WEBLOG

Steppen met je hond

Door: Jolanda Boekhout | 26 maart 2012 | Nog geen reacties >

English version here >>

De laatste weken heb ik enkel geschreven over katten. Tijd voor iets anders. En gelukkig kwam er iets op mijn pad waar ik al over wilde schrijven.

Afgelopen week zag ik een stukje van ‘Koffietijd’ waarin Cesar Millan te gast was. Kijkers mochten vragen mailen die Loretta aan Cesar zou voorleggen.

Eén van die vragen was waarom honden altijd zo ver voor je uit lopen als ze los zijn. Dat leek me een simpele vraag, maar eentje waarop ik geen antwoord wist. Cesar antwoordde dat dat komt omdat een mens in vergelijking met een hond veel langzamer loopt. Dat klink logisch. Honden gaan lekker hun neus achterna als ze los zijn en houden hun eigen tempo aan.

“Voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn”

Deze wetenschap deed me denken aan de husky van mijn broer en aan het verhaal dat hij me recentelijk vertelde. Mijn broer woont al jaren in Ierland en is inmiddels getrouwd met een leuke Ierse meid. Sinds enige jaren maakt husky Max deel uit van het gezin. Max kan niet los lopen tijdens het uitlaten. Hij heeft ongelooflijk veel energie en zou direct de kuierlatten nemen. Dat is te verklaren. Husky’s, en andere rassen sledehonden, zijn echte werkhonden en worden al eeuwen gebruikt door de volkeren uit het hoge noorden voor transport, jacht en bescherming. Ze voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn.

Tijdens een bezoek van mijn broer aan zijn schoonmoeder is Max uit de tuin gesprongen en genietend van zijn vrijheid heeft hij het op een lopen gezet. Het heeft heel wat tijd gekost om Max te vangen. Na een enorme afstand, ettelijke kilometers, kon Max worden ingehaald. Het was achteraf natuurlijk best grappig om te horen.

Het verhaal van mijn broer en de vraag aan Cesar zorgde voor een mooi gedachtesprongetje.

De eigenaar van onze plaatselijke dierenspeciaalzaak, Mark Mom, is al jaren een fervent fan van husky’s. Hij heeft inmiddels een team van drie husky’s, Racing Team Yardic, waarmee hij meedoet aan sledehondenwedstrijden. Omdat hier niet zo vaak sneeuw te vinden is gebruikt Mark een karretje, in plaats van een slee, en een step.

De vraag aan Cesar en het verhaal van mijn broer leek samen te komen in de hobby van Mark.

Ik heb zelf geen honden. Twee jaar geleden heb ik een step gefotografeerd voor de website van Mark. Vandaar dat ik van het bestaan van steppen met je hond afweet. Het idee om je eigen snelheid aan te passen aan de snelheid van je hond en tegelijkertijd samen lekker aan het werk te zijn klinkt uitnodigend. Ik zou bijna wensen dat ikzelf een hond had. Voor Max en mijn broer en schoonzus zou het een prachtige oplossing zijn. Ik denk dat Max het prachtig zou vinden.

Lijkt steppen met je hond ook iets voor jou en wil je meer weten? Mark heeft een website waarop je alle informatie kunt vinden die je nodig hebt om te beginnen. Kijk op Steppen met je hond.

Uiteraard is steppen met je hond niet alleen voorbehouden aan mensen met sledehonden. Ook met ‘gewone’ honden kun je steppen.



Stepping with your dog

Door: Jolanda Boekhout | | Nog geen reacties >

The last few weeks it seems that I have only written about cats. Time for something different. Luckily a thing came along that I would love to talk about.

Last week I watched a bit of a TV-show called ‘Coffee time’ with Cesar Millan as a guest. Viewers could email questions, which Cesar would try to answer.

One of those questions was about why dogs always walk far ahead of you when they walk without a leash. A particular simple question that I didn’t know the answer to. Cesar answered that humans are much slower walkers than dogs. That sounded logical. Dogs find all kinds of scents in the air and follow their own nose, and pace.

“Happiest when working”

Knowing this made me think about my brothers husky and the story het told me recently. My brother has lived in Ireland for years and is married to a lovely Irish girl. A few years ago Max joined the couple. Max can’t walk free on his daily rounds. He has got a lot of energy and would take a run if he would get the chance. That can be explained. Huskies, and other sledge dog breeds, are working dogs and they have been used for transportation, hunting and protection by people in the North for centuries. These dogs feel happiest when working.

While visiting my brother’s mother-in-law Max jumped out of the garden and took an enjoyable run. It took some time to catch Max. After miles and miles Max could be caught up with. Thinking back about this ordeal was very funny.

My brother’s story and the viewer’s question for Cesar created a mental leap.

The owner of our local animalshop, Mark Mom, has been a passionate fan of huskies for years. He has got a team of three, Racing Team Yardic, with which he participates in sledge dogs competitions. Because of the lack of snow here Mark uses a cart, instead of a sledge, and a scooter.

The question for Cesar and my brother’s story came together in Mark’s hobby.

I don’t have dogs myself. Two years ago I photographed a scooter for Mark’s website. That is why I know about the existence of stepping with your dog. The idea to adapt your speed to the speed of your dog and at the same time work together sounds so inviting. It would almost make me wish I have a dog of my own. For Max and my brother and sister-in-law stepping could be a delight. I think Max would love it.

Do you think stepping with your dog could be fun? Would you like to know more? Mark has got a website with all the information you need to start. Take a look at ‘Steppen met je hond‘. (Sorry guys, unfortunately this is in Dutch only).

Naturally stepping with your dog isn’t only for people with sledge dogs. With ‘normal’ dogs you can also go stepping.



Caboodle Ranch

Door: Jolanda Boekhout | 20 maart 2012 | Reacties (1) >

English version here >>

Alweer enige jaren geleden kreeg ik van een vriend van mijn partner een link doorgestuurd, met de opmerking dat ik de link absoluut moest openen omdat ik de inhoud prachtig zou vinden. Het was de link naar de website van Caboodle Ranch in Florida.

Vol verwachting opende ik de link en kwam op een wel heel bijzondere plek terecht: Caboodle Ranch in Florida. Caboodle Ranch is een heiligdom voor katten dat in 2003 zonder opzet is ontstaan door één man, Craig Grant.

Het verhaal van Craig is zo bijzonder. Craig is iemand die helemaal niet van katten hield. Toen zijn zoon naar college ging, kreeg Craig de zorg over zijn kat Pepper.  Na verloop van tijd bleek Pepper zwanger te zijn. Nadat er vijf kittens geboren waren veranderde Craig geleidelijk. Langzamerhand ging hij van de katten houden en toen de buurt ging klagen over de katten is Craig op zoek gegaan naar een geschikter thuis. Binnen niet afzienbare tijd vond hij vijf hectare land op een boomplantage midden in de vrije natuur.

“Vrij zijn, in bomen klimmen en gelukkig zijn”

Craig zette een kantoortrailer op het lapje grond en maakte de trailer geschikt als slaapplaats voor de katten. Zijn idee is dat katten vrij moeten kunnen zijn, in bomen moeten kunnen klimmen en gelukkig moeten kunnen zijn. Door de jaren heen heeft Craig boomhutten gebouwd, schuilplaatsen gemaakt en zijn er wandelpaden gecreëerd.  Geleidelijk kwamen er meer katten. Craig adopteerde verlaten katten en zwerfkatten uit de omgeving en nam zwerfdieren mee van de plekken waar hij werkte. Mensen hoorden van de ranch en kwamen katten brengen, katten waar men niet meer voor kon zorgen, en mishandelde en verwaarloosde katten. Craig heeft inmiddels zijn bedrijf aan zijn zoon verkocht en is met pensioen. Zijn leven draait nu enkel om het zorgen voor de katten op Caboodle. Inmiddels is het gebied uitgebreid tot 30 hectare en zijn er 600 katten.

Vorige week wilde ik over Caboodle schrijven. Nou bezoek ik de website van Caboodle niet dagelijks dus toen ik een bezoek bracht aan de website schrok ik. Ik las dat Caboodle is ontruimd door de ASPCA en dat Craig beschuldigd is van verwaarlozing van zijn katten. Dat laatste kon ik niet geloven. Een PETA inspecteur heeft enige tijd als vrijwilliger gewerkt op Caboodle om undercover bewijs te verzamelen dat er katten verwaarloosd werden. Het is schaamteloos wat er gebeurd is. Als er sprake is van verwaarlozing dan lijkt het mij redelijk dat je daar iemand openlijk op aanspreekt en de kans geeft de situatie te veranderen.

Hoe kunnen dieren verwaarloosd zijn als ze er zo gelukkig uitzien? Er leven zoveel katten op het enorm grote gebied van Caboodle, dan kan het niet anders dan dat er altijd wel een aantal ziek is. Op Caboodle kwam geregeld een dierenarts langs en de katten werden gesteriliseerd en ingeënt.

Op de website van Caboodle Ranch staan een paar mooie filmpjes. Hier is er eentje:

Ik ben een echt kattenmens. Ben opgegroeid met katten en voel me verbonden met dieren. Ik denk dat een kat die ongelukkig is bij iemand, of op een plek, en de kans krijgt om weg te gaan zeker niet blijft. Ook al zet je hem zijn favoriete voedsel voor. Nederland en Florida zijn ver van elkaar verwijderd en de enige informatie over Caboodle komt van internet. Een goede vriendin die in Florida woont heeft voor me uitgezocht wat er gebeurd is en helaas bevestigde ze wat ik al had ontdekt.

Vorig jaar dacht ik er aan om een maand naar Caboodle te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Helaas is het er niet van gekomen. Ik baal daar enorm van.

'T Katshuis

Eric en ik hebben al jaren twee zwerfkatten in de tuin wonen, Blackie en Poppy. Ons ‘mini-Caboodle’ ziet er lang niet zo prachtig uit als de echte Caboodle Ranch. Ik kan me voorstellen dat Poppy en Blackie zich enigszins voelen zoals de Caboodles. Dicht bij ons zijn en gelukkig zijn. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen en we zorgen goed voor ze. Ook zij zijn gecastreerd, gechipt en ingeënt. Poppy, die een wilde kat was toen ik haar leerde kennen in 2006, werd vorig jaar ernstig ziek. Ik heb haar ruim twee weken lang iedere dag naar de dierenarts meegenomen voor een nierspoeling. Ondanks deze beproeving is ze nog steeds bij ons, uit eigen keuze.

Mocht je meer willen weten over Craig en Caboodle Ranch, kijk dan op de website van Caboodle en vorm zelf een oordeel. Op de Live Journal kun je de laatste ontwikkelingen omtrent de ranch volgen.

Ik draag Caboodle Ranch nog steeds een warm hart toe. Gewoon, omdat het goed voelt. Ik hoop dat het Craig lukt om Caboodle Ranch opnieuw op te bouwen. Zeker weten dat ik er dan wel naar toe ga!



Caboodle Ranch

Door: Jolanda Boekhout | | Reacties (4) >

Some years ago I received a link from a friend of my partner with the comment that I needed to open the link because I absolutely would love the content. It was a link to the Caboodle Ranch in Florida.

Full of excitement I opened the link and entered a pretty special place. Caboodle Ranch is a sanctuary for cats that was unintentionally created in 2003 by one man, Craig Grant.

Craig’s lifestory was pretty special too. He wasn’t a catlover at all, but got care over his son’s cat Pepper unexpectedly when his son went to college. After a while Craig discovered Pepper was pregnant. After five kittens were born Craig gradually changed. He started to grow to love the cats. When neighbors complained about the cats he decided to look for another home. He soon found five acres of land at a tree farm in the middle of nature.

“Roam free, climb trees and be happy”

Craig bought an office trailer as a shelter for the cats. His idea is that cats need to be able to roam free, climb trees and be happy. Through time Craig built tree fortresses, hiding shelters and created a nature trail on the ranch. Gradually more cats came to live at the Ranch. Craig adopted neglected and stray cats from the neighborhood and from the places he worked as a contractor. People heard about Caboodle and brought more cats, cats they couldn’t take care of anymore, abused and neglected cats. Craig has sold his company to his son and has retired. His life is all about Caboodle Ranch now and taking good care of his Caboodles. By now the Ranch has grown into 30 acres with 600 cats.

Last week I planned to write about Caboodle. I don’t visit Caboodle’s website every week so when I visited the site I got struck with horror. I read that Caboodle had been cleared by ASPCA and that Craig has been accused of animal abuse. That is something I couldn’t believe. It seemed that an PETA inspector worked as a volunteer for some time to gather undercover evidence of neglect. How can cats be neglected when they look so happy? When so many animals live in an area as big as Caboodle Ranch it is normal that there are sick animals now and then. With regular intervals a vet visited the ranch, treated the sick, neutered and vaccinated.

On Caboodle Ranch’s site you can find some pretty amazing videos. Here is one of them:

I am a true catperson. Grew up with cats and feel connected to animals. I believe that an unhappy cat won’t stay when he gets the chance to leave. Serving his favorite food won’t make a difference. Holland and Florida aren’t next door and the only information I get is from the internet. A good friend who lives in Florida investigated my findings for me and unfortunately confirmed what I already had discovered.

Last year I had thought about going to Caboodle Ranch to work as a volunteer for a month or so. Unfortunately I couldn’t go and I truly regret that now.

'T Katshuis

For years now Eric and I have got two stray cats living in our garden, Blackie and Poppy. Our ‘mini-Caboodle’ doesn’t resemble the real Caboodle by far. But I can imagine that Poppy and Blackie must feel like the Caboodles. Being close to us all the time and feel happy. They can roam free and are taken well care of. Both are neutered, chipped and vaccinated. Poppy, who was a wild cat when I first met her in 2006, got life threatening ill last year. I had to take her to the vet for more than two weeks for a daily kidney flush. Having gone through this ordeal she is still with us, by her own choice.

Like to know more about Craig and Caboodle Ranch? Visit Caboodle Ranch and judge for yourself. On the live journal of Caboodle you can follow new developments in the situation.

I still have warm feelings for Caboodle Ranch, just because it feels right. I hope that Craig will get the opportunity to rebuild Caboodle. Be sure I’ll be there then.



Tom

Door: Jolanda Boekhout | 12 maart 2012 | Reacties (2) >

English version here >>

Eigenlijk had ik over iets anders willen schrijven vandaag. De post van Bindu Wiles op Shutter Sisters heeft me diep geraakt en ik denk dat het tijd is om mijn verdriet over Tom op te schrijven en te delen.

Bindu’s post vertelt over emotionele pijn en dat schrijven helpt om je pijn te verwerken. Een stukje uit haar verhaal gaat over het recente verlies van haar hond Rumi.

Na het lezen van dat stukje kwamen mijn tranen. Ik moest aan Tom denken. Mijn lieve Tommetje, van wie ik nog steeds niet echt afscheid heb kunnen nemen. Misschien kan ik dat wel nooit.

“Lieve Tommetje,

Het heeft lang geduurd voor ik iets kon opschrijven over jou en nog weet ik niet of ik er al aan toe ben. Ik heb mijn verdriet om jou weggestopt. Je was zo’n speciaal ventje dat ik geen afscheid van je kan nemen.

“lief Tom-tie-diddle”

 

 

Het lijkt een eeuwigheid dat je weg bent, maar je bent ook nog zo dichtbij. Terwijl het pas vier maanden geleden is dat je overleed. Om na het verlies van Jesse ook nog jou kwijt te raken was moeilijk. Heb al die tijd niet om je kunnen huilen, terwijl de tranen er wel zijn. Het lijkt alsof het leven zo makkelijk verder gaat zonder jou, alsof ik je niet mis.

Niets is minder waar. Ik mis je ontzettend. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Je was altijd eerlijk, begrijpend en gul in je liefde. Je hield van mij, ondanks dat je al vier was toen ik in je leven kwam, dat maakte het zo makkelijk om van je te houden. Ik kon ook alleen maar mijn liefde aan je teruggeven. En dat heb ik gedaan, met heel mijn hart. Je hebt mijn leven rijker gemaakt met je aanwezigheid.

Je was zo blij om bij ons te zijn. Waar ik ging daar ging jij ook. Tot vervelends toe soms als jij weer eens water wilde hebben en ik iets wilde afwassen. Of als je stiekem meeging in de douche en je daarna kleddernat de keuken in rende.

Als ik me verdrietig voelde, dan kwam je bij me zitten, me troosten. Je voelde me zo goed aan. Als ik me nu verdrietig voel mis ik je nog meer. Ik kan niet meer bij je zijn, je vasthouden en samen met jou mijn verdriet weg knuffelen.

Ook je vriendjes missen je. Je was zo belangrijk voor ons groepje. Belangrijker dan ik besefte, want nu je er niet meer bent heeft Kees zich ontpopt als een etterbak en is constant de meisjes aan het pesten. Het huis is zo leeg zonder jou.

Het was ondenkbaar dat je ons alleen zou laten. In één week was je weg, zo onverwachts. Ik was er nog niet klaar voor en jij ook niet. Je wilde nog niet weg, maar je breekbare lijfje gaf het op.

Mijn lieve Tom-tie-diddle, je hebt een stukje van ons meegenomen. Je voelt nog zo dichtbij. Ik hoop dat dat zo blijft. Ik weet dat je er zult zijn als mijn tijd gekomen is. Onze band is zo bijzonder dat die altijd zal blijven bestaan.

Knuffeltje”