Black is er niet meer. Het voor mij onvoorstelbare is gebeurd. Op 4 mei is Black overleden. Het heeft een tijd geduurd voordat ik iets over hem kon schrijven. Het is tijd dat ik dat doe. Want het leven van Blackie was bijzonder, net zo bijzonder als hij voor mij was. Het was een afscheid waar ik al een tijd rekening mee hield, maar waar ik huizenhoog tegenop zag. En dat verdrietige moment daardoor ook ver wegstopte. Wat ik nooit kon voorzien: zijn vertrek zorgde ervoor dat ik stopte met fotograferen. 

Dieren brengen liefde in je leven. Voor mij ook levenslessen. De ene kat meer dan de andere. Ze zijn me allemaal even lief. Dat Black zoveel voor me zou betekenen, dat had ik op het moment dat hij in mijn leven kwam niet kunnen indenken. Als ik denk aan de mooie tijd samen, die veel te kort was omdat hij al volwassen was toen hij bij ons kwam, dan ben ik dankbaar voor zijn volhardendheid om bij ons te willen blijven. Hij wist wat hij wilde en dat is altijd zo gebleven. De manier waarop hij zich een ingang in mijn hart heeft gewurmd, brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht. 

Om Black’s verhaal op te schrijven kan ik er niet omheen om terug te denken aan ‘onze geschiedenis’. Black en Piet zijn namelijk de laatsten van een tijdperk. Zo voelt het althans, een periode dat er onnoemelijk veel veranderde in mijn, ons, leven. Dat Piet nu alleen nog over is, voelt ook als een langzaam afscheid. (Natuurlijk hebben we de twee meisjes ook nog, maar dat is een nieuw tijdperk.). Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Het verlies in korte tijd van ons ‘originele’ zestal, de verbouwing van ons geliefde dijkhuisje in Oud-Charlois, een tijdelijke verhuizing naar het platteland van Zeeland, een tweede echte verhuizing naar het platteland, met z’n vijven een jaar wonen in een krappe caravan en dan nog de jaarlange verbouwing van ons huidige huis. En al onze emoties die met al deze dingen gemoeid zijn. Het was soms niet makkelijk.

Eric en ik zijn in 2004 op #ghd2224 gaan samenwonen. Dat was het begin van elf jaar kattenliefde op Oud-Charlois. Het begin was spannend omdat we allebei een kattenclub van drie hadden die we samen zouden gaan voegen. Boven verwachting ging de introductie van Tom, Kees en Puk & Tipsie, Jesse en Begonia ontzettend goed. 

Kattenliefde… dat behoeft uitleg misschien. Ghd2224 bleek een magneet voor katten te zijn. In elf jaar tijd kregen we bezoek van 24 katten. De meesten waren niet gecastreerde katers die ’s nachts de boel bij elkaar schreeuwden. Met hulp van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zijn de katers gevangen, geholpen en weer teruggeplaatst. Er waren echter ook tamme katten bij die zich bij ons aandienden.

Een half jaar na de verhuizing naar Ghd2224 liet Tara zich zien. Met bloedend hart heb ik haar naar het asiel gebracht. Want tja… met zes katten in huis is het best druk. Ze bleek geen eigenaar te hebben en was zwanger. Toch liet deze lieve pittige lapjespoes me niet los. Na drie maanden vrijwilliger te zijn geweest in het asiel heb ik haar weer mee naar huis genomen. 

Twee jaar later liet zwerfpoes Poppy zich zien. Ze zag er slecht uit en was niet tam. We gaven haar brokjes en dan toch maar een warm bedje in onze garage. Kort daarna dook ook Black op in onze tuin. Hij at stiekem mee en maakte gretig gebruik van het warme bedje van Poppy. 

Ondanks onze verwoede pogingen om hem over te halen op zoek te gaan naar een andere woonplek bleef hij om ons heen hangen. Onze kattenclub in huis was compleet en op nog een zwerfkat in de tuin zaten we niet te wachten. Blackie was echter volhardend en gelukkig ging het met Poppy samen redelijk. Er kwam dus een tweede warm bedje bij in de garage.

Black was een echt Rotterdams straatschoffie. We zagen hem regelmatig met zijn kop in een stuk folie, etend van een Turkse pizza. Dat heb je als je op Rotterdam-Zuid woont. Als we een ommetje liepen en hij kreeg ons in het vizier, dan liep hij miauwend met ons mee. Het was heel grappig om te ontdekken dat Poppy ongelooflijk jaloers bleek te zijn op de aandacht die ik van Black kreeg. Regelmatig sprong hij zonder uitnodiging op schoot en hij was altijd wel in onze buurt te vinden. Poppy ging dat uitproberen. Wat niet gemakkelijk was met een kat die je niet kunt aanraken. Na lange tijd ontdooide ze. Toen ze chronisch nierfalen kreeg verhuisde Poppy naar binnen. 

Na Tara, Poppy & Blackie kwam ook Piet bij ons aanwaaien. Hij bleek ook weer geen eigenaar te hebben, maar het asiel was vol. Met ‘terugkeergarantie’ ging Piet bij een kennis wonen. Dat bleek niet succesvol te zijn en na zeven slapeloze nachten van de kennis kregen we Piet weer terug. Daarna is hij niet meer weggegaan. Ook Piet wist wat hij wilde.

Je zult wel denken… dat moet inmiddels een huis vol met katten zijn geweest. Voor de komst van Piet verloren we in korte tijd Jesse, Puk en Tom. En ook ‘after Piet’ was het afscheid nemen van Begonia en Poppy. Het was een verrassing om te zien hoe liefdevol en geruststellend Piet was bij het afscheid van Poppy. (Afscheid nemen kon met al onze katten thuis gebeuren.).

Dat Piet bleef, had wel gevolgen, en zorgen, want Piet was letterlijk en figuurlijk een vechtersbaas van formaat. Black & Piet lagen elkaar niet. Na een heftig gevecht bleek Black een grote wond op zijn buik te hebben. Omdat we die wond dagelijks moesten verzorgen kwam Black binnen wonen. En hoe gek dat ook klinkt: binnen gedoogden Black en Piet elkaar wel. Zo vond ook Black zijn plek in huis. 

In 2014 gingen we proefwonen op het platteland. ‘Hèhè, het werd tijd!’ aldus Black. We waren nog met z’n vijven, Eric & ik en Tara, Black & Piet. Na de verhuizing veranderde de relatie tussen Black en Piet op slag. Vanaf dat moment waren ze grote vrienden. Toen na twee weken de tuindeuren opengingen gebeurde de ontdekking van de immens grote tuin dan ook met z’n drieën.

Begin 2014 was ik begonnen met een nieuw 365-project, iedere dag een foto met mijn iPhone (toen nog een 4.). Dat jaar stond mijn project in het teken van de katten (#a365withmycats). Hen te volgen in hun nieuwe omgeving was spannend, hilarisch en enorm genieten.

De definitieve stap naar het platteland begin 2016 werd ook toegejuicht. Voordat de verbouwing van ons huis echt van start ging pimpten we nog even ons tijdelijk verblijf op, een caravan uit 1984. Als je maanden samenwoont op een oppervlakte van 11m2, dan wil je wel dat die ruimte fijn is. De ‘woonkamer’ buiten van 2300m2 die de hele dag tot je beschikking staat, maakte veel goed. Negen maanden hebben we met veel plezier met z’n vijven in de caravan gewoond. De caravan staat er nog en soms zag ik Black nog wel eens met zijn neus achter het raam zitten. 

Black is altijd ‘mijn’ kat geweest. Alhoewel ik dat lange tijd niet beseft heb. Zodra ik zat was hij op mijn schoot te vinden. De traditionele ‘groene-badjas-momenten’ met koffie zijn door Poppy en Blackie ontstaan. Vanaf het begin had ik een speciaal fluitje voor hem waarmee ik hem riep als hij buiten was en waarop hij altijd reageerde. Hij was een wijze jongen die nergens bang voor was. Terwijl Tara & Piet uit logeren gingen tijdens de laatste loodjes van de verbouwing van Ghd2224 was hij bij ons om ons bij te staan. Hij was een avonturier en daredevil en liet duidelijk zien hoe je plezier maakte in het leven. Hij hield van chillen in het gras, vooral als wij buiten aan het werk waren. Hij hield van de zon en de zon hield van hem. Hij zat graag hoog, al was het maar op een balkje. Hij hield van samenzijn met de andere katten. Hij hield van samen koffiedrinken in de morgen (#morningcoffeewithmycats). Bietsen heeft hij nooit afgeleerd. Vooral bbq-en was zijn favoriet. Hij werd blij van jagen, alhoewel ik daar minder blij van werd. Hij was altijd dichtbij als ik achter de computer zat. Hij was mijn grote steun tijdens het samenstellen van Poes poes poes! Zijn boek.

Dat hij een meester was in levenslessen kreeg ik te voelen toen hij de hort op ging. Tijdens een korte trip naar Frankrijk vertrok hij. Dorp en eiland heb ik af-geflyerd om hem te vinden. Het verdriet was groot, maar ik twijfelde geen moment… Black was er nog, ergens, en hij zou weer veilig thuiskomen. Na vijf maanden was het moment daar dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Zijn boodschap was ‘als je niet happy bent, pak je knapzak en ga de wijde wereld in’. Hij gaf me het goede voorbeeld.

Ik heb ongelooflijk veel foto’s van Black’s avonturen en capriolen kunnen maken. Hij was een geduldig model die er plezier in had voor me te poseren en me mee te nemen in zijn avonturen. Poes poes poes! is een ode aan hem. Het boek is een jaar uit zijn leven. Alle aspecten uit zijn leven komen erin voor. 

“Keep cool & enjoy”. Zijn leven in vier woorden samengevat in een foto die ik samen met hem maakte voor Picture the Holidays in 2010. Black was een grote levensgenieter en dat liet hij zien.

“Dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je grote steun en troost en je keuze voor mij lieve Black. Je zult altijd mijn lieve apeknapie blijven. We zien elkaar weer aan de andere kant.”

❤️

Jolanda

… wat doet dat zeer…

Tien jaar geleden zat ik aan de keukentafel met Eric. Te praten over wat ik wilde met mijn leven, welke weg er voor me open lag. Ik wist het niet meer. Ik had een jaar Fotoacademie achter de rug, was mijn baan kwijtgeraakt en ik werkte als vrijwilliger bij het dierenasiel in Numansdorp. Iedere dag nam ik mijn camera mee naar het asiel om na het werk de katten te fotograferen. Ik verloor de tijd uit het oog als ik de katten fotografeerde en creëerde zo intieme foto’s. Eric wees me daarop. De eerste stap naar Jofabi Foto was op dat moment gezet. Daar aan die keukentafel.

Nu tien jaar later valt er een last van mijn schouders nu ik besloten heb om dierenfotografie op een laag pitje te zetten. Het voelt heel verdrietig en een traantje is ook wel gevloeid. Dieren zijn mijn passie en mijn liefde voor dieren eindigt niet. Nu even stap op de plaats maken voelt als de juiste stap.

Hoe deze beslissing nou tot stand gekomen is? Twee weken geleden ontving ik een nieuwsbrief van een dierenkliniek waar ik twee jaar geleden een middag gefotografeerd heb. Gratis. Om een leuke bijdrage te leveren aan de dag, om mensen naar de kliniek te trekken en om mijn werk als dierenfotograaf te promoten…. dacht ik….

Die middag was het ontzettend druk. Meer dan 30 honden heb ik gefotografeerd. Het resultaat was hartverwarmend. Wat een lieve gezichtjes!

Heel pijnlijk om in de nieuwsbrief te lezen dat er voor de open dag van dit jaar een andere fotografe uitgenodigd is. Een fotografe die niet fulltime fotografe is. Iemand die fotosessies met dieren aanbiedt voor heel weinig geld en daarnaast een baan heeft. Iemand die een kans verdient, werd me verteld.

Helaas heb ik twee jaar geleden in de drukte om me heen een kaartje met foto’s gedeletet zonder de foto’s eerst te downloaden. Van zes honden had ik dus geen foto’s. En laat de teleurstelling van die zes eigenaren nou onder andere de reden zijn dat ik dit jaar niet ben uitgenodigd om te komen fotograferen. Dat er zoveel meer mensen waren die wel blij waren met het resultaat….

Ik herinner me dat ik had voorgesteld om voor die zes eigenaren in december terug te komen naar de kliniek, om nog een gratis fotoshoot te doen. En daar ben ik dus niet op teruggekomen.

Het toeval wil dat Eric en ik van september tot eind december in een zware laatste verbouwing van ons huis zaten, de samenvoeging van onze twee dijkhuisjes, en dat mijn hoofd naar andere dingen stond dan een gratis fotoshoot doen. Toen ik niets meer van de kliniek hoorde in december heb ik het waarschijnlijk maar zo gelaten.

De gratis fotoshoot bij de dierenkliniek twee jaar geleden heeft één bestelling opgeleverd en geen enkele boeking voor een fotosessie. Als je bedenkt dat ik daarvoor anderhalve dag aan het werk ben geweest dan komt deze afwijzing hard aan.

Gedeeltelijk heb ik mijn pijnlijke ontdekking dus aan mezelf te danken. Een goede les dus. Alhoewel ik me in enige mate afvraag welke les dat dan is. Moet ik nog dienstbaarder zijn dan ik al ben? Of is (dieren)fotografie gewoon niet voor mij bestemd?

Het heeft mijn ogen geopend. Ook al probeer je naar eer en geweten je werk te doen. Je wordt afgerekend op dingen die mis gaan. Altijd. Of je er nou iets aan kunt doen of niet.

Een aantal jaren geleden heb ik tegen mezelf gezegd dat ik niet bij de ‘old boys club’ wilde horen. Dat ik niet de chagrijnige fotograaf wilde worden die over de prijzen en kwaliteiten van anderen oordeelt. Datzelfde heb ik namelijk ook meegemaakt. Collega-fotografen die ongevraagd oordeelden over mijn, volgens hun, te lage tarief. Na de ervaring met de dierenkliniek kan ik echter concluderen dat ik al aardig op die chagrijnige fotograaf ga lijken.

Dat doet me gruwen en heeft me aan het denken gezet. De laatste twee weken stonden dus in het teken van nadenken, voelen, loslaten… Nu ik de beslissing genomen heb, is er een last van mijn schouders gevallen.

Ik heb altijd gedacht dat kwaliteit zich niet hoeft te bewijzen. Dat kwaliteit iets is wat je nastreeft als professional. Iets waar mensen hun keuzen op afstemmen. Dat laatste blijkt niet zo te zijn. In deze wegwerpmaatschappij stellen mensen blijkbaar geen prijs op kwaliteit als je iets voor minder geld ook kunt krijgen. Dan is een foto misschien minder mooi, maar wie geeft daarom…

Dieren fotograferen is mijn passie. Als ik er na tien jaar nog steeds geen boterham mee kan verdienen, al is het maar een hele dunne, dan zegt dat genoeg. Of het nou aan mij ligt, of aan de kwaliteit van mijn fotografie, of aan de concurrentie, of aan de markt… Dierenfotografie op een laag pitje zetten, en misschien zelfs wel stoppen, doet pijn. Het voelt alsof me iets dierbaars afgenomen is.

Sinds Eric en ik terug zijn in Rotterdam kamp ik met depressie en is mijn inspiratie verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik verlang terug naar de rust van het wijdse Noord-Beveland. De wind in mijn haren voelen, de geur van de zee ruiken, opgaan in de natuur, de mooie dieren om me heen, stilte en rust… dat heb ik nodig om mijn creatieve vlam te laten branden.

Mijn ervaring met de dierenkliniek is dus blijkbaar het kleine duwtje dat ik nodig heb om mijn werk, of het gebrek daaraan, eens goed onder ogen te zien en bij mezelf te rade te gaan welke kant ik op ga, en wil gaan.

Mijn plannen voor de toekomst zijn dus onbekend. Misschien is een pauze nemen wat ik nu nodig heb, en wellicht komt het zover dat ik er een streep onder zet. Mijn eerste prioriteit is opnieuw een huis vinden op het platteland zodat ik weer contact kan maken met mezelf en het leven kan voelen zoals het bedoeld is.

Fotografie helemaal loslaten kan ik niet. Mijn iPhoneography is onderdeel van mijn dagelijks leven, en ook het fotograferen van de avonturen van mijn katten wil ik voor geen goud missen. En fotograferen met mijn Polaroidcamera’s…

Mijn dierenfotografiecursus is ook klaar. Klaar om te delen. Dat zal voorlopig het laatste cadeautje zijn dat ik ga weggeven. Als ik genoeg materiaal heb, maak ik toch nog een dierenjaarkalender in december. Wie weet wat voor moois ik nog in mijn archief kan opduikelen.

Mijn website, en blog, blijven dus nog even bestaan. Er staat te veel moois op. Blijven schrijven en delen over de nieuwe wegen die ik in sla, over mijn avonturen met mijn katten, en over nieuwe avonturen op het platteland is belangrijk voor me.

Jullie allemaal, mooie mensen en dieren waar ik de laatste jaren contact mee heb gehad, ben ik dankbaar voor de mooie ervaringen. Dank je wel.

Dikke knuffel.

Jolanda

Ps. Mochten jullie een fotosessie willen doen met jullie oudere dieren, of nieuwe dieren, dan zijn jullie zeker weten welkom.

English version here >>

In November hebben Eric en ik afscheid genomen van twee van onze beste vrienden, Begonia en Poppy. Het was een verdrietige tijd voor ons. Vorig jaar verloren we Jesse en Tom. En dit jaar in juli ook nog eens heel onverwachts Puk, ook veel te vroeg. (Ik heb nog steeds niets over Puk kunnen schrijven).

Begonia was ons lieve ouwetje. Ze is twintig geworden. Ik heb haar opgehaald uit het asiel toen ze zeven maanden oud was. Het was liefde op het eerste gezicht. Die liefde is tot het einde zo gebleven. Wat een prachtige avonturierster was ze. Ze verraste me herhaaldelijk, klom uit de hoogste ramen, zelfs als die maar op een kiertje open stonden. En ook de deur van de koelkast was niet veilig. Ook in ons nieuwe huis klom ze geregeld overal in en op. Ik heb haar een keer ’s nachts met de ladder van de garage geplukt toen ze niet meer naar beneden durfde, hoe vreemd ook, en luid om hulp begon te miauwen. De laatste jaren werd ze rustiger. Ze sliep altijd op mijn hoofdkussen om zo dichtbij mogelijk te zijn. We hebben intens van elkaar genoten.

Poppy is niet oud geworden, maar zeven jaar. Poppy is zo veranderd in de jaren bij ons. Ze verscheen als wilde zwerver en veranderde geleidelijk in een schootkat. Ze heeft me laten zien dat een dier kan veranderen als hij of zij van iemand houdt. Ze was zo gretig om te leren en van ons te houden. Blackie was haar grote voorbeeld. Poppy was mijn (Instagram) muse. Omdat haar verhaal zo bijzonder is heb ik dat vorig jaar opgeschreven, deel 1 en deel 2. (Voor wie het verhaal van Poppy heeft gelezen: het laatste jaar van haar leven wilde ze bijna voortdurend bij ons binnen zijn. Het genot van een kussentje bij de verwarming heeft ze dus ook nog mogen meemaken).

September 2011 werd Poppy ernstig ziek, nierfalen. Gelukkig krabbelde ze weer op, maar we kregen de waarschuwing dat ze niet oud zou worden. Ze kreeg nog maar ‘een paar weken tot een paar maanden’ van de dierenarts. De paar weken werden maanden en zelfs ruim een jaar en het bleef goed gaan. De waarschuwing belandde op de achtergrond. Helaas is het nierfalen teruggekomen in november. Deze keer heeft ze het niet gered.

Het huis voelt zo leeg zonder onze bijzondere meisjes.

Ik ben dankbaar voor het bestaan van Instagram. Instagram heeft me de kans gegeven, en nog steeds, om het leven en de avonturen van onze katten vast te leggen.

Wil je meer van onze katten zien? Instagram: @jofabi #begoontje, #jessebessy, #poppydoppy, #theyoghurtman, #puksbunny, #tomtiediddle, #tarateetje, #apeknapie en#sweetpiet.

English version here >>

Eigenlijk had ik over iets anders willen schrijven vandaag. De post van Bindu Wiles op Shutter Sisters heeft me diep geraakt en ik denk dat het tijd is om mijn verdriet over Tom op te schrijven en te delen.

Bindu’s post vertelt over emotionele pijn en dat schrijven helpt om je pijn te verwerken. Een stukje uit haar verhaal gaat over het recente verlies van haar hond Rumi.

Na het lezen van dat stukje kwamen mijn tranen. Ik moest aan Tom denken. Mijn lieve Tommetje, van wie ik nog steeds niet echt afscheid heb kunnen nemen. Misschien kan ik dat wel nooit.

“Lieve Tommetje,

Het heeft lang geduurd voor ik iets kon opschrijven over jou en nog weet ik niet of ik er al aan toe ben. Ik heb mijn verdriet om jou weggestopt. Je was zo’n speciaal ventje dat ik geen afscheid van je kan nemen.

“lief Tom-tie-diddle”

Het lijkt een eeuwigheid dat je weg bent, maar je bent ook nog zo dichtbij. Terwijl het pas vier maanden geleden is dat je overleed. Om na het verlies van Jesse ook nog jou kwijt te raken was moeilijk. Heb al die tijd niet om je kunnen huilen, terwijl de tranen er wel zijn. Het lijkt alsof het leven zo makkelijk verder gaat zonder jou, alsof ik je niet mis.

Niets is minder waar. Ik mis je ontzettend. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan je denk. Je was altijd eerlijk, begrijpend en gul in je liefde. Je hield van mij, ondanks dat je al vier was toen ik in je leven kwam, dat maakte het zo makkelijk om van je te houden. Ik kon ook alleen maar mijn liefde aan je teruggeven. En dat heb ik gedaan, met heel mijn hart. Je hebt mijn leven rijker gemaakt met je aanwezigheid.

Je was zo blij om bij ons te zijn. Waar ik ging daar ging jij ook. Tot vervelends toe soms als jij weer eens water wilde hebben en ik iets wilde afwassen. Of als je stiekem meeging in de douche en je daarna kleddernat de keuken in rende.

Als ik me verdrietig voelde, dan kwam je bij me zitten, me troosten. Je voelde me zo goed aan. Als ik me nu verdrietig voel mis ik je nog meer. Ik kan niet meer bij je zijn, je vasthouden en samen met jou mijn verdriet weg knuffelen.

Ook je vriendjes missen je. Je was zo belangrijk voor ons groepje. Belangrijker dan ik besefte, want nu je er niet meer bent heeft Kees zich ontpopt als een etterbak en is constant de meisjes aan het pesten. Het huis is zo leeg zonder jou.

Het was ondenkbaar dat je ons alleen zou laten. In één week was je weg, zo onverwachts. Ik was er nog niet klaar voor en jij ook niet. Je wilde nog niet weg, maar je breekbare lijfje gaf het op.

Mijn lieve Tom-tie-diddle, je hebt een stukje van ons meegenomen. Je voelt nog zo dichtbij. Ik hoop dat dat zo blijft. Ik weet dat je er zult zijn als mijn tijd gekomen is. Onze band is zo bijzonder dat die altijd zal blijven bestaan.

Knuffeltje”

We wish we could have told you in words you’d understand,
we wanted you to stay with us.
This wasn’t what we’d planned.
We wish that we could tell you how empty we now feel.
A part of us went with you,
a part that time can’t heal.
We wish we’d once more hear you and your softly, rumbling purr,
and hold you on our laps again and stroke your silken fur.
We wish we had you back again,
to fill this empty space,
but one day we’ll be together in a far, far better place.

Vorige week woensdag was een verdrietige dag. Heel onverwachts en veel te snel hebben we afscheid van elkaar moeten nemen.

Dat je er niet meer bent is ondenkbaar en onwerkelijk. We zijn 17 jaar samen geweest en dat je weg zou gaan leek nog zo ver weg.

Twee epileptische aanvallen heb je meegemaakt in één maand. Na de laatste aanval was je veerkracht er niet meer. Jouw vertrouwde zelf verdween binnen korte tijd en ik voelde dat je niet lang meer zou blijven. Veel te snel hebben we de beslissing moeten nemen om je te laten gaan.

Tijd samen is nooit lang genoeg, dat voel je als het einde nadert. Ik had niet verwacht dat je al zou gaan. Ik ben er nog niet aan toe om zonder jou verder te gaan, lief jochie. Jij bent zo’n deel van mij dat het voelt alsof er in mij iets mist. Een deel van mij is weggegaan met jou.

Het voelt zo vreemd dat je weg bent. Je niet meer in je vertrouwde mandje te zien liggen, niet meer je aanwezigheid te horen als je naar buiten wil of water wil drinken in de douche doet pijn. Zeventien jaar ben je mijn beste maatje geweest. Je was een bijzonder ventje. Altijd dichtbij me. Aandoenlijk, verlegen liefdevol en met zoveel liefde voor mij. We waren een eenheid. Je bent zelfs Eric gaan waarderen in de negen jaar dat je hem kent en andersom ook.

Je kennismaking met de katten van Eric ging wonderbaarlijk goed. Je gedroeg je gepast onverschillig en was een lieve wijze kater. En iedereen had een liefdevol respect voor je. Puk was dol op je. Na een keer samen met haar in de rieten mand te hebben doorgebracht was het ijs gebroken. Van Tom kreeg je gisteren nog een afscheidslik over je bolletje. Binnen was je een watje en buiten een stoere macho. Zelfs op de laatste dag wist Poppy niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken toen je nog een rondje door de tuin maakte. Je had geen flauw benul van je uitstraling.

Samen zijn met jou maakte me gelukkig. De verbondenheid die ik met je heb is zo bijzonder. Ik voelde me blij, warm en veilig als je bij me was. En jij was ook dol op mij. We dansten samen op mijn favoriete muziek. Je hield er van om je uit te rekken in mijn armen. En je bent de enige kat die ik ken die zo lekker rook. Ik hield er van om mijn neus in je nekje te verstoppen en je geur op te snuiven. We hebben intens van elkaar genoten. Eric vertelde me gisteren dat hij aan je kon zien hoeveel je van me hield. Onze band was speciaal.

De laatste weken was je nog meer op mij gericht. Gelukkig heb ik je al de aandacht kunnen geven die je nodig had. En je extra lekker eten geven op het moment dat je trek had.

Op momenten zoals deze is de hoop op een leven na de dood groot. Je niet meer dicht tegen me aan te houden en te knuffelen, je lekkere geur te ruiken en je bijzondere, dikke zwarte staart te voelen doet zo’n pijn.

Vandaag regent het. Dat voelt goed. Het is een passend afscheid voor jou, want mijn hart huilt om jou. Jij hebt een speciaal plekje in mijn hart Jesse. Het draadje dat ons verbindt is onbreekbaar en zal blijven bestaan. Ik mis je en zal altijd van je blijven houden. En ik hoop dat Tipsie en mam nu bij je zijn om jou te troosten.

Als mijn tijd gekomen is dan zien we elkaar weer terug. Lieve schat, lieve Jessebesse ik hou zielsveel van jou! Dank je wel voor onze liefdevolle tijd samen.

Jolanda