English version here >>>

Vorige week ben ik met Stichting Dierenopvang Bosnie op reis geweest naar Bihac om 500 zwerfdieren te casteren/steriliseren en om een fotoreportage te maken van de actie.

Ons team bestond uit 22 gepassioneerde dierenvrienden. Die passie was hard nodig, want het was een indrukwekkende actie. Indrukwekkend gezien het grote aantal zwerfhonden dat op de planning stond gecastreerd te worden.

Ik had vooraf niet echt een voorstelling kunnen maken van de trip, behalve dat het hectisch zou worden, en dacht dat we zouden moeten zoeken naar zwerfhonden. Het tegendeel is echter waar. Zwerfhonden maken deel uit van elke blik die je om je heen werpt. Waar je ook kijkt er is altijd wel een hond te zien. En zodra je er één gezien hebt, laten ze je ook niet meer los.

De actie heeft ook een grote emotionele indruk achtergelaten. Er is zo hard gewerkt door iedereen. Echt teamwork. Bijna alle zwerfhonden zijn aandoenlijk en lief. Erg emotioneel als je beseft dat die lieve schatjes na herstel van de operatie gewoon weer de straat op gaan. Dat is niet anders.

De komende tijd wil ik meer delen hoe ik de actie ervaren heb. Voor nu eerst een aantal quotes en gevoelens van mijn teamgenoten, omlijst met lieve honden uit Bihac.

“Leven, maar dan x10.” (Suze)

“Leven is de liefde leven, de liefde zijn!” (Lisa)

“Een supermarkt zonder eten is als een teef met pups.”
“Om fit te blijven is een koude douche een aanrader…..” (Iris)

“Een emotionele achtbaan, maar het was al het werk en moeite dubbel en dwars waard.” (Vivian)

En Fred heeft zoveel leuke dat ik niet anders kan dan ze allemaal te vermelden.
“Klussen is wel leuk, maar honden vangen is pas echt gaaf!”
“Waar ik bang was dat het team uit elkaar zou vallen door de tegenslagen die we te verduren kregen, leek het juist alleen maar een sterker team te worden.”
“Ik ben blij dat ik daar deel van uit heb mogen maken!”
“Nog meer interesse gekregen in fotografie en film, kan niet wachten om te leren en het bij de volgende trip in praktijk te brengen.”
“Alles voor de honden.”
“Ik ben trots dat we het probleem echt bij de kern aan het aanpakken zijn.”
“Een hotel zonder drank is als een hond met ballen.”
“Bestel 22 pizza’s, en je krijgt er 13, welkom in Bosnië.”

En mijn eigen quote? Hier komt ie.
“Naast dat ik heel veel mooie mensen heb mogen leren kennen, heel veel prachtige honden heb ontmoet, heb ik ook mezelf opnieuw leren kennen. Een unieke en waardevolle ervaring.”

Oh ja! En niet onbelangrijk. We hebben het doel van 500 honden niet gehaald, maar wel 345 honden geholpen. Dat is toch prachtig!

Last week I went on a trip to Bihac, Bosnia with the Animal Foundation Bosnia for a campaign to spay/neuter 500 stray animals. And to make a photo documentary about it all.

In our team were 22 passionate animal lovers. That passion was well needed because it happened to be an impressive campaign. Impressive because of the large number of stray dogs that were planned to be spayed/neutered, impressive because of all the emotions going on.

Up front I couldn’t imagine what the trip would be like, except that it would be hectic. Thought we had to go out and search for stray animals. The opposite is true. Wherever you look there is always a stray dog in sight. And as soon as you have seen one the dogs won’t let go of you.

The campaign was also very emotional. Everybody worked so hard, as a close team. Almost all stray dogs are adorable. It is very emotional to know that these sweet babies go back to the streets again after recovery of the surgery. But that is like it is.

Coming time I’ll share more photos and stories of the trip. For now some quotes and feelings from the team surrounded by the sweet dogs of Bihac.

“Life, but times 10.” (Suze)

“Life is living love, being love.” (Lisa)

“A supermarket without food is like a bitch with pups.”
“To stay fit it is recommended to take a cold shower… “(Iris)

“An emotional rollercoaster, but it was worth every penny.” (Vivian)

And Fred mentioned so many that I can’t leave one out:
“Repairing stuff is nice, but catching dogs is really cool!”
“I feared for the team to fall apart by all the troubles we encountered, but it only made the team stronger.”
“I’m so happy that I was able to be a part of that!”
“Got more fascination for photography and film, can’t wait to learn more and practice next trip.”
“Everything for the dogs.”
“I’m proud that we are handling the problem at the core.”
“A hotel without booze is like a dog with balls.”
“Order 22 pizzas and get 13, welcome to Bosnia.”

And my own quote? Here it is.
“Besides getting to know beautiful people and having met gorgeous dogs I have also got to know myself all over again. It was a unique and priceless experience.”

Oh! Yes! Important to mention. We didn’t make the 500 dogs, but got to 345. That is awesome!

English version here >>

Nog vier nachtjes slapen en het is zover. Dan ga ik op weg naar Bihac, Bosnië, samen met een groep prachtige mensen voor een sterilisatie en castratie campagne van Stichting Dierenopvang Bosnië. Met best wel wat kriebels kijk ik uit naar zaterdag. Spannend, omdat ik geen idee heb wat ik zal zien en meemaken, wel met een groot vermoeden.

“optellen van het aantal vlinders in onze buik”

Sommige mensen die ik sprak denken dat het een vakantie is, ik weet wel zeker dat het geen gezellig snoepreisje wordt. Teveel dierenleed dat ik zal aanschouwen.

Vandaag is Suze Steenbergen, bestuurslid en procesmanager van de Stichting, nog een keer aan het woord.

“Aftellen, naar het vertrek, maar optellen van het aantal vlinders in onze buiken!

Nog maar een kleine week, en we vertrekken met ruim 20 mensen naar Bihac, Bosnië. Een enorme groep gemotiveerde en enthousiaste vrijwilligers uit Nederland, Amerika, België en Bosnië.

Stichting Dierenopvang Bosnië gaat de grootste uitdaging tot nu toe aan, met een gepland aantal van minimaal 500 dieren te steriliseren en castreren is dit het grootste project ooit. En met 10 jaar ervaring moet het toch lukken, maar telkens is het weer spannend en lijken de beren op de weg weer enorm.

Ook nu leek er geen eind te komen aan de tegenslagen, strubbelingen en hobbels. Maar iedere keer als er een succes geboekt werd in de voorbereiding, leek het project binnen handbereik te komen. En nu is het zover. Na 3 jaar strijd, en ruim 3 maanden buffelen, is het zo dichtbij, dat het bijna onwerkelijk lijkt.

De medicatie is ingekocht, het hulptransport is binnen, de locatie is gehuurd, de opslag staat vol, de koffers zijn gepakt, er is nog maar 1 ding waar we de echte kriebels van krijgen: de honden!

Want hoe gaan we in hemelsnaam 500 honden, en katten, op onze operatietafels krijgen? Gaat het ons lukken? We mogen dan wel geweldig materiaal hebben, professionele vangkooien en vangstokken, maar zullen de dieren voldoende vertrouwen hebben in ons. Trappen ze in het lokkertje met verse vis? We moeten duimen voor mooi weer, geen regen, want dan gaat alles schuilen tegen de nattigheid. We moeten hopen op hongerige dieren, die een lekker hapje niet kunnen weerstaan en de kooi inlopen.

We moeten positief blijven! Het gaat gewoon lukken, toch? Aan ons zal het niet liggen!

Na de reis laten we u weten of het is gelukt! Onze avonturen kunnen ook worden gevolgd op Facebook: Stichting Dierenopvang Bosnië.

En nu u toch aan het lezen bent, reserveer 29 september 2012 alvast in uw agenda, dan vieren we feest. 10 jaar Bosnische Beesten helpen is niet niets! Voor meer info over de festiviteiten kijkt u op de site van Stichting Dierenopvang Bosnië.”

Tijdens de campagne in Bosnië zal ik proberen om wat foto’s op Facebook of Instagram te posten. Als je op de hoogte wilt blijven,  hou dan een oogje op mijn blog of volg me op Facebook: Jofabifoto.

Only four nights to go for the big moment. I’ll go on my way to Bihac, Bosnia, together with a group of awesome people with The Animal Foundation Bosnia for a campaign to neuter stray animals. I look forward to Saturday, with a little tingling feeling. Excited, because I don’t know what I’ll encounter, but with a big hunch.

“increasing number of butterflies”

Some people who I spoke too think it is a holiday trip. I know for sure that that won’t be the case. Too much suffering and animal cruelty I’ll be witness of.

Last post before departure is from Suze Steenbergen, member of the board of the foundation and process manager.

“Counting down till departure, but counting the increasing number of butterflies in our bellies!

Less than a week to go, we’ll leave with more than 20 people to Bihac, Bosnia. An international group of motivated and enthusiastic volunteers from The Netherlands, the US, Belgium and Bosnia is more than ready.

The Bosnian Animal Foundation will undertake its largest challenge till now. With an estimate of at least 500 animals to be neutered and spayed this will be the largest project ever. With 10 years of experience that must be a piece of cake. However every time again it is exciting with lots of obstacles to seek out.

Also this time there seemed to be no end to the discomfort, problems and obstacles. Every success in preparations brought the project more within reach. And now time has come. After three years of struggle and more than three months of hard work the moment is so close it seems unreal.

Medication has been stocked, the aid cargo has arrived, location has been rented, the storage is full, bags are packed. There is still one thing that really gets us overexcited: the dogs!

How on earth do we get 500 dogs, and cats, to our operating tables? Will we be successful? We may have got wonderful stuff, professional traps and catchpoles, but will we be trustworthy to the animals? Will they accept the come-on of fresh fish? We have to cross our fingers for good weather, without rain, because rain will make the animals take shelter. We have to hope for hungry animals, who can’t stay away from a delicious bite and that get into the trap easily.

Most of all we have to be positive! It will definitely be a success, won’t it? It won’t be out of lack of effort that’s for sure!

After the trip we’ll let you know the outcome. Our adventures can also be followed in our Facebook group Stichting Dierenopvang Bosnie.

And while we’re at it, please write 29^th September 2012 in your diary. Ten years of helping Bosnian animals isn’t an easy achievement. So it is time to celebrate! More information about the party can be found at Animal Foundation Bosnia.”

During the campaign in Bosnia I’ll try to post some shots on Facebook or Instagram. If you like to be kept posted, keep an eye on this blog or follow me on Facebook.

English version here >>

Zoals ik al eens eerder schreef lijkt het wel alsof zaken waarover ik schrijf vanzelf op mijn pad komen. Na deze week weet ik zeker dat dit echt zo is.

Een week geleden las ik een post op de weblog van een vriendin, Leigh Love, die ik via de online Picture Series classes van Tracey Clark heb leren kennen. In haar post vraagt Leigh aandacht voor een prachtige armband gemaakt door Becky Sue Laflam, een getalenteerd fotograaf en sieradenmaker. De moeder van Becky Sue heeft Alzheimer en met de verkoop van de armband steunt Becky Sue de Alzheimer Association.

Het was als vanzelfsprekend voor mij dat ik ook de Alzheimer Association zou steunen met een armband van Becky Sue. De reden? Alzheimer komt ook in mijn familie voor. Mijn oma had Alzheimer, of dementie, en recentelijk hoorde ik dat nog een familielid de laatste tijd verward is. Dat ik Alzheimer krijg is niet ondenkbaar. Er is op dit moment geen geneesmiddel tegen Alzheimer, onderzoek is broodnodig.

“Alzheimer patiënten zijn veel kalmer met een dier om zich heen”

Ik vroeg Becky Sue of ze een post voor mijn blog wilde schrijven over haar moeder en haar kat Abigail. Abigail is al 16 jaar en Becky Sue maakt zich zorgen over de situatie. Wat als Abigail overlijdt? Abigail is een enorm belangrijke factor in het leven van haar moeder. Waar ik aan dacht was wat er zou gebeuren met Abigail als de moeder van Becky Sue niet meer thuis kan wonen. Hoe vreselijk het zou zijn om afscheid van haar geliefde kat te moeten nemen.

Helaas is het nog steeds zo dat huisdieren niet welkom zijn in verpleeg- en bejaardenhuizen. In Amerika komt het zelfs vaak voor dat dieren dan ingeslapen worden. Ongelooflijk, want de aanwezigheid van dieren is juist zo goed voor oudere mensen. Alzheimer patiënten zijn veel kalmer met een dier om zich heen.

Vorige week heb ik een fotosessie gehad met een jonge labrador van anderhalf jaar oud. Zijn baasje vertelde me dat hij ondanks zijn jonge leeftijd als hulphond gaat werken in een revalidatiecentrum. Er worden ook steeds meer honden en katten ingezet voor ‘knuffeltherapie’ in verpleeg- en bejaardenhuizen.

Als je er over nadenkt is het eigenlijk heel gek. Ouderen worden gedwongen afstand te doen van hun huisdieren als ze in een bejaardenhuis gaan wonen. Enerzijds kan ik me voorstellen dat het voor het personeel ondoenlijk is om de zorg voor de dieren van ouderen op zich te nemen. Anderzijds is het veel gezonder voor ouderen, zowel lichamelijk als geestelijk, om hun dier bij zich te houden.

Daarnaast is het natuurlijk hartverscheurend voor ouderen om afscheid te moeten nemen van hun geliefde maatjes. Ikzelf moet er niet aan denken om mijn katten te moeten wegdoen als ik ziek word.

Om een lang verhaal kort te maken, als dat nog mogelijk is. Deze twee dingen bracht me op het idee om uit te zoeken of het mogelijk was om iets te doen voor huisdieren van Alzheimer patiënten.

In Nederland kunnen dieren, tegen betaling van een kleine bijdrage voor verzorging, gelukkig terecht bij de Dierenbescherming, waar ze in alle rust op een nieuw huis kunnen wachten. Het komt toch ook voor dat dieren op straat belanden.

Is er een manier om het inslapen van dieren te voorkomen? Kan ik geld inzamelen om de opvang van huisdieren van Alzheimer patiënten te steunen? Is er überhaupt behoefte aan? En als dat zo is hoe pak ik dat dan aan? Door een fonds op te zetten zodat dieren naar een asiel kunnen worden gebracht? Of is het beter om geld in te zamelen zodat verpleeghuizen en dergelijke ‘leen’-honden en -katten kunnen inschakelen?

Zoveel vragen! Ik ben er nog niet uit. Ik hou me aanbevolen voor tips en goede ideeën.

Als je het onderzoek naar Alzheimer ook een warm hart toedraagt, dan nodig ik je uit om een armband bij Becky Sue te bestellen. Je kunt ‘m hier bestellen. Hij is echt prachtig en het is een prachtig doel.

Becky Sue werkt aan een verhaal over Abigail en haar moeder. Wordt vervolgd!