Break with the photographer. Kijk die lieve snoeten!

Ieder week probeer ik even een kleine break te nemen tijdens de fotoshoot in Dierenasiel Walcheren. Ik heb dat moment #breakwiththephotographer genoemd. Het mooie is dat er dan steeds iets leuks gebeurt. Ik weet natuurlijk wel in welke kamer ik die break ga nemen, maar toch.

Hier zijn wat break-foto’s. Met een verhaal van een bijzonder ventje. (Kobus).

De meeste katten van vorig jaar hebben hun thuis gevonden. Beer, Coco, Minou & Toutou en de vier kittens wachten nog steeds op hun gouden mandje. En er zijn weer nieuwe lieverds die geadopteerd kunnen worden. Zoals dit mooie ventje, Kobus.

Ventje is misschien niet heel toepasselijk. Want wat een mooie jongen is Kobus. Kobus was heel schuw werd me verteld. Voor mij betekent dat dat ik niet weet of een fotoshoot gaat lukken. Toen ik de kamer binnenkwam was Kobus onzichtbaar. Coco en Kobus zijn roomies. Met een onzichtbare Kobus in de kamer speelde ik even met Coco. Coco verdween naar buiten en ik ging op zoek naar Kobus. 

Hij zou wel eens in een grote donkere krabpaalbox kunnen zitten, maar bij nader onderzoek was de box leeg.

Wel hoorde ik een miauw ergens vandaan komen. Tot mijn verbazing zat Kobus buiten voor het kattenluikje naar binnen te kijken. Hij leek wat moeite te hebben met het flapje. Met wat assistentie kwam hij de kamer binnen. 

Wat er daarna gebeurde weet ik eigenlijk niet. Verbazingwekkend ging onze interactie als vanzelf. Het kostte niet veel moeite om hem zichzelf te laten zien. Toen ik heel even wilde gaan zitten, klom hij zelfs op mijn schoot. Wow! 

Het is zo mooi om een klik te voelen met de katten die ik fotografeer. Sommige katten ‘showen’ zichzelf alsof het hun dagelijkse bezigheid is. Maar als katten schuw zijn en ze overwinnen hun voorzichtigheid dan is dat de kers op de taart. 

December was een maand met mooie ontmoetingen en bijzondere verhalen. Onno, kittens Noortje & Snoes & Sam, Elvis & Gipsy, Beer en een tweede poging met Coco en Snowy.

Coco is al een paar maanden in het asiel en hij is enorm toe aan een eigen thuis. Hij heeft een rugzakje, zoals veel katten in het asiel, en heeft wat tijd nodig om aan je te wennen. Maar ik mocht deze keer zelfs met hem spelen. Dat was al een vooruitgang. Ik vind hem heel grappig. Coco zoekt nog steeds een gouden mandje.

Lieve Snowy… Afgestaan wegens allergie wachtte hij ook alweer een paar maanden op een liefdevol mens die hem kwam uitkiezen. Gelukkig is hij na Oud & Nieuw geadopteerd. Hij vroeg soms op een hardhandige manier je aandacht, maar wat een lieve kanjer.

Gipsy & Elvis, zo’n mooi duo. Elvis ging los met mijn speeltjes. Wat een fanatieke energie had deze knappe jongen. Zijn vriendin Gipsy keek de kat uit de boom. Maar… eigenlijk hoorde dit tweetal samen met hun twee maatjes Mambo & Jimmy. Met zijn vieren waren ze onafscheidelijk. Mambo & Jimmy waren nog heel verlegen en heb ik niet kunnen fotograferen. Mambo was zelfs onvindbaar. Deze twee duo’s zijn ook geadopteerd.

Prachtschatje Onno. Wat een lieve Onno. Zacht en aanhankelijk en een enorme speelkous. ‘My kind of guy’ dus. Dit schatje heeft niet lang hoeven wachten op zijn gouden mandje.

En dan de kittens Snoes, Sam en Noortje. (En Moos, maar die lag te chillen in de kattenbak.). Noortje, wat een open en puur kitten. Ze vraagt geen aandacht, ze neemt het. Wat kittens hebben meegemaakt op straat voordat ze veilig opgevangen worden in het asiel… we zullen het niet weten. Blijkbaar heeft Noortje liefde en aandacht gemist, want dit meisje klom direct in mijn nek (zonder nagels) om te knuffelen. Ook Sam en Moos zijn heel sociaal. Snoes was er al in oktober en heeft haar twee zusjes zien vertrekken. Ze is nog steeds heel terughoudend. Maar heel stiekem, zonder te kijken, vindt ze een aai over haar rug wel erg fijn.

Noa & Nero zijn samen geplaatst. Nero zelfs voordat ik foto’s heb kunnen maken. En Gijs idem dito. Hij wilde wel knuffelen, maar hij kwam zijn veilige hokje niet uit. Een gestolen foto heb ik kunnen maken. En ach… nu ben ik Charley vergeten. Ook zij was heel snel geadopteerd.

Grote Beer. En als laatste mijn favoriet van december. Ik had een onderonsje met een mooie beer van een jongen. Beer heet hij en dat past prima bij hem. Wat een mooie bijzondere jongen. Ik moest meerdere pogingen doen. De eerste keer dat ik de kamer in kwam mocht ik hem een keer aaien en daarna verdween hij diep in een donker hoekje. Dat gebeurde nog twee keer. Toen ik een laatste keer door het raam van de deur keek en hem weer verlangend zag kijken, bedacht ik dat hij misschien wel een lekker snoepje lustte. En dat deed het hem. Hij verslond het snoepje en verstopte zich niet meer. Ik kon hem prachtig vastleggen en nog lekker even samen knuffelen. Missie geslaagd. 

Wat ik zo bijzonder aan Beer vind? Dat hij heel lang als zwerver op straat heeft geleefd. Met gezondheidsproblemen kwam hij in het asiel terecht. Na wat terughoudendheid durfde hij zich helemaal over te geven aan een knuffelmoment. Daar gaat mijn zwerverskattenhart harder van kloppen. Mijn Poppy, Tara, Black & Piet waren ook straatschoffies. Gelukkig vonden ze een goed thuis bij ons. Beer mag ook zo’n fijne plek vinden. Hij is gelukkig goed hersteld. Ook Beer zoekt nog een warm mandje.

Je kunt een persoonlijke afspraak maken met Dierenasiel Walcheren om met de katten kennis te maken. Wie geeft Coco, Beer en de kittens hun gouden mandje?