Weer een maand met prachtige katten. Niet zoveel katten deze maand. Dat kwam omdat er een aantal schuwe katten waren die ik niet kon laten ontdooien. Zelfs niet na een aantal pogingen.

Van de katten die ik gefotografeerd heb in juni zijn er twee die nog niet geadopteerd zijn. Eigenlijk drie, maar Hammy lukte me pas vorige week, in juli. Toffel is er eentje van duo Toffel & Hammy, die apart te adopteren zijn. Hammy liet zich pas zien nadat Toffel en Hammy allebei hun eigen kamer hadden gekregen. Broers maar toch niet zulke grote fans van elkaar. Hammy’s foto’s deel ik nu toch al omdat hij dringend een thuis nodig heeft. 

Begin juni maakte ik kennis met Mans, een stoere kater met een klein hartje. De eerste poging liep op niets uit. Hij stond heel even op uit zijn doos om kennis met me te maken. Na een paar kopjes dook hij weer snel in zijn doos. Dan weet ik dat ik kan stoppen, want wat ik ook probeerde om hem uit zijn schulp te laten kruipen… het lukte me niet. Een week later was het een heel andere Mans die ik zag. Mans ziet eruit als een stoere jongen, maar hij is speels, knuffelig en gezellig.

Guus en Besiktas heb ik een week later gefotografeerd. Besiktas was heel erg snel geadopteerd. Hij was ook wel erg leuk. Wel net zo leuk als Guus, die nog steeds wacht op een thuis. Guus is een lieve achtjarige kater. Hij was wat verlegen voor de camera. Maar wel een knuffelaar zonder camera in de weg. 

Een week later waren Toffel en Hammy aan de beurt. Helaas werd dat niets. Toffel kwam vrolijk tevoorschijn om langs mijn benen te strijken. En was daarna ineens verdwenen. Floep, weg, nergens meer te vinden. Ik had zijn broer Hammy wel gevonden onderin een krabpaal. Toen ik nog eens goed keek lag daar ineens een heeeel lange kat in. Aha… er zat een gat in de zijkant van de krabpaal en Toffel was tegen de billen van Hammy aangekropen. En dat was dat… twee onbeweeglijke katten in de krabpaal. 

De tweede poging was iets succesvoller. Voor de helft dan, want Hammy lag nog steeds in een doos geplakt. Voor een snoepje kwam hij er wel uit, maar dat was maar twee lijflengtes lang. Niet echt foto-waardig. Toffel streek weer langs mijn benen. Hij was heel beweeglijk en ook heel alert op alles dat buiten gebeurde. En dat was deze maandag veel. Met de deur dicht lukte het me om zijn aandacht iets langer vast te houden. Maar erg lang was het nog steeds niet. De fotoshoot met Toffel was in elk geval heel erg leuk om te doen.

Vorige week is het me gelukt om een paar foto’s van Hammy te maken. Tot hij opsprong en onder de hokken verdween. Hij was nog steeds heel schuw, maar voor een snoepje kwam hij weer tevoorschijn. En hij wilde deze keer zelfs een beetje spelen. Het kostte wat tijd, maar uiteindelijk gaf hij zich over. En hij liet zich horen tijdens de kroelsessie. 

Guus, Hammy & Toffel wachten nog op een thuis. Evenals Ben, Maisy en Dikkie Dik. Maak een afspraak met Dierenasiel Walcheren om kennis met hen te maken. Je kunt hen bezoeken tussen 13.00 en 16.00 uur. 

Mei is een wat rustige maand geweest. Dat kwam wel goed uit, want ik heb daardoor een paar van mijn favorieten wat extra aandacht kunnen geven. Hahah… allemaal eigenlijk. 

Sam is geplaatst. En Fien ook. Yay! Dat heeft wat tijd nodig gehad. Onbegrijpelijk, want ze waren allebei zo leuk.

In Sam’s plaats is nu Chessy gekomen. Letterlijk zijn tweelingzus. Zelfde uiterlijk, een kroelkont en ook zo’n luidruchtige ‘knorder’. (Bestaat dat woord?). Maar… Chessy is alweer gereserveerd. 

Verder had ik een bijzondere ontmoeting met Ben, een rasechte Bengaal. Wat een karakter zeg. Geen makkelijke kat om mee om te gaan. Dat merkte ik tijdens de fotoshoot, genoeg is genoeg. Dat bedoel ik alleen maar goed, want Ben heeft een plek nodig waar hij op zijn plek is. In de zin van dat je echt een klik met hem moet hebben, hem in zijn waarde kunt laten en hem genoeg bewegingsruimte kunt geven. Hij geeft heel goed aan wanneer hij genoeg aandacht heeft gehad, en dus ook wanneer hij wel, en hoe lang, en wanneer hij niet wil knuffelen. Als je zelf onafhankelijk bent en je je kunt Ben zijn eigen ding laten doen, dan is hij het perfecte maatje voor je. Er is een sollicitatiecommissie opgesteld. Met Ben als commissielid. 

Jonge katers Kit & Pretu zijn ook al geruime tijd in het asiel. Kit is speels en is heel blij met zijn nieuwe kamergenoot, Ziggy. Pretu is namelijk behoorlijk schuw en komt bijna niet van zijn hoge verstopplek af. Ik heb hen allebei hun eerste weken in de kamer niet gezien. Maar met de komst van Ziggy is er een wonder gebeurd. Kit is er ineens bij, geeft Ziggy kopjes en maakt geluidjes tegen hem. Ziggy houdt van spelen en knuffelen. En Kit doet vrolijk mee. Ook Pretu is iets meer zichtbaar. Nog wel heeeeel voorzichtig. Ik heb ‘m nu twee keer zacht en kort kunnen aaien, toen hij toevallig op een lage plek lag. Hij eet de snoepjes die je voor hem neerlegt en afstand houdt. Ook spelen met een veer doet hij heel voorzichtig. Volgende week ga ik weer verder met het charme-offensief.

Dan moet ik niet Ziggy vergeten. Ziggy is gevonden. Geschatte geboortedatum ergens in 2023 en hij is dus ook nog niet zo oud. Ziggy is een open en aanhankelijk katertje. Hij houdt van spelen en knuffelen. Een echte lieverd. Hij kon het ook direct goed vinden met Kit (alhoewel Kit blijer lijkt met hem dan andersom). Dat zegt wat over Ziggy’s karakter, en ook dat van Kit.

Maisy is een Maincoon. Ze is heel levendig, vrolijk en geïnteresseerd. Ben is nu haar buurman en dat had gelijk haar interesse. Ze houdt van spelen en knuffelen. Ze is heel stressgevoelig en heeft daardoor een ‘rugzakje’. Maar ze is echt een heel leuke dame.  

Half mei heb ik een prachtig trio ontmoet, twee broertjes en een zusje. Het zusje heet Queen en zo voelde ze ook aan. Ze is klein en fijn. De twee heren dragen haar op handen. Zo lief zijn ze voor elkaar. Thorfinn en Guts zijn twee grote slanke zwart-witte katers. Soms kom ik een duo of trio tegen die zo mooi samen zijn. Voor wie één thuis gezocht wordt, hoe lastig dat ook is. Dit trio is er ook zo eentje. Waarbij ik denk dat als je geen katten hebt maar er over denkt om twee katten, bijvoorbeeld, te adopteren, dat dit trio perfect is. Twee of drie katten maakt niet zoveel uit in ‘onderhoud’. Dit trio is zo met elkaar verweven dat je een waanzinnig mooie lieve kattenfamilie in huis haalt. Gelijk klaar denk ik dan. Als ik geen katten zou hebben, dan zou ik voor dit drietal vallen. 

Dit zijn dus de katten van de maand.

Kijk hier wie er nog beschikbaar is en maak een afspraak met Dierenasiel Walcheren om jouw favoriet te bezoeken. Iedere dag tussen 13.00 en 16.00 uur ben je welkom.

Iedere week is het een verrassing welke katten ik in het dierenasiel aantref. Geen verhaal is hetzelfde en dat geldt ook voor alle katten. Sommigen raken me in mijn hart. De katten die wat langer op een thuis wachten. Zoals Sam in februari. Sam zat lang verstopt in een veilige doos. Zijn broer was snel geadopteerd. Daarna ontdooide Sam. Gelukkig is Sam gisteren ook geadopteerd. Ik heb nog fijn even afscheid kunnen nemen. 

Ook deze maand heb ik een paar favorieten, Afraa en Nugget, allebei geadopteerd. Afraa was enorm liefdevol en wilde vol vertrouwen knuffelen. Afraa is zo’n lieve dame die ervoor zorgt dat je uren niks meer doet zodra ze op je schoot gaat liggen. Haar neus was heel mooi beschilderd. Ongelooflijk hoe katten soms gekleurd zijn. Zwerver Nugget is naar het asiel gebracht toen hij ‘thuis’ kwam met een kip. Alleen was het zijn thuis niet en waren de eigenaren van de kip niet superblij. Vandaar zijn naam. Golden nugget had ook gepast, want wat een zachtaardig ventje, eentje met een gouden hartje. 

Ook met Percy had ik een mooie klik, wat een mooie oudere dame. Enthousiast om te knuffelen, maar ook heel bescheiden. En een koninklijke dame, want ze had een kroontje op haar voorpootje.  

En toen stond er ineens een hond voor mijn lens. Dat was weer even wennen. Honden zijn zo anders dan katten. Veel makkelijker te dirigeren… Soms dan, want Xantho vond het lastig om te begrijpen wat ik van hem wilde. Dat komt misschien omdat ik honden een beetje ontwend was. En hij kreeg ineens een onverwachte buurman die heel interessant was. Maar het is toch wel gelukt. 

Als laatste broers Tom & Jerry. Wat een ontzettend leuk duo. Bijna had ik ze samen vereeuwigd, maar het lukte net niet. Tom & Jerry waren zo dol op elkaar dat ze allebei tegelijk op schoot wilden zitten. Niets zo leuk als lekker te chillen met twee katten op je schoot. 

Oh, en dan vergeet ik Dikkie Dik en Doortje helemaal. Dikkie Dik, zijn naam doet hem geen eer aan. Dat is niet zijn echte naam, want hij is zwervend gevonden. Hij is wat stevig, maar dat komt vast goed als hij zijn gouden mandje gevonden heeft. Dikkie wist niet van ophouden met knuffelen. Heel kalm keek hij me aan met grote openhartige ogen. Wat zou hij me vertellen als hij kon praten. Hij drapeerde zich op de plank en begon te poseren als een supermodel. 

Tja en Doortje… wat een energie en dat voor een oudere dame. ‘De tunnel’, die meestal extreem populair is bij kittens, is haar favoriete speelobject. En dan wel op tijd loslaten, want je handen kunnen in de weg zitten. 

Doortje en Dikkie Dik wachten nog op een gouden thuis. En de twee ‘langzitters’ Fien en Jonas, katten van maart. Fien is ontzettend leuk aan het worden. De eerste keer heb ik haar scherpe nagels gevoeld. Daardoor ben ik een beetje op afstand gebleven. De nagels waren eenmalig, want nu is het een speelse en vrolijke dame. Iedere week ga ik even bij haar op bezoek. Ook Jonas kan extra aandacht gebruiken. 

Dus… wie geeft Fien, Jonas, Dikkie Dik en Doortje een thuis? Neem contact op met Dierenasiel Walcheren als je interesse hebt. De katten zijn op afspraak te bezoeken. Het zou zo mooi zijn als deze vier binnenkort hun ‘forever home’ vinden.

Wat heb ik in maart weer een mooie katten mogen fotograferen in het Dierenasiel Walcheren. Ongelooflijk genieten om een middag samen te zijn met de katten. Ze zijn allemaal heel verschillend. De één is een heel enthousiaste knuffelaar (Luna) en kijkt heel geduldig in de lens, de ander is een drukteschopper die heen en weer springt en me laat zuchten (Mango), weer een ander vindt een fotoshoot helemaal niks (Jonas). 

De meeste katten zijn gelukkig kort in het asiel. Sommigen zie ik maar één keer en er zijn er ook bij die ik een paar weken zie. Die daardoor een speciaal plekje in mijn hart krijgen. 

Qwizzel & Zusje heb ik een paar weken mogen meemaken. Het duurde even voordat ik hen kon fotograferen, want ze lieten zich een paar keer niet zien. Vooral Qwizzel was onzichtbaar. Zusje kwam uiteindelijk los en ging blij achter een veer aan de krabpaal in. Wat een mooie glanzende kat.  

Sommige katten zijn aandoenlijk, zoals Fien. Die behoorlijk loenste. Ze bleef maar klauwen met haar voorpootjes. Blij om me te zien. Ondanks de blijdschap een dame met een pittig karakter, want haar nagels waren scherp. 

Lucky was een echte Oosterse schoonheid. Met net zo’n luide stem. Heel grappig. Ondanks zijn slanke schoonheid was hij geen supermodel.

Jonas was een bijzondere jongen. Duidelijk een jongen van de straat en niet blij met zijn verblijf in het asiel. Een fotoshoot was hoognodig om zijn verblijf in het asiel zo kort mogelijk te houden, maar leuk vond hij het niet. Gelukkig liet hij zijn gezicht toch van zijn mooiste kant zien. 

Bij Luna ging het licht uit… letterlijk dan. Door werkzaamheden ging het licht uit. Dat zorgde voor een extra pauze samen, die Luna met liefde op mijn schoot doorbracht. Zo’n prachtig en grappig gezicht met zo’n mooi wybertje op haar neus. Je zou haar toch zo opeten?

Mango was nog niet plaatsbaar. Maar wat een energieke jongeman. Duidelijk blij met wat aandacht. Zo blij dat hij vol enthousiasme de krabpaal omgooide. Een jongen die van serieus spelen houdt. Ook weer zo’n kat die mijn hart raakt. Maar dat doen ze eigenlijk bijna allemaal.

Zoals de laatste van maart, Blacky. Het evenbeeld van mijn eigen Blackie. Het voelde alsof ik hem al jarenlang kende. Wat een liefdevol en open karakter. De fotoshoot met hem ging vanzelf, we hoefden niet aan elkaar te wennen. Blacky heb ik natuurlijk ook maar één keer gezien. 

Februari was een rustige maand voor mij in het asiel. Er waren minder katten ter adoptie en veel katten die op een eigen thuis wachtten waren nog schuw. Ik kwam soms op het verkeerde moment. Als katten net uit quarantaine komen dan zitten ze niet te wachten op een fotoshoot met een mens die ze nog niet kennen. 

En soms laten ze zich nog steeds niet zien, zelfs niet na drie weken. Zoals die lieve Flipje. Hij ging door zijn witte lijf ook echt helemaal op in het witte doosje waarin hij zat. Zusje en Qwizzel waren ook deze keer nog steeds onzichtbaar.  

Daardoor heb ik deze maand niet alle katten kunnen fotograferen. Maar de katten waar ik wel mee heb kunnen samenwerken staan er prachtig op. Dat geeft me ook wat ruimte om wat over mijn modellen te vertellen.

Sam, van Sam & Moos, was een ietwat verlegen kat. Het kwam ook door zijn actieve broer Moos, die alle aandacht opeiste. Wat een lieve open kat was Moos. Nadat Moos geadopteerd was kwam Sam wat los. Dat was heel fijn om te zien. Ik heb hem kunnen fotograferen en als dank kreeg ik een knor-concert te horen. 

Mundo, de kat die naar de plek is vernoemd waar hij gevonden is, fotografeerde ik twee weken geleden toen hij nog in quarantaine was. Hij was zo energiek dat hij los mocht lopen en daardoor kon ik een fotoshoot met hem doen. Een week ervoor had ik weer eens van lens gewisseld. Het resultaat was dat Munda bijna de foto uitsprong. Zo heerlijk om met zo’n fotogenieke kat te werken. Door zijn enthousiasme viel tot twee keer toe een deel van de kattensnoepjes op de grond, helemaal diep onder de hokken. Maar geen zorgen, want Mundo stofzuigde alles op. 😀

Job ontmoette ik op hetzelfde moment als Mundo, in quarantaine, maar hij had nog wel huisarrest. Ik keek er vorige week dus naar uit om Job te ontmoeten. Maar… ook dat ging niet helemaal zoals ik had gehoopt. Hij had een kapje om omdat hij een hechting aan zijn pootje had. Zo sneu om hem verstijfd op een stoel te zien liggen. Deze week is het echter wel gelukt. Wat een feest om rode Job in het gifroze kittenkamer-stoeltje te zien zitten. Het verbaast me soms nog steeds hoe ongelooflijk lief katten kunnen zijn nadat ze op straat zijn gevonden. Zoveel vertrouwen.

En dan als laatste de broertjes Monty & Mozy. Zij waren pas gisterochtend uit quarantaine verhuisd. Ik zag alleen Monty toen ik binnenkwam. Hij wilde heel graag aandacht en spelen. Na zoveel schuwe katten te hebben gezien maakte mijn hart een sprongetje. Zijn donkere broer zat nog wel verstopt. Per ongeluk ontdekte ik zijn glanzende ogen in de box van een krabpaal. Toch kwam ook Mozy even later gedag zeggen. Wat een prachtig mooie lieve katten. 

Sam & Moos en Mundo zijn inmiddels geadopteerd.