WEBLOG

Sjakie & Moekie

Door: Jolanda Boekhout | 7 augustus 2013 | Nog geen reacties >

English version here >>

Gisteren had ik een fotosessie met deze twee beauty’s. Sjakie & Moekie. Ze zijn twee jaar oud en broer en zus.

De eerder geplande fotoshoot een paar weken geleden ging helaas niet door doordat Moekie ziek werd. Haar ziekte deed me terugdenken aan onze eigen Poppy. Twee jaar geleden kreeg Poppy ernstige nierproblemen en werd opgegeven. Haar leven werd op dat moment gered met een dagelijks infuus. Met een speciaal dieet heeft Poppy toch nog een jaar extra bij ons gekregen. Gelukkig is Moekie weer helemaal hersteld.

Moekie was vol avontuur tijdens de fotosessie. Ze vond het heerlijk om onder de beddensprei te woelen en ze gaf me haar volle aandacht. Mijn ervaring met lapjeskatten is dat ze bijzonder karaktervol zijn. (Ja, ik heb ook een lapje thuis, Tara). Het verschil tussen zus en broer was duidelijk merkbaar.

Maar… misschien was het verschil niet alleen te danken aan kleur en karakter. Nu zat Sjakie helaas niet helemaal goed in zijn velletje. De foto’s laten ook een timide Sjakie zien. Het is altijd moeilijk om een model lastig te vallen voor een fotosessie als hij of zij zich niet helemaal goed voelt. Na samen een toiletrol uitgeplozen te hebben kon ik echter Sjakie’s mooie gezicht vastleggen.

Ik hoop dat Sjakie zich snel beter voelt.

xo

Jolanda



Geduld

Door: Jolanda Boekhout | 12 februari 2013 | Nog geen reacties >

English version here >>

Geduld is een schone zaak. Dat gezegde kent iedereen. Weten en er naar handelen zijn echter twee verschillende dingen. Bij dierenfotografie word je met je neus op de feiten gedrukt. Als een dier de camera eng vindt, of het geluid van de flits, of het gehele plaatje (camera, flits en fotograaf), dan is er veel geduld nodig om een succes te maken van een fotosessie. Geduld is dan onlosmakelijk verbonden met tijd. Want dat is wat een dier nodig heeft, tijd. Je kunt dan niets anders doen dan geduldig wachten en de tijd nemen tot er ineens die klik is. Die klik die ik nu al een aantal keren heb meegemaakt. Elke keer weer is dat verrassend en zo’n wonder om te zien.

Afgelopen weken had ik twee fotosessies met verlegen modellen. Een fotosessie met Will & Grace en een fotosessie met Smilla en Mijntje. De eigenaar van Smilla en Mijntje had op mijn blog het verhaal van de Catspiration fotosessie met Veronique’s Grijsje gelezen. Dat verhaal had haar over de streep getrokken om een fotosessie met haar eigen schuwe kat Smilla te proberen. Bij binnenkomst bleek ook duidelijk het verschil in karakter tussen Smilla en Mijntje. Mijntje draaide enthousiast rondjes om mijn benen, Smilla nam direct de kuierlatten en verstopte zich in de logeerkamer. Ook de fotosessie met Will & Grace verliep moeizaam. Will gedroeg zich als zichzelf, een nieuwsgierige mollige kater, zijn maatje Grace verdween direct onder het bed zodra ze de flits hoorde zoemen.

Voor beide fotosessies was extra tijd nodig. Tijd om de twee meisjes uit hun schulp te laten kruipen. Dat geduld heeft vruchten afgeworpen. Het wachten werd beloond. Aan het eind van de fotosessie had ik de meisjes zover dat ze mij en mijn camera niet meer eng vonden en met me durfden te spelen. Dat heeft uiteindelijk prachtige beelden opgeleverd.

Het moment tijdens een fotosessie dat er een knopje in het koppie van mijn model lijkt om te gaan en hij of zij ineens zijn angst verliest is zo mooi om mee te maken. Dat ontroert me en maakt een fotosessie onvergetelijk. Als ik dan thuis het resultaat bekijk dan word ik opnieuw blij. En weet ik waarom ik het zo mooi vind om dierenfotograaf te zijn.

Een paar beelden van Grace (zwart) en Smilla (wit cyperse) zie je hier. Herken jij twee schuwe katten in deze beelden?

Wil je meer beelden van deze lieve duo’s zien? Kijk snel hier en hier!



Winnaar fotosessie Catspiration

Door: Jolanda Boekhout | 28 december 2012 | Nog geen reacties >

English version here >>

Op 4 oktober, wereld dierendag, heb ik aandacht besteed aan de speciale dierendageditie van Catspiration & Dogspiration. In deze editie werden dierenfotografietips gegeven en ook was er de kans om een fotosessie met je dier te winnen.

De fotosessies met de vier winnaars hebben inmiddels plaatsgevonden. Ik had een ontmoeting met Grijsje, Lotje, Sep en Jip, en hun baasje Veronique, één van de gelukkige winnaars. Het was een bijzondere ontmoeting en het resultaat wil ik je niet onthouden.

Veronique schreef over Grijsje “Ik heb een supermooie grijze poes Grijsje, maar zij is zo schuw, zodra ze een vreemde stem hoort, gaat ze in de trapkast zitten. Maar bij mij komt ze wel op schoot zitten, alleen als het heel rustig in huis is. Op de badkamer wil ze altijd uitgebreid geaaid en gekroeld worden.”

Toen ik dat las begon het te kriebelen. Voor mij gaf dat juist aanleiding om te proberen Grijsje te fotograferen. Zo’n kat betekent vaak heel veel voor een eigenaar. Omdat ik altijd ruim de tijd neem bij een fotosessie was ik benieuwd of Grijsje zou ‘ontdooien’.

Sep onderzocht direct mijn tas en aanschouwde de fotosessie als een echte heer. Hij vlijde zich neer tussen mijn spullen alsof hij wilde zeggen ‘ik lig hier’. Oude dame Lotje was nieuwsgierig. Ze paradeerde als een wijze dame om me heen. Met hulp van wat speeltuig was ook Jip snel over haar verlegenheid heen. De foto’s van zowel Jip als Grijsje zijn bijzonder geworden. Met veel geduld en vooral in het begin door Grijs te negeren heb ik haar uiteindelijk kunnen vastleggen.

Wat me achteraf vaak opvalt is dat schuwere katten veelal heel erg fotogeniek zijn. De mooie ronde ogen van Grijs trekken je direct de foto in en de gefocuste blik van Jip is hypnotiserend. Oude dame Lotje was bescheiden en dat zie je ook terug in haar foto’s. En de enige heer in het gezelschap, Sep, ging er gewoon voor liggen. De beelden van alle vier katten zijn prachtig geworden.

Ben je benieuwd naar het resultaat van alle vier de fotosessies? Kijk dan in de december editie van Catspiration en Dogspiration.



Caboodle Ranch

Door: Jolanda Boekhout | 20 maart 2012 | Reacties (1) >

English version here >>

Alweer enige jaren geleden kreeg ik van een vriend van mijn partner een link doorgestuurd, met de opmerking dat ik de link absoluut moest openen omdat ik de inhoud prachtig zou vinden. Het was de link naar de website van Caboodle Ranch in Florida.

Vol verwachting opende ik de link en kwam op een wel heel bijzondere plek terecht: Caboodle Ranch in Florida. Caboodle Ranch is een heiligdom voor katten dat in 2003 zonder opzet is ontstaan door één man, Craig Grant.

Het verhaal van Craig is zo bijzonder. Craig is iemand die helemaal niet van katten hield. Toen zijn zoon naar college ging, kreeg Craig de zorg over zijn kat Pepper.  Na verloop van tijd bleek Pepper zwanger te zijn. Nadat er vijf kittens geboren waren veranderde Craig geleidelijk. Langzamerhand ging hij van de katten houden en toen de buurt ging klagen over de katten is Craig op zoek gegaan naar een geschikter thuis. Binnen niet afzienbare tijd vond hij vijf hectare land op een boomplantage midden in de vrije natuur.

“Vrij zijn, in bomen klimmen en gelukkig zijn”

Craig zette een kantoortrailer op het lapje grond en maakte de trailer geschikt als slaapplaats voor de katten. Zijn idee is dat katten vrij moeten kunnen zijn, in bomen moeten kunnen klimmen en gelukkig moeten kunnen zijn. Door de jaren heen heeft Craig boomhutten gebouwd, schuilplaatsen gemaakt en zijn er wandelpaden gecreëerd.  Geleidelijk kwamen er meer katten. Craig adopteerde verlaten katten en zwerfkatten uit de omgeving en nam zwerfdieren mee van de plekken waar hij werkte. Mensen hoorden van de ranch en kwamen katten brengen, katten waar men niet meer voor kon zorgen, en mishandelde en verwaarloosde katten. Craig heeft inmiddels zijn bedrijf aan zijn zoon verkocht en is met pensioen. Zijn leven draait nu enkel om het zorgen voor de katten op Caboodle. Inmiddels is het gebied uitgebreid tot 30 hectare en zijn er 600 katten.

Vorige week wilde ik over Caboodle schrijven. Nou bezoek ik de website van Caboodle niet dagelijks dus toen ik een bezoek bracht aan de website schrok ik. Ik las dat Caboodle is ontruimd door de ASPCA en dat Craig beschuldigd is van verwaarlozing van zijn katten. Dat laatste kon ik niet geloven. Een PETA inspecteur heeft enige tijd als vrijwilliger gewerkt op Caboodle om undercover bewijs te verzamelen dat er katten verwaarloosd werden. Het is schaamteloos wat er gebeurd is. Als er sprake is van verwaarlozing dan lijkt het mij redelijk dat je daar iemand openlijk op aanspreekt en de kans geeft de situatie te veranderen.

Hoe kunnen dieren verwaarloosd zijn als ze er zo gelukkig uitzien? Er leven zoveel katten op het enorm grote gebied van Caboodle, dan kan het niet anders dan dat er altijd wel een aantal ziek is. Op Caboodle kwam geregeld een dierenarts langs en de katten werden gesteriliseerd en ingeënt.

Op de website van Caboodle Ranch staan een paar mooie filmpjes. Hier is er eentje:

Ik ben een echt kattenmens. Ben opgegroeid met katten en voel me verbonden met dieren. Ik denk dat een kat die ongelukkig is bij iemand, of op een plek, en de kans krijgt om weg te gaan zeker niet blijft. Ook al zet je hem zijn favoriete voedsel voor. Nederland en Florida zijn ver van elkaar verwijderd en de enige informatie over Caboodle komt van internet. Een goede vriendin die in Florida woont heeft voor me uitgezocht wat er gebeurd is en helaas bevestigde ze wat ik al had ontdekt.

Vorig jaar dacht ik er aan om een maand naar Caboodle te gaan om vrijwilligerswerk te doen. Helaas is het er niet van gekomen. Ik baal daar enorm van.

'T Katshuis

Eric en ik hebben al jaren twee zwerfkatten in de tuin wonen, Blackie en Poppy. Ons ‘mini-Caboodle’ ziet er lang niet zo prachtig uit als de echte Caboodle Ranch. Ik kan me voorstellen dat Poppy en Blackie zich enigszins voelen zoals de Caboodles. Dicht bij ons zijn en gelukkig zijn. Ze kunnen gaan en staan waar ze willen en we zorgen goed voor ze. Ook zij zijn gecastreerd, gechipt en ingeënt. Poppy, die een wilde kat was toen ik haar leerde kennen in 2006, werd vorig jaar ernstig ziek. Ik heb haar ruim twee weken lang iedere dag naar de dierenarts meegenomen voor een nierspoeling. Ondanks deze beproeving is ze nog steeds bij ons, uit eigen keuze.

Mocht je meer willen weten over Craig en Caboodle Ranch, kijk dan op de website van Caboodle en vorm zelf een oordeel. Op de Live Journal kun je de laatste ontwikkelingen omtrent de ranch volgen.

Ik draag Caboodle Ranch nog steeds een warm hart toe. Gewoon, omdat het goed voelt. Ik hoop dat het Craig lukt om Caboodle Ranch opnieuw op te bouwen. Zeker weten dat ik er dan wel naar toe ga!



Een eerbetoon

Door: Jolanda Boekhout | 20 februari 2011 | Reacties (2) >

English version click here >

Deze maand, op 20 februari, ben ik precies even oud als mijn moeder was toen ze overleed in 1980. Ik kan me niet herinneren hoe dit gegeven in mijn hoofd kwam. Misschien doordat mijn gedachten teruggingen naar de dag dat Eric en ik verkering kregen, op 10 augustus, en mijn moeder ook op een 10e dag overleed. Of omdat ik moest terugdenken aan de manier waarop Eric en ik elkaar ontmoetten. Het kan bijna niet anders dan dat mijn moeder daar de hand in heeft gehad. Er zijn meerdere redenen waarom ik vermoed dat ze die gelegenheid heeft gecreëerd, maar ik zal het laten bij het feit dat mijn moeder van mij en dieren, in het bijzonder van katten, houdt.

Voordat ik terugkom op mijn gedachtegang over mijn moeder is het misschien leuk om te vertellen hoe Eric en ik elkaar ontmoet hebben achtenhalf jaar geleden. Voordat ik Eric tegenkwam en we aan de praat raakten, had ik een paar ontmoetingen met de katten van Eric. Op dat moment woonde ik met mijn drie katten achter het Centraal Station in Rotterdam, in een leuke benedenwoning met een prachtige groene tuin.

De eerste ontmoeting met Eric vond plaats op een maandagmorgen in juli. Ik had die zondag in de tuin doorgebracht. Het was een hete zomerdag en ’s avonds was er een heftige zomerse onweersbui losgebarsten. Om mijn slaapkamer, en mezelf, enige koelte te gunnen had ik de tuindeuren opengelaten en was lekker op de bank gezakt. Voordat ik naar bed ging ontdekte ik dat Jesse werd gebiologeerd door de bamboekast naast mijn bed. Sterker nog, naar wat zich daarachter bevond. Daar bleek zich een vreemde en bange kat te verstoppen.

Ik woonde inmiddels negen jaar op die plek en had de kat nog niet eerder gezien. Het kon niet anders dan dat ze ergens was ontsnapt, waarschijnlijk door het noodweer. Ik wist me geen raad op dat moment. Kon haar niet binnenhouden omdat ik dan ruzie kreeg met mijn eigen drie katten, maar kon haar ook niet buitenzetten omdat het nog steeds noodweer was. Na een telefoongesprek met de dierenambulance kreeg ik het advies om de kat toch buiten te zetten. Met pijn in mijn hart heb ik dat gedaan.

“Ik voelde dat ik op mijn moeders verjaardag even oud zou zijn als ze was toen ze overleed”

De volgende ochtend vroeg ik mijn bovenburen of zij wisten van wie de kat kon zijn. Zo kwam ik erachter dat een buurman van het portiek naast me katten had. Mijn volgende actie was aanbellen bij die buurman. De deur werd opengedaan door een knappe en relaxte jongeman. Ja, het klopte dat hij een kat miste, hij miste er zelfs twee. Hij vertelde dat hij die zondagavond naar de bioscoop was geweest en de balkondeuren op een kiertje had laten staan. Bij terugkomst miste hij Puk en Kees. Door het noodweer waren ze waarschijnlijk geschrokken en van het balkon gevallen (van twee hoog). Ik vertelde hem van de ontmoeting met Puk en dat ze de nacht buiten had doorgebracht.

Ik ging naar mijn werk, kon het niet loslaten en ging eerder naar huis om Puk te zoeken. Ook Eric was ongerust en eerder thuis gekomen. Gelukkig snuffelde Puk nog steeds in mijn tuin rond en kon ik haar snel oppakken. Eric vond Kees bij de buren. Allebei waren ongedeerd.

Een week later vond de jaarlijkse BBQ met de bovenburen plaats. Het was bekend om me heen dat ik katten had en toen de deurbel ging en een buurman vroeg of ik een kat miste kwam die vraag niet als een verrassing. Ik miste echter geen kat en was nieuwsgierig wie hij had gevonden.

In het portiek waar Eric woonde zat een bange kat op de trap, met wat bloedsporen op zijn kin. Hij moest dus van boven zijn gekomen. Dat was mijn eerste ontmoeting met Tom, de derde kat van Eric. Na Tom in veiligheid gebracht te hebben, gingen mijn buren en ik op onderzoek uit waar Tom thuishoorde. Eric miste geen kat, dacht hij, maar na een paar minuten kwam hij achter ons aangehold en vertelde dat hij Tom miste. Hij had Tom ongemerkt buitengesloten op het Franse balkonnetje aan de voorkant van het huis. Tom is een bijzonder avontuurlijke kat en was op zoek naar een weg naar binnen naar beneden gevallen. Gelukkig waren zijn verwondingen te verwaarlozen.

Dat was mijn eerste ontmoeting met Tom en mijn tweede met Eric. Ik maakte nog een geintje dat we de volgende keer dat we elkaar tegenkwamen iets moesten gaan drinken samen.

Na de BBQ die avond zag ik dat het licht bij Eric nog brandde. Na een gezellige avond met heerlijk eten en wijn had ik genoeg moed om de telefoon te pakken en Eric uit te nodigen voor een drankje. Hij was verrast door mijn uitnodiging maar zei gelukkig geen nee.

Die avond praatten we urenlang. We bedachten om samen naar de DanceParade te gaan. Dat was 10 augustus. En die avond was de avond van onze eerste kus. Dit jaar is ons negende jaar samen.

Terugdenkend aan 10, de katten, de signalen die mijn moeder me gaf (de manier waarop Eric en ik elkaar ontmoetten moest zeker door haar gearrangeerd zijn) bedacht ik me dat 2011 het jaar is dat ik ouder zal zijn dan mijn moeder. Deze wetenschap doet je nadenken. Mijn moeders’ ziekte, kanker, heeft er voor gezorgd dat ik me wel eens afgevraagd heb of ik ouder zou worden dan zij. En dat ik na mijn 46ste een grens overschrijd en verder reis over een pad dat zij nooit heeft belopen.

Ik begon ook na te rekenen hoe oud mijn moeder was, in jaren, maanden en dagen, toen zij overleed. Wat mijn leeftijd zou zijn op haar verjaardag. Zonder nauwkeurig na te rekenen voelde ik dat ik op haar verjaardag even oud zou zijn als ze was toen ze overleed. Hoe kan een mens dat weten zou je denken. Ik kan daar geen antwoord op geven. Ik wist het. We zouden allebei 46 jaar, 3 maanden en 20 dagen oud zijn. Na mijn redenatie gehoord te hebben, sloeg Eric secuur aan het rekenen. Mijn berekening klopte.

Wat zou dit kunnen betekenen? Wat is het bericht en is er een bericht? Tot nu toe heb ik geen antwoord kunnen vinden. De bedoeling achterhalen heeft bedachtzaamheid, gevoel en moed nodig. Want ik weet dat het een speciaal signaal moet zijn. Misschien sluit dit een periode in mijn leven af. Een lange periode van vechten met mezelf, worstelen met wie ik ben in dit leven en niet mezelf zien wie ik ben en wat ik kan. Mijn passie durven zien en de stap te durven zetten voor mezelf te kiezen, mezelf vertrouwend en de dingen die om me heen gebeuren. En heel belangrijk, het afsluiten van een periode van twee jaar, verlate, rouwverwerking (zou dat kunnen?).

Het is een rare gewaarwording en iets om bij stil te staan. Na 20 februari ga ik een leven in dat mijn moeder nooit heeft geleefd. Ga ik ervaringen krijgen die zij nooit heeft gehad. Iedere rimpel die ik dan krijg heeft zij nooit gekregen. Ik word straks ouders dan zij werd. Ik kan mijn leven, en mezelf, dan niet meer vergelijken met het haar leven. Simpelweg omdat zij nooit zover gekomen is. Voorheen kon ik me afvragen hoe zij bepaalde dingen op mijn leeftijd gedaan zou hebben. Dat kan straks niet meer. Het geeft me het gevoel dat ik na 20 februari ook voor haar ga leven. Stations bezoeken waar zij nooit is geweest. Het voelt als een blanco vel dat voor me ligt, maar ook alsof ik nu een weg in ga voor ons beiden, om voor ons samen nieuwe avonturen te beleven. Het voelt prachtig om dit voor ons allebei te doen en ook als een grote verantwoordelijkheid om ons en mijn leven volledig te leven zoals het bedoeld is.

Met liefde.

Jolanda