en Kees. Door het noodweer waren ze waarschijnlijk geschrokken en van het balkon gevallen (van twee hoog). Ik vertelde hem van de ontmoeting met Puk en dat ze de nacht buiten had doorgebracht.

Ik ging naar mijn werk, kon het niet loslaten en ging eerder naar huis om Puk te zoeken. Ook Eric was ongerust en eerder thuis gekomen. Gelukkig snuffelde Puk nog steeds in mijn tuin rond en kon ik haar snel oppakken. Eric vond Kees bij de buren. Allebei waren ongedeerd.

Een week later vond de jaarlijkse BBQ met de bovenburen plaats. Het was bekend om me heen dat ik katten had en toen de deurbel ging en een buurman vroeg of ik een kat miste kwam die vraag niet als een verrassing. Ik miste echter geen kat en was nieuwsgierig wie hij had gevonden.

In het portiek waar Eric woonde zat een bange kat op de trap, met wat bloedsporen op zijn kin. Hij moest dus van boven zijn gekomen. Dat was mijn eerste ontmoeting met Tom, de derde kat van Eric. Na Tom in veiligheid gebracht te hebben, gingen mijn buren en ik op onderzoek uit waar Tom thuishoorde. Eric miste geen kat, dacht hij, maar na een paar minuten kwam hij achter ons aangehold en vertelde dat hij Tom miste. Hij had Tom ongemerkt buitengesloten op het Franse balkonnetje aan de voorkant van het huis. Tom is een bijzonder avontuurlijke kat en was op zoek naar een weg naar binnen naar beneden gevallen. Gelukkig waren zijn verwondingen te verwaarlozen.

Dat was mijn eerste ontmoeting met Tom en mijn tweede met Eric. Ik maakte nog een geintje dat we de volgende keer dat we elkaar tegenkwamen iets moesten gaan drinken samen.

Na de BBQ die avond zag ik dat het licht bij Eric nog brandde. Na een gezellige avond met heerlijk eten en wijn had ik genoeg moed om de telefoon te pakken en Eric uit te nodigen voor een drankje. Hij was verrast door mijn uitnodiging maar zei gelukkig geen nee.

Die avond praatten we urenlang. We bedachten om samen naar de DanceParade te gaan. Dat was 10 augustus. En die avond was de avond van onze eerste kus. Dit jaar is ons negende jaar samen.

Terugdenkend aan 10, de katten, de signalen die mijn moeder me gaf (de manier waarop Eric en ik elkaar ontmoetten moest zeker door haar gearrangeerd zijn) bedacht ik me dat 2011 het jaar is dat ik ouder zal zijn dan mijn moeder. Deze wetenschap doet je nadenken. Mijn moeders’ ziekte, kanker, heeft er voor gezorgd dat ik me wel eens afgevraagd heb of ik ouder zou worden dan zij. En dat ik na mijn 46ste een grens overschrijd en verder reis over een pad dat zij nooit heeft belopen.

Ik begon ook na te rekenen hoe oud mijn moeder was, in jaren, maanden en dagen, toen zij overleed. Wat mijn leeftijd zou zijn op haar verjaardag. Zonder nauwkeurig na te rekenen voelde ik dat ik op haar verjaardag even oud zou zijn als ze was toen ze overleed. Hoe kan een mens dat weten zou je denken. Ik kan daar geen antwoord op geven. Ik wist het. We zouden allebei 46 jaar, 3 maanden en 20 dagen oud zijn. Na mijn redenatie gehoord te hebben, sloeg Eric secuur aan het rekenen. Mijn berekening klopte.

Wat zou dit kunnen betekenen? Wat is het bericht en is er een bericht? Tot nu toe heb ik geen antwoord kunnen vinden. De bedoeling achterhalen heeft bedachtzaamheid, gevoel en moed nodig. Want ik weet dat het een speciaal signaal moet zijn. Misschien sluit dit een periode in mijn leven af. Een lange periode van vechten met mezelf, worstelen met wie ik ben in dit leven en niet mezelf zien wie ik ben en wat ik kan. Mijn passie durven zien en de stap te durven zetten voor mezelf te kiezen, mezelf vertrouwend en de dingen die om me heen gebeuren. En heel belangrijk, het afsluiten van een periode van twee jaar, verlate, rouwverwerking (zou dat kunnen?).

Het is een rare gewaarwording en iets om bij stil te staan. Na 20 februari ga ik een leven in dat mijn moeder nooit heeft geleefd. Ga ik ervaringen krijgen die zij nooit heeft gehad. Iedere rimpel die ik dan krijg heeft zij nooit gekregen. Ik word straks ouders dan zij werd. Ik kan mijn leven, en mezelf, dan niet meer vergelijken met het haar leven. Simpelweg omdat zij nooit zover gekomen is. Voorheen kon ik me afvragen hoe zij bepaalde dingen op mijn leeftijd gedaan zou hebben. Dat kan straks niet meer. Het geeft me het gevoel dat ik na 20 februari ook voor haar ga leven. Stations bezoeken waar zij nooit is geweest. Het voelt als een blanco vel dat voor me ligt, maar ook alsof ik nu een weg in ga voor ons beiden, om voor ons samen nieuwe avonturen te beleven. Het voelt prachtig om dit voor ons allebei te doen en ook als een grote verantwoordelijkheid om ons en mijn leven volledig te leven zoals het bedoeld is.

Met liefde.

Jolanda



A Tribute

Door: Jolanda Boekhout | | Nog geen reacties >

This month, on 20th Februay, I am exactly the same age as my mom was when she died in 1980. I can’t remember how I came to this calculation. Maybe because my thoughts went back tot the day Eric & I got a relationship, on 10th August, and my mom died on a 10th day of the month. But also maybe I had to think about the way Eric & I met in 2002. My mom must have a hand in that. There are several reason to think why she would have created the opportunity, but I will leave it to the fact that my mom loved me and animals, cats in particular.

Before I come back on my line of thoughts it maybe to know the story of how Eric & I met eight and a half years ago. Before we actually met and started talking I had an encounter with Eric’s cats. At that moment I lived with my three cats in the centre of Rotterdam, in a nice house on the ground floor, with a beautiful green garden.

The first encounter with Eric was on a Mondaymorning in July 2002. I had spent the Sunday before in the garden. It was a hot summer day and after dark a thunderstorm had come up. To cool my bedroom, and me, I had left the doors to the garden open and sat back on the couch. Before I got into bed I noticed that Jesse was mesmerized by some stuff in the cupboard next to the bed. After a closer look I found a strange and scared cat hiding at the back of the cupboard.

I had lived in that house for nine years and hadn’t seen the cat before. The bad weather must have scared her and had her escape from somewhere. I didn’t know what to do at that moment. Couldn’t keep her in the house because of my cats, but I couldn’t throw her out, because it was still raining heavily outside. After a phonecall with the animal ambulance I got the advice to put the cat outside. Because the place I lived had a closed gardencompound the cat would be safe. So with pain in my heart I sent her out again.

First thing on Monday morning was to have a chat with the upstairs neighbors and I found out that a neighbour who lived a porch next door had some cats. The second thing I did that day was ringing his doorbell. A man who looked very handsome and relaxed opened the door. And yes, he missed two of his three cats. He told me he had left the balconydoors open when he went to the movies the day before. He missed Puk and Kees when he came back. They were probably scared by the weather and had fallen down. I told him I met Puk the night before and that she was roaming the gardens.

“I know that on my mom’s birthday I would be the same age she was when she died”

I went to work. Couldn’t let go of the event and came home early to search for Puk. Eric also had come home early. Fortunately I discovered Puk still sitting in a corner in the garden and very quick I could catch her. Eric found Kees in the garden next door. They both were unharmed.

A week later I had the yearly BBQ in the garden with my upstairs neighbours. It was well known that I was a cat lover so when the doorbell rang and another neighbour asked if I missed a cat that question didn’t came as a surprise. I didn’t miss anyone, but was very curious about who he had found.

In the porch where Eric lived I found a scared cat with some small injuries on his chin. The cat must have fallen down somewhere. That was the day I first met Tom, Eric’s third cat. After bringing Tom home my guests and I tried to find out where Tom lived. Eric didn’t miss a cat at that moment, he thought, but after a few moments he came running after us calling that he did miss a cat. It happened that he had unnoticed left Tom outside on his streetside balcony. Tom happens to be a very adventurous cat and with finding a way inside he probably fell down by accident. Fortunately his injuries were minor.

That was the second time I met Eric. I made the joke that next time we saw each other we must have a drink.

After the BBQ I noticed the lights in Eric’s house were still on. And after a very cosy evening with wine and food I had the courage to pick up the phone and invited Eric over for a drink. Eric was very surpised with the invitation but he didn’t say no.

That night we talked for hours. We decided to go to the DanceParade together next weekend. That day was Saturday 10th August. And it happened to be the first day we kissed. This year we will be together for nine years.

Thinking back about 10, the cats, the signs from my mother (the way Eric and I have met must have something to do with her) I started thinking that this year is the year that I will be older than my mom. This knowledge makes someone think. Because of her illness you start thinking about if you will ever reach an older age than she did. And that I am crossing a line after 46, travelling further down the path she ever could.

I also started counting what age my mom was, in years, months, days, when she died. And what age I would be on her birthday. Without carefully counting the figures I know that on my mom’s birthday I would be the same age she was when she died. How can a person know you probably think? I can’t answer that. I just knew. We both would be 46 years, 3 months and 20 days. After having mentioned it to Eric, he did calculate carefully and found out that my counting had been correct.

What would this mean I thought? What is the message and is there a message? Up till now I don’t know the answer. Finding out needs some careful thinking, feeling and courage. I know it must be a special sign. Maybe it is the ending of a period in my life, a long period of fighting with myself, struggling with who I am in life and not seeing the true me. Finding out my passion and taking the step to chose for me, trusting me and the things that happen around me. And, very important, bringing the last two years of belated mourning to a close.

It is a strange perception and something to give a moment thought. After 20 February I will live a life my mom never lived. I will have experiences she never had. Every wrinkle I will get she never got. I will be older than she ever was. I can’t make comparison to her life anymore, simply because she never got this far. I used to ask myself how she would have done things on my age. That won’t be possible anymore. It creates the feeling that I will live life for her too after 20 February. Visit stations she never went. It feels like there is a white sheet rolled out for me, as if I am travelling a road for the both of us, to experience new adventures for both of us. It feels powerful to experience this for the both of us and also as a great responsibility to live our, and my, life like it is meant to be.

With love.
Jolanda



Yuna

Door: Jolanda Boekhout | 2 februari 2011 | Reacties (2) >

Vrijdag had ik een prachtige ontmoeting met Yuna, een lieve vierjarige Weimaraner.

Monique, Yuna’s baas, vertelde me bij ons eerste contact dat Yuna in haar puppytijd iets traumatisch heeft meegemaakt en dat ze daardoor angstig is. Menig jogger wordt door Yuna achtervolgt en ook knabbelt ze nog wel eens aan de mouw van een voorbijganger. Een Weimaraner is geen kleine hond en ik kan me voorstellen dat die uiterlijke bravoure een mens laat schrikken.

Het is onduidelijk of Yuna door haar angst een allergie voor voedingsproducten heeft ontwikkeld, maar die allergie heeft Yuna er ook nog bijgekregen. Door te experimenteren met voeding is er nu een breekbare balans ontstaan. Omdat het onzeker is hoe lang die balans blijft bestaan en of Yuna gezond oud kan worden, vroeg Monique me of ik een fotosessie wilde komen doen. En dat wilde ik natuurlijk graag.

Ik neem altijd ruim de tijd voor een fotosessie zodat een model aan mij en mijn camera kan wennen. De angst van Yuna zou vermoedelijk geen probleem opleveren. Ieder dier heeft tenslotte een gebruiksaanwijzing en dient met respect benaderd worden.

“Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond”

Met een speciale missie ging ik op weg en dacht een angstige hond te ontmoetten. Niets bleek minder waar te zijn. Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond.

Mijn tas werd ontdekt, van binnen en van buiten. Mijn snoepjes, die ik altijd meeneem als verleidingsmiddel, kon ik met moeite redden en ook mijn piepkip viel in de smaak.

Ruim een uur hebben we elkaar beziggehouden met piepkip en rijstwafel. (Wie dacht dat honden geen rijstwafel lusten, heeft het mis). Yuna stond helemaal open voor de sessie en haar angst was buiten gelaten. Het was een genot om de fotosessie met Yuna te doen en het resultaat is prachtig geworden.

Ieder dier is de moeite waard om een gelukkig en tevreden leven te hebben. Ik ben blij dat Monique van alles heeft uitgeprobeerd met Yuna en hoop dat ze er nog heel wat jaartjes zal zijn. Yuna zal in elk geval niet vergeten worden, want haar pootafdruk is vastgelegd!