Black is er niet meer. Het voor mij onvoorstelbare is gebeurd. Op 4 mei is Black overleden. Het heeft een tijd geduurd voordat ik iets over hem kon schrijven. Het is tijd dat ik dat doe. Want het leven van Blackie was bijzonder, net zo bijzonder als hij voor mij was. Het was een afscheid waar ik al een tijd rekening mee hield, maar waar ik huizenhoog tegenop zag. En dat verdrietige moment daardoor ook ver wegstopte. Wat ik nooit kon voorzien: zijn vertrek zorgde ervoor dat ik stopte met fotograferen. 

Dieren brengen liefde in je leven. Voor mij ook levenslessen. De ene kat meer dan de andere. Ze zijn me allemaal even lief. Dat Black zoveel voor me zou betekenen, dat had ik op het moment dat hij in mijn leven kwam niet kunnen indenken. Als ik denk aan de mooie tijd samen, die veel te kort was omdat hij al volwassen was toen hij bij ons kwam, dan ben ik dankbaar voor zijn volhardendheid om bij ons te willen blijven. Hij wist wat hij wilde en dat is altijd zo gebleven. De manier waarop hij zich een ingang in mijn hart heeft gewurmd, brengt nog steeds een glimlach op mijn gezicht. 

Om Black’s verhaal op te schrijven kan ik er niet omheen om terug te denken aan ‘onze geschiedenis’. Black en Piet zijn namelijk de laatsten van een tijdperk. Zo voelt het althans, een periode dat er onnoemelijk veel veranderde in mijn, ons, leven. Dat Piet nu alleen nog over is, voelt ook als een langzaam afscheid. (Natuurlijk hebben we de twee meisjes ook nog, maar dat is een nieuw tijdperk.). Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Het verlies in korte tijd van ons ‘originele’ zestal, de verbouwing van ons geliefde dijkhuisje in Oud-Charlois, een tijdelijke verhuizing naar het platteland van Zeeland, een tweede echte verhuizing naar het platteland, met z’n vijven een jaar wonen in een krappe caravan en dan nog de jaarlange verbouwing van ons huidige huis. En al onze emoties die met al deze dingen gemoeid zijn. Het was soms niet makkelijk.

Eric en ik zijn in 2004 op #ghd2224 gaan samenwonen. Dat was het begin van elf jaar kattenliefde op Oud-Charlois. Het begin was spannend omdat we allebei een kattenclub van drie hadden die we samen zouden gaan voegen. Boven verwachting ging de introductie van Tom, Kees en Puk & Tipsie, Jesse en Begonia ontzettend goed. 

Kattenliefde… dat behoeft uitleg misschien. Ghd2224 bleek een magneet voor katten te zijn. In elf jaar tijd kregen we bezoek van 24 katten. De meesten waren niet gecastreerde katers die ’s nachts de boel bij elkaar schreeuwden. Met hulp van Stichting Zwerfkatten Rijnmond zijn de katers gevangen, geholpen en weer teruggeplaatst. Er waren echter ook tamme katten bij die zich bij ons aandienden.

Een half jaar na de verhuizing naar Ghd2224 liet Tara zich zien. Met bloedend hart heb ik haar naar het asiel gebracht. Want tja… met zes katten in huis is het best druk. Ze bleek geen eigenaar te hebben en was zwanger. Toch liet deze lieve pittige lapjespoes me niet los. Na drie maanden vrijwilliger te zijn geweest in het asiel heb ik haar weer mee naar huis genomen. 

Twee jaar later liet zwerfpoes Poppy zich zien. Ze zag er slecht uit en was niet tam. We gaven haar brokjes en dan toch maar een warm bedje in onze garage. Kort daarna dook ook Black op in onze tuin. Hij at stiekem mee en maakte gretig gebruik van het warme bedje van Poppy. 

Ondanks onze verwoede pogingen om hem over te halen op zoek te gaan naar een andere woonplek bleef hij om ons heen hangen. Onze kattenclub in huis was compleet en op nog een zwerfkat in de tuin zaten we niet te wachten. Blackie was echter volhardend en gelukkig ging het met Poppy samen redelijk. Er kwam dus een tweede warm bedje bij in de garage.

Black was een echt Rotterdams straatschoffie. We zagen hem regelmatig met zijn kop in een stuk folie, etend van een Turkse pizza. Dat heb je als je op Rotterdam-Zuid woont. Als we een ommetje liepen en hij kreeg ons in het vizier, dan liep hij miauwend met ons mee. Het was heel grappig om te ontdekken dat Poppy ongelooflijk jaloers bleek te zijn op de aandacht die ik van Black kreeg. Regelmatig sprong hij zonder uitnodiging op schoot en hij was altijd wel in onze buurt te vinden. Poppy ging dat uitproberen. Wat niet gemakkelijk was met een kat die je niet kunt aanraken. Na lange tijd ontdooide ze. Toen ze chronisch nierfalen kreeg verhuisde Poppy naar binnen. 

Na Tara, Poppy & Blackie kwam ook Piet bij ons aanwaaien. Hij bleek ook weer geen eigenaar te hebben, maar het asiel was vol. Met ‘terugkeergarantie’ ging Piet bij een kennis wonen. Dat bleek niet succesvol te zijn en na zeven slapeloze nachten van de kennis kregen we Piet weer terug. Daarna is hij niet meer weggegaan. Ook Piet wist wat hij wilde.

Je zult wel denken… dat moet inmiddels een huis vol met katten zijn geweest. Voor de komst van Piet verloren we in korte tijd Jesse, Puk en Tom. En ook ‘after Piet’ was het afscheid nemen van Begonia en Poppy. Het was een verrassing om te zien hoe liefdevol en geruststellend Piet was bij het afscheid van Poppy. (Afscheid nemen kon met al onze katten thuis gebeuren.).

Dat Piet bleef, had wel gevolgen, en zorgen, want Piet was letterlijk en figuurlijk een vechtersbaas van formaat. Black & Piet lagen elkaar niet. Na een heftig gevecht bleek Black een grote wond op zijn buik te hebben. Omdat we die wond dagelijks moesten verzorgen kwam Black binnen wonen. En hoe gek dat ook klinkt: binnen gedoogden Black en Piet elkaar wel. Zo vond ook Black zijn plek in huis. 

In 2014 gingen we proefwonen op het platteland. ‘Hèhè, het werd tijd!’ aldus Black. We waren nog met z’n vijven, Eric & ik en Tara, Black & Piet. Na de verhuizing veranderde de relatie tussen Black en Piet op slag. Vanaf dat moment waren ze grote vrienden. Toen na twee weken de tuindeuren opengingen gebeurde de ontdekking van de immens grote tuin dan ook met z’n drieën.

Begin 2014 was ik begonnen met een nieuw 365-project, iedere dag een foto met mijn iPhone (toen nog een 4.). Dat jaar stond mijn project in het teken van de katten (#a365withmycats). Hen te volgen in hun nieuwe omgeving was spannend, hilarisch en enorm genieten.

De definitieve stap naar het platteland begin 2016 werd ook toegejuicht. Voordat de verbouwing van ons huis echt van start ging pimpten we nog even ons tijdelijk verblijf op, een caravan uit 1984. Als je maanden samenwoont op een oppervlakte van 11m2, dan wil je wel dat die ruimte fijn is. De ‘woonkamer’ buiten van 2300m2 die de hele dag tot je beschikking staat, maakte veel goed. Negen maanden hebben we met veel plezier met z’n vijven in de caravan gewoond. De caravan staat er nog en soms zag ik Black nog wel eens met zijn neus achter het raam zitten. 

Black is altijd ‘mijn’ kat geweest. Alhoewel ik dat lange tijd niet beseft heb. Zodra ik zat was hij op mijn schoot te vinden. De traditionele ‘groene-badjas-momenten’ met koffie zijn door Poppy en Blackie ontstaan. Vanaf het begin had ik een speciaal fluitje voor hem waarmee ik hem riep als hij buiten was en waarop hij altijd reageerde. Hij was een wijze jongen die nergens bang voor was. Terwijl Tara & Piet uit logeren gingen tijdens de laatste loodjes van de verbouwing van Ghd2224 was hij bij ons om ons bij te staan. Hij was een avonturier en daredevil en liet duidelijk zien hoe je plezier maakte in het leven. Hij hield van chillen in het gras, vooral als wij buiten aan het werk waren. Hij hield van de zon en de zon hield van hem. Hij zat graag hoog, al was het maar op een balkje. Hij hield van samenzijn met de andere katten. Hij hield van samen koffiedrinken in de morgen (#morningcoffeewithmycats). Bietsen heeft hij nooit afgeleerd. Vooral bbq-en was zijn favoriet. Hij werd blij van jagen, alhoewel ik daar minder blij van werd. Hij was altijd dichtbij als ik achter de computer zat. Hij was mijn grote steun tijdens het samenstellen van Poes poes poes! Zijn boek.

Dat hij een meester was in levenslessen kreeg ik te voelen toen hij de hort op ging. Tijdens een korte trip naar Frankrijk vertrok hij. Dorp en eiland heb ik af-geflyerd om hem te vinden. Het verdriet was groot, maar ik twijfelde geen moment… Black was er nog, ergens, en hij zou weer veilig thuiskomen. Na vijf maanden was het moment daar dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Zijn boodschap was ‘als je niet happy bent, pak je knapzak en ga de wijde wereld in’. Hij gaf me het goede voorbeeld.

Ik heb ongelooflijk veel foto’s van Black’s avonturen en capriolen kunnen maken. Hij was een geduldig model die er plezier in had voor me te poseren en me mee te nemen in zijn avonturen. Poes poes poes! is een ode aan hem. Het boek is een jaar uit zijn leven. Alle aspecten uit zijn leven komen erin voor. 

“Keep cool & enjoy”. Zijn leven in vier woorden samengevat in een foto die ik samen met hem maakte voor Picture the Holidays in 2010. Black was een grote levensgenieter en dat liet hij zien.

“Dank je wel voor je onvoorwaardelijke liefde, je grote steun en troost en je keuze voor mij lieve Black. Je zult altijd mijn lieve apeknapie blijven. We zien elkaar weer aan de andere kant.”

❤️

Jolanda

Yay! So happy to share… Kat Sloma, who’s work I have admired for a long time, asked me a while ago to share a bit about my 2014 365-project “A 365 with my cats” on her blog. And of course share some tips about photographing your pet with your phone.

I’ve met Kat at Big Picture Classes in 2010. At that time Kat lived in Italy and I fell in love with her peaceful photos of the streets of Milan. Through the years we’ve kept in touch by Kat’s “Liberate your Art” postcard swaps. I’ve participated almost every year. So much fun to share your own art and receive postcards from all over the world.

There is nothing more I can tell you right now. Start reading the first few lines and hop over to my guest post on Kat’s blog…

“I started a 365-project with my iPhone for the first time in 2012. Since that moment I haven’t stopped shooting daily, addictive as it is. Sitting on the couch on New Years’ day morning 2014 with my three cats around me I already knew my word for 2014, ‘quiet’, but I still had no clue what my 365 photography project for 2014 would be.”

Enjoy!

xo

Jolanda

English version here >>

Een nieuw jaar is aangebroken, met nieuwe beloften, en een nieuw project.

Sinds ik er twee jaar geleden mee begon, ben ik verslaafd. Verslaafd geraakt aan het schieten van een foto per dag met mijn iPhone, en die te delen op Instagram.

In januari 2012 ben ik begonnen met een 365+1 project. Iedere dag heb ik iets gefotografeerd uit mijn dagelijks leven met mijn iPhone. Eerst was het moeilijk om iets te zien wat de moeite waard was en de schoonheid van het dagelijkse leven op te merken. Eind 2012 was het moeilijk om voor te stellen dat ik zou stoppen met het maken van een dagelijkse foto. Ik heb ontzettend genoten van het fotograferen.

In november 2012 werd ik door mijn partner verrast met een prachtig verjaardagscadeau. Een Polaroid SX-70, de instant-camera uit de jaren ’60. Ik begon te fantaseren. Zou een 365 in Polaroid iets zijn voor het nieuwe jaar? Ik dacht niet al te lang na. Ik begon gewoon op 1 januari 2013 met ‘mijn leven in Polaroid’ (#mylifeinpolaroid op Instagram). Toch was het opnieuw lastig om te beginnen. Met Polaroid krijg je maar één kans om het goed te doen. En met maar één foto per dag is dat wel een beetje weinig. De perfectionist in mezelf wilde dan ook dat die ene foto prachtig zou zijn. De eerste tijd schoot ik heel veel missers. Bewogen foto’s, overbelichte foto’s en zelfs blanco foto’s zijn er uit mijn camera gerold. De laatste paar maanden van 2013 kreeg ik ‘het’ onder de knie en ook de smaak te pakken. Mijn SX-70 werd mijn lieveling. Mede door mijn SX-70 was 2013 een uitdagend jaar. Het is me gelukt om mijn 365 in Polaroid af te maken. Ik vond het zelfs heel jammer dat het project ten einde was. Hier is het resultaat van ‘mijn leven in Polaroid’.

Maar ja. Toen was er het moment van ‘wat nu?’. Met het einde van mijn 365 in Polaroid in zicht hield me dat wel bezig. Zou een dagelijkse foto van mijn eigen katten niet te makkelijk zijn? En zou het niet heel saai zijn voor mijn volgers op Instagram om iedere dag een foto van mijn slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende katten te zien? Mijn drie katten zijn het hart in mijn leven. Een 365 met hen doen zou, naast het opleveren van een grappige collectie slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende kattenfoto’s, een dierbare herinnering creëren. Dus dat is wat mijn 365 project is geworden voor 2014: ‘een 365 met mijn katten’ (#a365withmycats op Instagram).

Op Flickr kun je volgen wat mijn katten iedere dag hebben gedaan tot nu toe (en ik deel negen wisselende foto’s op mijn portfoliopagina). Ik hoop dat het je inspireert om een 365 met je eigen dieren te beginnen. Het is zo leuk om te doen. (Ja, niet wachten tot 1 januari 2015, je kunt iedere dag van het jaar je eigen 365 starten).

Heb je wat tips en trucen nodig bij het fotograferen van je huisdier? Bij Big Picture Classes geef ik een cursus ‘Pet Photography’. De cursus is in het Engels en je kunt ‘m op je eigen tempo doen.

Xo

Jolanda

Ps Mocht je je afvragen hoe het met mijn SX-70 gaat nu hij niet meer dagelijks in actie hoeft te komen. In 2014 schiet ik iedere week een Polaroid: ‘52 weken in Polaroid‘ (#a52inpolaroid), samen met The Polagirlsclub en Mortal Muses.

It’s a new year, with new promises, and a new project.

Since the last two years I’ve gotten addicted to shooting a photo every day, and sharing it on Instagram. In 2012 I started, and finished, a 365+1 project with shooting with my iPhone. It was hard at first to open up and see the beauty in everyday life. At the end of 2012 it was hard to imagine not shooting a photo every day. I had enjoyed it too much.

On my birthday in November 2012 I got a Polaroid SX-70, the instant-camera from the ’60’s, from my partner. So I wondered. Would a 365 in Polaroid be something for the new year? I stopped thinking and started on January 1 2013, ‘my life in Polaroid’ (#mylifeinpolaroid). But again it was hard to start shooting. With Polaroid you only get one chance at a time. And with only one photo a day that is not a lot. The perfectionist in me wanted that single shot to be good. I started off with lots of failures, so I felt. The last few months of 2013 I finally got the hang of it. The results made me cherish my beautiful SX-70. So 2013 was a challenging year. I managed to finish this great ‘a Polaroid every day’ year. Here you can find all 365 photos.

‘So now, what’s next’. That’s what kept me busy the last week of 2013. Shooting a photo a day of my three cats seemed too easy to me. Wouldn’t it be boring for my followers on Instagram to see a sleeping, chilling, lounging, window gazing cat each day? My three cats are really close to my heart. And, next to creating a funny collection of sleeping, chilling, lounging and window gazing cats, doing a 365 with them would also create a beautiful book of memories. So that’s what it will be this year: a 365 with my cats (#a365withmycats).

Here is where you can follow what my cats have been doing each day so far. Hope it inspires you to start a 365 with your own animals. (Yes, don’t wait till 1 January 2015, you can start each day of the year).

If you like tips and tricks for photographing your pet? At Big Picture Classes I teach a ‘self-paced’ class ‘Pet Photography‘. You can join whenever you like.

xo

Jolanda

Ps If you wonder what happened with my Polaroid SX-70 now that 2013 has ended. I still use it every week in another new project in 2014: a year in Polaroid | 52 weeks in Polaroid (#a52inpolaroid).