WEBLOG

Mies & Teddy’s ‘moving in’ datum

Door: Jolanda Boekhout | 11 oktober 2023 | Nog geen reacties >

Ach… wie zie ik nu op Timehop! Kleine Mies & Teddy. Vandaag zijn ze precies 5 jaar bij ons. 

Ik kan me het langverwachte telefoontje nog zo goed herinneren. Mies en Teddy mochten naar huis komen! We waren niet thuis maar hebben ons schema direct omgegooid. Vervoersmandje onderweg gekocht en op naar Rotterdam. 

Hun kittentijd was fantastisch om mee te maken. Het geluid van die rennende voetjes… Ook nu zijn deze twee dametjes nog steeds prachtig leuk. Ze slapen alleen niet meer zo lief in elkaars armen. 

Het is ook zo tof dat ik hun leven tot nu toe heel mooi heb kunnen vastleggen. In vijf jaar al ontelbare mooie herinneringen. Wie weet krijgen zij ook ooit hun eigen boek. 

Dankbaar voor hun aanwezigheid in ons gezin. Voor hun dagelijkse nooit vervelende fratsen. En ook blij dat we deze twee Rotterdamse zwerfkittens een mooi leven bij ons hebben kunnen geven.



Feest! Het is dierendag!!!

Door: Jolanda Boekhout | 4 oktober 2023 | Nog geen reacties >

In huize Poes! is het eigenlijk iedere dag dierendag. Piet, Teddy & Mies zijn onze gezinsleden van wie we dagelijks enorm genieten. Als ik deze drie gezichten zie, dan denk ik dat ze gelukkig zijn bij ons. 

Ondanks dat ze dagelijkse alle knuffels krijgen waar ze om vragen, er iedere dag lekker eten klaar staat, er plekjes zijn om zich in te verstoppen, palen zijn om in te klimmen en dat we lekker met z’n allen in bed kruipen aan het einde van de dag, geef ik ze vandaag toch een extra knuffel. 

Maar misschien gaat dierendag juist om die dieren die het niet goed hebben. Honden, katten en konijnen die geen fijn thuis hebben. Die in het asiel wachten op een gezin waar ze gelukkig kunnen zijn. Of fokdieren die in slechte omstandigheden gehouden worden. Wilde dieren die het steeds moeilijker hebben omdat hun habitat verdwijnt. Dieren in de bioindustrie die, opeen gepropt in een stal met weinig tot geen daglicht, een veel te kort leven hebben. Dat zijn de dieren waar het op dierendag om gaat. 

Ik ga maandag de katten fotograferen in het Walcherse dierenasiel. Dat is niet op dierendag maar het helpt hopelijk wel om de katten de weg naar hun gouden mandje te laten vinden. Doe jij vandaag iets voor die dieren die onze steun nodig hebben? 

Geniet extra van elkaar vandaag!



Mijn wandeling rond het eiland

Door: Jolanda Boekhout | 20 mei 2015 | Reacties (2) >

Bijna negen maanden woon ik nu op het platteland. Nog twee weken en dan verhuizen Eric en ik weer terug naar de stad. Het huis dat we gehuurd hebben, is namelijk verkocht en ons huurcontract is opgezegd. Die verhuizing is heel tijdelijk hoop ik.

Wat ik zo leuk vind aan wonen op het platteland is te zien hoe je levensstijl verandert. We bakken inmiddels dagelijks ons eigen brood, koken met lokale producten en gebruiken (bijna) niets meer uit pakjes, zakjes en bakjes, we genieten van de avonturen van onze katten en kippen, en we bewegen veel meer (ik ben zelfs weer gaan paardrijden.).

 

 

 

 

In Rotterdam ben ik een tijdje lid geweest van een fitnessclub. Dat was geen lang leven beschoren. Om wat aan gewichten te trekken en te duwen samen met voor zich uit starende mensen met stampende muziek om me heen irriteert me meer dan dat het me motiveert. Bewegen op het platteland is heel anders. Dat gaat bijna als vanzelf.
 
Vanaf het begin dat we hier wonen, trekt het water van de Oosterschelde me heel erg aan. De geur van zout water, de geur van drooggevallen zeewier en oesters bij eb, de geluiden van scholeksters, wulpen en strandlopers… ik kan er zo van genieten. Ik vergeet de tijd.
 
Vanuit ons huis is de kust van de Oosterschelde hooguit twee kilometer lopen. Die twee kilometer kan ik inmiddels dromen. Terwijl ik langzamerhand verslaafd raakte aan een ommetje naar het water kreeg ik ineens de gedachte hoe het zou zijn om een rondje om het eiland te lopen. Noord-Beveland is niet zo groot. In een aantal etappes zou ik dat toch makkelijk moeten kunnen doen?

Zo gezegd zo gedaan.

#mywalkaroundtheisland (# op Instagram) heb ik afgelopen zondag voltooid, in ongeveer 10 etappes. Ik heb het geluk dat Eric ook thuis werkt. Hij is zo lief geweest om me na de eerste paar etappes dicht bij huis telkens naar het volgende beginpunt te brengen en me weer op te halen aan het einde van de wandeling. Gemiddeld heb ik ongeveer 8 kilometer per etappe gelopen. Dat is niet heel veel, maar als fotograaf ben je door van alles dat je ziet onderweg, en niet te vergeten de mooie omgeving, natuurlijk heel snel afgeleid van het hoofddoel van de wandeling: een rondje lopen om het eiland.

En door ontmoetingen met dieren werd ik ook geregeld afgeleid. Hoe verwonderlijk :-D. Op veel dijken van Noord-Beveland lopen schapen, met heel veel lammetjes. Iedere etappe heb ik wel een paar nieuwsgierige schapen ontmoet. En als ze dan heel verlegen om een dijkpaal gekruld staan dan kun je niet anders dan een foto maken.

 

 

 

 
 
Ik heb mezelf nooit als lange-afstandswandelaar gezien. Mijn rondje om Noord-Beveland heeft er toch wel voor gezorgd dat ik meer wil wandelen. Dus als we weer terugkomen op het platteland van Zeeland, dan is een rondje Walcheren en Zuid-Beveland en Schouwen-Duiveland wel een mooie nieuwe uitdaging.

 
Wie weet waar mijn wandelschoenen mij nog gaan brengen.

xo
J.



Hoeveel muizen…

Door: Jolanda Boekhout | 6 november 2014 | Reacties (4) >

…kan een kat eten per dag zonder misselijk te worden? Dat heb ik me vorige week afgevraagd.

Eric en ik wonen nu zo’n anderhalve maand in Zeeland. Wij hebben het enorm naar ons zin. Natuurlijk zijn er dingen waar we aan moeten wennen. Dat hoort bij verhuizen naar een nieuwe plek. Zoals een nieuw ritme vinden in het boodschappen doen. Ik ben een mens die structuur en regelmaat nodig heeft. Nieuwe favoriete winkels heb ik inmiddels al gevonden, maar je moet op het platteland meer plannen dan in de grote stad. En dat valt soms niet mee.

Niet meer de stress en irritaties van de grote stad te voelen is heerlijk.  De stilte om me heen werkt zo helend. En te zien dat de dieren het naar hun zin hebben, misschien nog wel veel meer dan wij, maakt me gelukkig.  Zij laten me dagelijks zien dat verhuizen naar het platteland de juiste beslissing voor me was. Het grappige is dat ze altijd in de buurt zijn als ik buiten ben. Dat is voor mij heel fijn, want ‘loslaten’ is iets waar ik soms moeite mee heb. Ik ben toch altijd geneigd om aan de ‘vele’ gevaren te denken, waarvan de meeste waarschijnlijk niet eens bestaan. De katten begrijpen dat.

Vooral Blackie heeft er plezier in om zijn nieuwe avonturen met me te delen. En wat een avonturier is hij toch! Hij is hoorbaar en zichtbaar aanwezig in de tuin. Vrolijk en vol energie daagt hij me uit om dingen te ondernemen, hij laat me zien hoe goed hij in bomen kan klimmen, hij rent voor me uit door de boomgaard en hij brengt me meerdere keren per dag een muis. Vooral op dat laatste is hij heel trots. Ik hoor het ook aan hem als hij er weer een gevangen heeft. Hij komt ze heel lief aan me laten zien. Gelukkig eet hij de ongelukkige muizen op. Want voor de lol een muis doden vind ik vreselijk.

 

Vorige week heeft Blackie vijf muizen op één dag gevangen. Best veel vind ik. Hoe gezond is het voor een kat om zoveel muizen te eten? En die dan ook nog steeds tussendoor om brokjes komt vragen. Waarschijnlijk een onnozele vraag. Vergeet niet dat ik nog steeds wel een stadse vrouw ben. Misschien weet jij het antwoord?

Piet gaat iets anders op avontuur. Hij is echt een stille genieter. Toch is ook hij ondernemend geworden. In Rotterdam vond hij het heerlijk om in de tuin te zijn. Meestal trof ik hem liggend op de armleuning van een tuinstoel of op of onder de tafel. Op schoot natuurlijk als ik buiten even van het zonnetje genoot.

Nu klimt hij bovenop één van de vervallen kassen, toch zo’n tweeënhalve meter hoog (best eng), en bekijkt van daaruit als een koning onbespied wat er om hem heen gebeurt. Hij komt ook niet gelijk als ik hem roep. Het heeft even geduurd voor ik zijn geheime plek ontdekte. Wat een mooi gezicht zal dat voor hem geweest zijn. Mij, een aantal keer luid roepend, langs zich heen zien lopen zonder ontdekt te worden. Wat een ‘gna-gna’-gevoel moet dat geven. Gek dat ik dat helemaal voor me zie?

En mijn lieve Tara is gewoon zoals ze altijd is: een lief bescheiden dametje die nooit weet of ze liever buiten of binnen is.


Als laatste wil ik nog een mooie spreuk met je delen.

“Herfst is de tijd van zorg, verwerken van verdriet en het loslaten van angsten en slechte gewoontes.” – uit de leer van de Indiase Ayurveda.

Hoe mooi is deze spreuk op de verandering in mijn leven en op mijn herfst geschreven!

Geniet van deze mooie herfst…

xo

Jolanda



Leven van het land… ‘te voet vissen’

Door: Jolanda Boekhout | 21 oktober 2014 | Reacties (2) >

Afgelopen weekend ben ik voor de tweede keer sinds ik op het platteland woon kokkels gaan zoeken in het Krammer.

Behalve dat ik de zilte zeelucht opsnuiven heerlijk vind, is het gevoel van zelf je eigen diner bij elkaar scharrelen bijzonder spannend. Het kan nog in Nederland. Natuurlijk heb ik mezelf de vraag gesteld of het wel ‘veilig’ is om heden ten dage nog wilde kokkels uit het water te halen. Zo schoon zijn de wateren van Nederland niet. (Dat is misschien een stadse gedachte). Maar als je beseft dat dit water hetzelfde water is als waarin de mosselen gekweekt worden die je in de supermarkt koopt, dan kan het toch niet anders dan veilig zijn.

De eerste keer dat ik langs het Krammer reed was het laag tij. Ik zag tientallen mensen op het zand bezig met graven. Mijn opa vond vissen in de Grevelingen en op zee prachtig om te doen en ging zelf altijd zijn pieren steken. Iedere zomer ging ik met hem mee. Dus ik had al vaker dit soort taferelen gezien. Dacht ik…

Totdat, ja, ook weer na wat googlen, Eric erachter kwam dat het geen pierenstekers waren, maar kokkelgravers. Het gekke is dat kokkels opgraven iets is dat Nederlanders niet veel doen. Het zijn voornamelijk Vietnamezen die deze lekkernij uit het zand halen. Het is ook echt een familiebezigheid. Ik heb al een aantal keer een partytent langs de weg zien staan. De kokkels worden ter plekke gekookt en met elkaar gegeten.

Natuurlijk namen Eric en ik ons voor om ook een keer kokkels te gaan graven. Dat hebben we nu dus al twee keer gedaan. Uiteraard houden we ons aan de regels. ‘Te voet vissen’, zoals dit heet, doen we alleen als de R in de maand is. We nemen kokkels mee die rond de 3cm groot zijn. Je mag tien kilo per persoon per dag opgraven. Waar dat aantal kilo’s vandaan komt is mij een raadsel, want met een kwart emmer van tien liter hebben Eric en ik samen al genoeg. Dat zal dus niet meer zijn dan twee kilo. Met wat na een heerlijk diner overblijft, maken we zelfs nog een tweede overheerlijk diner, ‘pasta Vongole’.

Ik heb al een aantal keer aan mijn opa moeten denken. Wat zou mijn opa trots op me zijn!

Weet je wat ik zo’n bijzondere ervaring vind? Het is ongelooflijk hoeveel je van het land kunt halen als je op het platteland woont.

Zondag hebben we drie kistjes gevuld met aardappelen van het land naast ons huis. De aardappelen waren geoogst en nog lag het land vol. Dat wordt straks weer onder de grond geploegd. Als ik dan denk aan de mensen in Rotterdam, en in Nederland, die tegen de armoedegrens aan leven en afhankelijk zijn van de Voedselbank, dan krijg ik de neiging om een bus te regelen en met z’n allen dat land leeg te rapen. Er blijft echt zoveel eetbaars op het land achter na de oogsttijd. Doodzonde.

We zijn hier eigenlijk net iets te laat komen wonen, want anders had ik plukhulp in de stad gezocht om onze appel- en perenboomgaard leeg te plukken.

Misschien zijn we hier nog tot de volgende oogsttijd. Dan ga ik dat alsnog regelen!

xo

J.