Februari was een rustige maand voor mij in het asiel. Er waren minder katten ter adoptie en veel katten die op een eigen thuis wachtten waren nog schuw. Ik kwam soms op het verkeerde moment. Als katten net uit quarantaine komen dan zitten ze niet te wachten op een fotoshoot met een mens die ze nog niet kennen. 

En soms laten ze zich nog steeds niet zien, zelfs niet na drie weken. Zoals die lieve Flipje. Hij ging door zijn witte lijf ook echt helemaal op in het witte doosje waarin hij zat. Zusje en Qwizzel waren ook deze keer nog steeds onzichtbaar.  

Daardoor heb ik deze maand niet alle katten kunnen fotograferen. Maar de katten waar ik wel mee heb kunnen samenwerken staan er prachtig op. Dat geeft me ook wat ruimte om wat over mijn modellen te vertellen.

Sam, van Sam & Moos, was een ietwat verlegen kat. Het kwam ook door zijn actieve broer Moos, die alle aandacht opeiste. Wat een lieve open kat was Moos. Nadat Moos geadopteerd was kwam Sam wat los. Dat was heel fijn om te zien. Ik heb hem kunnen fotograferen en als dank kreeg ik een knor-concert te horen. 

Mundo, de kat die naar de plek is vernoemd waar hij gevonden is, fotografeerde ik twee weken geleden toen hij nog in quarantaine was. Hij was zo energiek dat hij los mocht lopen en daardoor kon ik een fotoshoot met hem doen. Een week ervoor had ik weer eens van lens gewisseld. Het resultaat was dat Munda bijna de foto uitsprong. Zo heerlijk om met zo’n fotogenieke kat te werken. Door zijn enthousiasme viel tot twee keer toe een deel van de kattensnoepjes op de grond, helemaal diep onder de hokken. Maar geen zorgen, want Mundo stofzuigde alles op. 😀

Job ontmoette ik op hetzelfde moment als Mundo, in quarantaine, maar hij had nog wel huisarrest. Ik keek er vorige week dus naar uit om Job te ontmoeten. Maar… ook dat ging niet helemaal zoals ik had gehoopt. Hij had een kapje om omdat hij een hechting aan zijn pootje had. Zo sneu om hem verstijfd op een stoel te zien liggen. Deze week is het echter wel gelukt. Wat een feest om rode Job in het gifroze kittenkamer-stoeltje te zien zitten. Het verbaast me soms nog steeds hoe ongelooflijk lief katten kunnen zijn nadat ze op straat zijn gevonden. Zoveel vertrouwen.

En dan als laatste de broertjes Monty & Mozy. Zij waren pas gisterochtend uit quarantaine verhuisd. Ik zag alleen Monty toen ik binnenkwam. Hij wilde heel graag aandacht en spelen. Na zoveel schuwe katten te hebben gezien maakte mijn hart een sprongetje. Zijn donkere broer zat nog wel verstopt. Per ongeluk ontdekte ik zijn glanzende ogen in de box van een krabpaal. Toch kwam ook Mozy even later gedag zeggen. Wat een prachtig mooie lieve katten. 

Sam & Moos en Mundo zijn inmiddels geadopteerd. 

De maand januari is voorbij gevlogen. In het dierenasiel was het rustig. De meeste katten van december zijn verhuisd naar hun gouden mandje. Zelfs katten die er al heel lang op wachten om naar huis te gaan (Coco, Snowy…). Dat is natuurlijk enorm goed en daar fotografeer ik de katten ook voor. Maar ik voelde me er ook een beetje weemoedig door. Ik werd verliefd op Kobus, maar iemand anders was me voor om hem te adopteren. Januari is nooit mijn favoriete maand geweest. 😀

Vorige week is Katrien (die ik Snoes noemde, want wat was ze een snoesje) samen met haar maatje Donald geadopteerd. Katrien was er ook al in oktober. Ze was als laatste overgebleven van de drie zusjes, voornamelijk omdat ze nog steeds heel schuw was. Ik mocht haar stiekem aaien. Als ze me niet zag, dan kon ik haar over haar rug aaien en dan bleef ze er zelfs even voor staan. Zodra ze omkeek en mijn hand zag, was het ‘floep’ weg. Ze had wel een liefdevolle klik met Donald. Het was mooi om dat te zien ontstaan. Daarom is het heel fijn dat ze nu eindelijk een mooie plek gevonden heeft samen met haar vriendje Donald.

Dex, die nu de kat is die het langst in het asiel is (hij staat ook bij de katten van de maand oktober), JJ & Breezer, Minou & Toutou en Jesper wachten nog op een eigen thuis.