WEBLOG

Het verhaal van Hummie

Door: Jolanda Boekhout | 26 april 2011 | Nog geen reacties >

English version here >>

Dit kleine kuikentje werd niet geboren met Pasen. Als ik denk aan Pasen, dan denk ik aan eieren, jonge vogels en de lente. En zo kwam het dat ik aan dit mooie wezentje moest denken. Eric en ik hebben geen kinderen, maar door dit kleintje voelden we ons een klein beetje ouders.

Twee jaar geleden legden onze twee hennen, Clara en Grijs, ieder drie eieren. Vol verwachting wachtten we de geboorte van het zestal af. Vijf eitjes kwamen kort na elkaar uit. Clara verliet het nest met haar drie kindertjes. Grijs had snel genoeg van het wachten op haar derde kind en verliet ook het nest. We controleerden het derde ei met een zaklamp en ontdekten beweging.

“We controleerden het derde ei met een zaklamp”

We konden dit ei niet laten voor wat het was en maakten van een oude koelbox een broedmachine. We dachten dat het uitkomen niet lang op zich zou laten wachten. Het duurde echter een hele week en op de dag dat we wilden opgeven kwam er een klein hummeltje uit het ei.

Ons plan was om het kleintje bij Grijs terug te zetten zodra het voldoende kon meekomen met de andere twee kuikens. Jammer genoeg was het te laat en herkende Grijs het kuiken niet als haar baby. Dus zat er niets anders voor ons op om zelf voor haar te zorgen. Zo kwam het dat we lange tijd met een kuiken naast ons bed sliepen.

Om Hummie een beetje te laten wennen aan haar eigen familie maakten we van een oud konijnenhok een afgesloten plek in het kippenhok. Omdat haar kippenfamilie haar nog niet accepteerden en ze te klein was om zich te verdedigen tegen de grote kippen was dat een veilige plek voor haar. Langzaam aan bleef Hummie overdag in het kippenhok. Na twee maanden besloten we dat het tijd werd voor Hummie om s nachts in het kippenhok te slapen. Met pijn in ons hart, want Hummie dacht dat ze en mens was en vond haar kippenfamilie nog steeds helemaal niets.

De eerste dag dat ik het durfde om Hummie alleen te laten met de andere kippen moet ze in paniek de ren zijn uit gevlucht. Toen ik thuis kwam was ze weg. Ik doorzocht de hele buurt, vroeg op de school of iemand iets gehoord had over Hummie, hing flyers op, maar niemand had Hummie gezien.

Hummie is niet meer teruggekomen.

We geloven dat Hummie is meegenomen door schoolkinderen op het plein achter onze tuin. Hummie was zo gewend aan mensen dat het geluid van spelende kinderen haar waarschijnlijk heeft aangetrokken. En ze was zo ongelooflijk lief.

De verdwijning van Hummie brak mijn hart. Ik voelde me zo schuldig dat ik haar alleen heb gelaten die dag. Ik had haar beter moeten beschermen. Ze was een kip, maar ze was mijn kleintje. Ik hield haar vast toen ze net uit het ei gekropen was. Ze hield er van om op mijn schouder te slapen met haar kopje weggestopt in mijn haar. In de tuin volgde ze me overal en samen gingen we op spinnenjacht.

Als een eerbetoon gebruik ik de foto van Hummie als klein kipje op mijn hoofd als profielfoto op Facebook en Twitter.

Ze heeft voor altijd een plekje in mijn hart. Ik zal haar nooit vergeten.



The story of Hummie

Door: Jolanda Boekhout | | Nog geen reacties >

This little chicken wasn’t born at Easter. When I think of Easter I think of eggs, young birds and spring. And so I remembered this beautiful little creature. Eric & I haven’t got children and raising this little one made us feel like parents.

Two years ago two of our hens, Clara & Grijs, laid three eggs each. With excitement we waited till the little ones were born. Five eggs hatched short after each other. Clara left the nest with her three babies and one moment Grijs also had enough of waiting till the last egg hatched and left the nest. We checked the last egg with a torchlight and discovered movement inside.

“We checked the egg with a torchlight”

We couldn’t leave this last egg be and built our own ‘nest’ assuming it wouldn’t take long to hatch. It took a whole week and on the day we wanted to give up there was Hummie.

The plan was to put the little one back with Grijs as soon as it was up and running. Unfortunately it was already too late and Grijs didn’t accept Hummie as her baby. So Eric and I had to take care of her ourselves. That is how it happened that we slept with a little baby chicken in our bedroom for almost two months.

We built Hummie a closed home inside the henhouse so she could get used to her other family. It wasn’t safe for her to be out there without a safe place because she was still too small to defend herself against the big chickens. With pain in our hearts we decided after a while that Hummie had to be more with her own family and that she also had to sleep in the henhouse at night.

The first day that I dared to leave Hummie alone with the other chickens she must have left the henhouse in a panic. When I came home Hummie was gone. I searched everywhere in our neighborhood, asked around at the school, hung up flyers, but nobody had seen her.

Hummie never came back.

We believe that Hummie was taken by schoolchildren at the playground behind our garden. She was so used to people that she probably was attracted by the sounds of children. And she was such a sweet little one.

The disappearance of Hummie broke my heart. I felt so bad about leaving her alone that day. She was only a chicken, but she was my little one. I should have taken better care of her. I held her when she was just outside the egg. She loved to sleep on my shoulder with her head tucked away in my hair. She followed me everywhere in the garden and we used to go out on spider hunt together.

As a tribute I use the photo with Hummie as a little chicken on top of my head as my profile picture in Facebook and Twitter.

I haven’t forgotten her and I never will. She has a place in my heart forever.



Het verhaal van Poppy (deel 1)

Door: Jolanda Boekhout | 13 april 2011 | Reacties (2) >

English version here >>

Voor de e-class Picture Spring, die ik de gehele maand april 2011 volg bij Big Picture Classes, kreeg ik vandaag het dagthema ‘een heel nieuw gezichtspunt’.

Ons huis is vol met favoriete dieren, zes katten. De twee ‘zwerfkatten’, die inmiddels al een aantal jaren bij ons gezin horen, passen perfect bij het thema omdat zij zich het meest bewust zijn van het veranderen van de seizoenen.

‘Gezichtspunt van een duif’

Zittend aan de keukentafel vanmorgen zag ik Poppy buiten midden in het verse groen van de wilde klaprozen liggen. Ze lag laag tegen de grond gedrukt, zoals katten zo mooi kunnen doen, terwijl ze probeerde een houtduif te hypnotiseren. Mijn hart maakte een sprongetje want dit was de perfecte positie bij het thema van vandaag. Ik wist echter dat het me nooit zou lukken om dit tafereeltje vast te leggen. Zodra ik de keukendeur open zou doen, dan zou Poppy me blij komen begroeten.

Dus kwam ik op het idee om Poppy vanuit het slaapkamerraam te fotograferen. Van bovenaf gezien had ik een prachtig beeld: het gezichtspunt van een houtduif. Toen ik uit het raam naar beneden keek zag ik dat ik al te laat was. De duif was weg en Poppy zat parmantig om zich heen te kijken. Maar wat een mooi ‘een heel nieuw gezichtspunt’!

Als ik de gelukkige en tevreden blik zie op het gezicht van Poppy, dan voel ik haar geluk ook.

En als ik terugdenk aan hoe ze bij ons is gekomen en de jaren dat ze bij ons woont, dan voel ik dat ik haar verhaal wil delen. Ik zal binnenkort meer over haar schrijven.



The story of Poppy (part 1)

Door: Jolanda Boekhout | | Nog geen reacties >

The month of April 2011 I am participating in the e-class Picture Spring with Big Picture Classes. Today I received the prompt ‘A whole new point of view’. Seeing Spring through the eyes of a favorite animal.

Our house is full of favorite animals, six cats. The two stray cats in our garden are the best ‘objects’ for this prompt because they are the ones that feel the changing of the season the most.

‘Pigeon point of view’

While sitting at our kitchen table I saw Poppy outside lying down in the fresh grown wild poppy plants trying to hypnotize the pigeon on the food bowl. My heart made a jump because that position was perfect for the prompt of today. I knew however that I would never be able to capture her like that because as soon as she would hear me open the kitchen door she would come running to me.

So I had the idea to go upstairs and try capturing her from above. Looking from the bedroom window down I saw that I had to act quickly. She already changed position. I succeeded to photograph her from pigeon point of view.

Seeing the happiness in Poppy makes me feel happy too.

Thinking back about the years that Poppy is living with us now I feel that I would like to share her story. I will write more about her soon.