Black is er niet meer. Het voor mij onvoorstelbare is gebeurd. Op 4 mei is Black overleden. Het heeft een tijd geduurd voordat ik iets over hem kon schrijven. Het is tijd dat ik dat doe. Want het leven van Blackie was bijzonder, net zo bijzonder als hij voor mij was. Het was een afscheid waar ik al een tijd rekening mee hield, maar waar ik huizenhoog tegenop zag. En dat verdrietige moment daardoor ook ver wegstopte. Wat ik nooit kon voorzien: zijn vertrek zorgde ervoor dat ik stopte met fotograferen. 

Dieren brengen liefde in je leven. Voor mij ook levenslessen. De ene kat meer dan de andere. Ze zijn me allemaal even lief. Dat Black zoveel voor me zou betekenen, dat had ik op het moment dat hij in mijn leven kwam niet kunnen indenken. Als ik denk aan de mooie tijd samen, die veel te kort was omdat hij al volwassen was toen hij bij ons kwam, dan ben ik dankbaar voor zijn volhardendheid om bij ons te willen blijven. Hij wist wat hij wilde en dat is altijd zo gebleven. De manier waarop hij zich een ingang in mijn hart heeft gewurmd, brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht. 

Om Black’s verhaal op te schrijven kan ik er niet omheen om terug te denken aan ‘onze geschiedenis’. Black en Piet zijn namelijk de laatsten van een tijdperk. Zo voelt het althans, een periode dat er onnoemelijk veel veranderde in mijn, ons, leven. Dat Piet nu alleen nog over is, voelt ook als een langzaam afscheid. (Natuurlijk hebben we de twee meisjes ook nog, maar dat is een nieuw tijdperk.). Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Het verlies in korte tijd van ons ‘originele’ zestal, de verbouwing van ons geliefde dijkhuisje in Oud-Charlois, een tijdelijke verhuizing naar het platteland van Zeeland, een tweede echte verhuizing naar het platteland, met z’n vijven een jaar wonen in een krappe caravan en dan nog de jaarlange verbouwing van ons huidige huis. En al onze emoties die met al deze dingen gemoeid zijn. Het was soms niet makkelijk.

Eric en ik zijn in 2004 op #ghd2224 gaan samenwonen. Dat was het begin van elf jaar kattenliefde op Oud-Charlois. Het begin was spannend omdat we allebei een kattenclub van drie hadden die we samen zouden gaan voegen. Boven verwachting ging de introductie van Tom, Kees en Puk & Tipsie, Jesse en Begonia ontzettend goed. 

Kattenliefde… dat behoeft uitleg misschien. Ghd2224 bleek een magneet voor katten te zijn. In elf jaar tijd kregen we bezoek van 24 katten. De meesten waren niet gecastreerde katers die ’s nachts de boel bij elkaar schreeuwden. Met hulp van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zijn de katers gevangen, geholpen en weer teruggeplaatst. Er waren echter ook tamme katten bij die zich bij ons aandienden.

Een half jaar na de verhuizing naar Ghd2224 liet Tara zich zien. Met bloedend hart heb ik haar naar het asiel gebracht. Want tja… met zes katten in huis is het best druk. Ze bleek geen eigenaar te hebben en was zwanger. Toch liet deze lieve pittige lapjespoes me niet los. Na drie maanden vrijwilliger te zijn geweest in het asiel heb ik haar weer mee naar huis genomen. 

Twee jaar later liet zwerfpoes Poppy zich zien. Ze zag er slecht uit en was niet tam. We gaven haar brokjes en dan toch maar een warm bedje in onze garage. Kort daarna dook ook Black op in onze tuin. Hij at stiekem mee en maakte gretig gebruik van het warme bedje van Poppy. 

Ondanks onze verwoede pogingen om hem over te halen op zoek te gaan naar een andere woonplek bleef hij om ons heen hangen. Onze kattenclub in huis was compleet en op nog een zwerfkat in de tuin zaten we niet te wachten. Blackie was echter volhardend en gelukkig ging het met Poppy samen redelijk. Er kwam dus een tweede warm bedje bij in de garage.

Black was een echt Rotterdams straatschoffie. We zagen hem regelmatig met zijn kop in een stuk folie, etend van een Turkse pizza. Dat heb je als je op Rotterdam-Zuid woont. Als we een ommetje liepen en hij kreeg ons in het vizier, dan liep hij miauwend met ons mee. Het was heel grappig om te ontdekken dat Poppy ongelooflijk jaloers bleek te zijn op de aandacht die ik van Black kreeg. Regelmatig sprong hij zonder uitnodiging op schoot en hij was altijd wel in onze buurt te vinden. Poppy ging dat uitproberen. Wat niet gemakkelijk was met een kat die je niet kunt aanraken. Na lange tijd ontdooide ze. Toen ze chronisch nierfalen kreeg verhuisde Poppy naar binnen. 

Na Tara, Poppy & Blackie kwam ook Piet bij ons aanwaaien. Hij bleek ook weer geen eigenaar te hebben, maar het asiel was vol. Met ‘terugkeergarantie’ ging Piet bij een kennis wonen. Dat bleek niet succesvol te zijn en na zeven slapeloze nachten van de kennis kregen we Piet weer terug. Daarna is hij niet meer weggegaan. Ook Piet wist wat hij wilde.

Je zult wel denken… dat moet inmiddels een huis vol met katten zijn geweest. Voor de komst van Piet verloren we in korte tijd Jesse, Puk en Tom. En ook ‘after Piet’ was het afscheid nemen van Begonia en Poppy. Het was een verrassing om te zien hoe liefdevol en geruststellend Piet was bij het afscheid van Poppy. (Afscheid nemen kon met al onze katten thuis gebeuren.).

Dat Piet bleef, had wel gevolgen, en zorgen, want Piet was letterlijk en figuurlijk een vechtersbaas van formaat. Black & Piet lagen elkaar niet. Na een heftig gevecht bleek Black een grote wond op zijn buik te hebben. Omdat we die wond dagelijks moesten verzorgen kwam Black binnen wonen. En hoe gek dat ook klinkt: binnen gedoogden Black en Piet elkaar wel. Zo vond ook Black zijn plek in huis. 

In 2014 gingen we proefwonen op het platteland. ‘Hèhè, het werd tijd!’ aldus Black. We waren nog met z’n vijven, Eric & ik en Tara, Black & Piet. Na de verhuizing veranderde de relatie tussen Black en Piet op slag. Vanaf dat moment waren ze grote vrienden. Toen na twee weken de tuindeuren opengingen gebeurde de ontdekking van de immens grote tuin dan ook met z’n drieën.

Begin 2014 was ik begonnen met een nieuw 365-project, iedere dag een foto met mijn iPhone (toen nog een 4.). Dat jaar stond mijn project in het teken van de katten (#a365withmycats). Hen te volgen in hun nieuwe omgeving was spannend, hilarisch en enorm genieten.

De definitieve stap naar het platteland begin 2016 werd ook toegejuicht. Voordat de verbouwing van ons huis echt van start ging pimpten we nog even ons tijdelijk verblijf op, een caravan uit 1984. Als je maanden samenwoont op een oppervlakte van 11m2, dan wil je wel dat die ruimte fijn is. De ‘woonkamer’ buiten van 2300m2 die de hele dag tot je beschikking staat, maakte veel goed. Negen maanden hebben we met veel plezier met z’n vijven in de caravan gewoond. De caravan staat er nog en soms zag ik Black nog wel eens met zijn neus achter het raam zitten. 

Black is altijd ‘mijn’ kat geweest. Alhoewel ik dat lange tijd niet beseft heb. Zodra ik zat was hij op mijn schoot te vinden. De traditionele ‘groene-badjas-momenten’ met koffie zijn door Poppy en Blackie ontstaan. Vanaf het begin had ik een speciaal fluitje voor hem waarmee ik hem riep als hij buiten was en waarop hij altijd reageerde. Hij was een wijze jongen die nergens bang voor was. Terwijl Tara & Piet uit logeren gingen tijdens de laatste loodjes van de verbouwing van Ghd2224 was hij bij ons om ons bij te staan. Hij was een avonturier en daredevil en liet duidelijk zien hoe je plezier maakte in het leven. Hij hield van chillen in het gras, vooral als wij buiten aan het werk waren. Hij hield van de zon en de zon hield van hem. Hij zat graag hoog, al was het maar op een balkje. Hij hield van samenzijn met de andere katten. Hij hield van samen koffiedrinken in de morgen (#morningcoffeewithmycats). Bietsen heeft hij nooit afgeleerd. Vooral bbq-en was zijn favoriet. Hij werd blij van jagen, alhoewel ik daar minder blij van werd. Hij was altijd dichtbij als ik achter de computer zat. Hij was mijn grote steun tijdens het samenstellen van Poes poes poes! Zijn boek.

Dat hij een meester was in levenslessen kreeg ik te voelen toen hij de hort op ging. Tijdens een korte trip naar Frankrijk vertrok hij. Dorp en eiland heb ik af-geflyerd om hem te vinden. Het verdriet was groot, maar ik twijfelde geen moment… Black was er nog, ergens, en hij zou weer veilig thuiskomen. Na vijf maanden was het moment daar dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Zijn boodschap was ‘als je niet happy bent, pak je knapzak en ga de wijde wereld in’. Hij gaf me het goede voorbeeld.

Ik heb ongelooflijk veel foto’s van Black’s avonturen en capriolen kunnen maken. Hij was een geduldig model die er plezier in had voor me te poseren en me mee te nemen in zijn avonturen. Poes poes poes! is een ode aan hem. Het boek is een jaar uit zijn leven. Alle aspecten uit zijn leven komen erin voor. 

“Keep cool & enjoy”. Zijn leven in vier woorden samengevat in een foto die ik samen met hem maakte voor Picture the Holidays in 2010. Black was een grote levensgenieter en dat liet hij zien.

“Dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je grote steun en troost en je keuze voor mij lieve Black. Je zult altijd mijn lieve apeknapie blijven. We zien elkaar weer aan de andere kant.”

❤️

Jolanda

Inmiddels zijn alle boeken verstuurd en ontvang ik via allerlei wegen heel erg leuke foto’s van katten met Poes!

Heb jij Poes! al in handen maar jouw kat nog niet gefotografeerd samen met Poes!? Stuur me je foto en jouw fotomodel krijgt een plekje in de volgende catwalk 😻

Hah! De dag na de boeklancering… wat ging ik ook alweer doen? Boeken inpakken voor mijn donateurs toch? Niets van gekomen. 

Maandagochtend heel vroeg heeft Remco van Schellen van Omroep Zeeland ons vooraf opgenomen interview uitgezonden. Want tja… om op maandagochtend fris en fruitig om 06.00 uur op de radio te ‘verschijnen’, dat is best een dingetje voor me. Dan ben ik een echte Boekhout en dat zijn geen vroege vogels. Ons leuke gesprek heeft veel in werking gezet. 
 
‘S avonds om 22.00 uur was ik al bij Petra de Jode te horen van Thuis op Vijf (radio 5). De dag erna werd ik verrast door Sammie van EditieNL, waarna een leuk stuk verscheen op EditieNL. En… ik ben ‘s avonds zelfs bij EditieNL op tv genoemd in de laatste minuut. 🙀 Wow! Nu zijn Tara, Black en Piet BK! 

Met Melita Lanting van de PZC heb ik een heel leuk gesprek gehad. We raakten niet uitgepraat over katten. Dat was genieten. Een groot deel van ons gesprek staat niet in het artikel. Zo bijzonder hoe katten mensen verbindt. En toen stond er ook heel snel een fotograaf op de stoep. Want een foto kan niet ontbreken. Ik moest vooral grinniken om de opmerking “hou je je camera gereed?” Ik dacht gelijk ‘ehm… jij ook?’. Heel snel was dit moment met Piet voorbij. Je moet je moment pakken en soms snel zijn. Als journalist èn als kattenfotograaf.

Een week eerder dan ik heeft Voordekunst-collega Rosalie haar boek Opslag Verliefd gelanceerd. Haar enthousiaste Instagram-posts over interviews in de media vervulden me met ontzag. Hoe deed ze dàt nou?

Het overkomt je totaal onverwachts. Mij althans. Want ik ben ook nog geïnterviewd door Het Avond Circus van Slam!, Jerry van Jinxradio en Hanneke Zuidgeest van Radio Schouwen-Duiveland. Hoe tof is dat!

Dus tja…. Mijn plan om dinsdag alle boeken voor de donateurs te gaan inpakken… daar kwam niks van terecht. Door al deze publiciteit vond ik een lange lijst met bestellingen in mijn inbox. En toen bedacht ik me ineens: het is toch altijd ‘vandaag besteld, morgen in huis’? Oh nee! Dan mag ik wel opschieten. Ik ben dus de hele week als een malle bezig geweest om heel veel boeken in te pakken. Gelukkig is het gelukt om alle pakjes te versturen.

Heb je nog geen Sint of Kerstcadeau kunnen vinden? Poes poes poes! is een prachtig cadeau voor iedere kattenvriend.

Wow! Wat was de boeklancering leuk! En wat is er daarna veel gebeurd. Nu een week later heb ik eindelijk een moment gevonden om even alles op een rijtje te zetten en een Poes!-update te schrijven.

De week voor de boeklancering was er nog ontzettend veel te doen. E-boek omzetten in Engels, e-boek met watermerk maken (het prachtige werk van Eric 😻), pdf met foto-uitdagingen maken en dat dan spontaan omgevormd wordt tot een oefenboek*, speech schrijven en foto’s uitzoeken (maar welke dan) voor een korte impressie.

Daardoor ontbrak het aan een rustig moment om mijn speech voor de lancering te oefenen en heb ik het losgelaten het uit het hoofd te vertellen. Voorlezen dan maar. Uit het samenstellen van de foto-impressie kwam nog maar eens naar voren welke prachtige gewoonten en rituelen ik samen met de katten heb ontdekt in 2014. En waarom alle kattenpersoneel te allen tijde de telefoon in de aanslag dient te hebben. Dat was een ritje ‘through memory lane’.

Het hoogtepunt vind ik toch wel dat er gelachen werd. Ja, katten zijn echt zo leuk.

Het eerste doosje is opengemaakt. Natuurlijk was dat niet het echte eerste doosje. Direct na ontvangst van de pallet hebben Eric en ik samen het echte eerste doosje geopend. Het was niet onbelangrijk om vooraf te controleren of Poes! goed gelukt was. (Daardoor heb ik zo lang niet mogen laten zien hoe prachtig Poes! geworden is.). Natuurlijk heeft Eric, mijn wizard, het eerste boekje gekregen. 

Ook de online boeklancering op dinsdag was erg gezellig! We zaten klaar om te proosten en hebben met z’n allen met Poes! in onze handen naar de camera gezwaaid. 

Iedereen die erbij was: superbedankt! Jullie hebben mijn dag prachtig gemaakt.

* het ‘heb geduld | schiet | oefen boek’ is een apart e-boek en hoort bij Poes poes poes!

Oeps… was ik nou Wereld Dieren Dag vergeten? Dat had de uitgelezen dag geweest om een heel mooie update te delen en een onthulling te doen. Te laat!

Ik heb dus heel even aan dierendag gedacht. Heel even… want toen popte gelijk de gedachte in mijn hoofd ‘maar bij ons thuis is het toch altijd Dierendag?’ Met vier lieve, en ook zeer aanwezige, katten in huis is het iedere dag opnieuw genieten. En niet alleen voor ons, maar ook voor ons olijke viertal. Alles wordt gedeeld, van het ontbijt tot knuffels tot het bed ’s nachts. Ze maken volwaardig deel uit van ons ‘gezin’. Ik zou ons liefdevolle gezin dan ook niet kunnen missen. 

Het is daarom zo leuk dat twee van onze huidige katten een rol spelen in Poes poes poes! Want deel ik daarmee niet ‘iedere dag Dierendag’ met de lezer? Ongetwijfeld zal het voor de mens en hun kat(ten) heel herkenbaar zijn. Nog even wachten dus en dan is het boek er. 

Dat brengt me bij de update en onthulling. Inmiddels ligt het drukbestand in handen van de drukker. Ik kan nu echt niets meer doen. Eind september heb ik het drukbestand van Poes3! voor de aller-, aller-, allerlaatste keer doorgenomen en…. op ‘de knop’ gedrukt.

Mmm… niets doen is dan weer overdreven, want nu breekt er natuurlijk weer een andere stap aan. E-boek maken, boek in het Engels vertalen, Engels e-book maken, starten met de promotie voor de boekverkoop (slik)…

Dan nu de onthulling. Lang heb ik getwijfeld: wanneer deel je nou de cover? Doe ik dat nu al of pas bij de boeklancering… Gelukkig heb ik een lieve redacteur die daar alle verstand van heeft en die ik alles mag vragen. En ja! Nu is het moment. Van één van de covers tenminste. 

Dus bij deze deel ik officieel de stofomslag met je. Lang heb ik vastgehouden aan de ‘oranje’ cover. Door mijn donateurs in een eerdere update op Voordekunst de vraag voor te leggen welke van de twee covers zij het mooist vonden heb ik mijn plan gewijzigd. (De oranje cover komt nog een keer terug in het boek.). En ik ben ontzettend blij met het resultaat.

😻

Jolanda

Ps: wil je alvast een poezelig zacht boek bestellen? Stuur een email met je naam en adres door op de onderstaande knop te drukken. Ik neem dan zo snel mogelijk contact met je op!