Vrijdag had ik een prachtige ontmoeting met Yuna, een lieve vierjarige Weimaraner.

Monique, Yuna’s baas, vertelde me bij ons eerste contact dat Yuna in haar puppytijd iets traumatisch heeft meegemaakt en dat ze daardoor angstig is. Menig jogger wordt door Yuna achtervolgt en ook knabbelt ze nog wel eens aan de mouw van een voorbijganger. Een Weimaraner is geen kleine hond en ik kan me voorstellen dat die uiterlijke bravoure een mens laat schrikken.

Het is onduidelijk of Yuna door haar angst een allergie voor voedingsproducten heeft ontwikkeld, maar die allergie heeft Yuna er ook nog bijgekregen. Door te experimenteren met voeding is er nu een breekbare balans ontstaan. Omdat het onzeker is hoe lang die balans blijft bestaan en of Yuna gezond oud kan worden, vroeg Monique me of ik een fotosessie wilde komen doen. En dat wilde ik natuurlijk graag.

Ik neem altijd ruim de tijd voor een fotosessie zodat een model aan mij en mijn camera kan wennen. De angst van Yuna zou vermoedelijk geen probleem opleveren. Ieder dier heeft tenslotte een gebruiksaanwijzing en dient met respect benaderd worden.

“Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond”

Met een speciale missie ging ik op weg en dacht een angstige hond te ontmoetten. Niets bleek minder waar te zijn. Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond.

Mijn tas werd ontdekt, van binnen en van buiten. Mijn snoepjes, die ik altijd meeneem als verleidingsmiddel, kon ik met moeite redden en ook mijn piepkip viel in de smaak.

Ruim een uur hebben we elkaar beziggehouden met piepkip en rijstwafel. (Wie dacht dat honden geen rijstwafel lusten, heeft het mis). Yuna stond helemaal open voor de sessie en haar angst was buiten gelaten. Het was een genot om de fotosessie met Yuna te doen en het resultaat is prachtig geworden.

Ieder dier is de moeite waard om een gelukkig en tevreden leven te hebben. Ik ben blij dat Monique van alles heeft uitgeprobeerd met Yuna en hoop dat ze er nog heel wat jaartjes zal zijn. Yuna zal in elk geval niet vergeten worden, want haar pootafdruk is vastgelegd!

(click here for the English version)

Voor de e-class Picture Winter, die ik in de gehele maand januari 2011 bij Big Picture Classes volg, kreeg ik het dagthema ‘Verwarm je hart’. Het doel was een foto te maken die hartverwarmd was. Dat mocht letterlijk worden uitgebeeld. Een hart staat voor liefde, tederheid en het ontdekken van harten overal verveelt nooit.

Mijn gedachten gingen direct naar het hartvormige vlekje op het oor van Tara. Dat hartje was speciaal voor mij, net zoals Tara zelf en ik besloot het verhaal van Tara op te schrijven ter illustratie bij de foto.

Dat verhaal wil ik graag met jullie delen. Hier volgt het verhaal van Tara.

Bij mijn foto ‘Verwarm je hart’ hoort een verhaal, het verhaal van Tara. Tara is één van onze zes katten. Ze kwam als laatste en is heel speciaal. Ze geeft me zoveel (liefde, aandacht, een signaal) en ze is de reden dat ik nu dierenfotograaf ben.

Tara kwam in de zomer van 2005 als zwerver bij ons. Eric en ik waren net verhuisd naar ons nieuwe huis en waren nog steeds vervuld van ontzag over alle nieuwe dingen om ons heen.

Ze was vergezeld van een zwerfkater die er erg ongezond uit zag (maar waarvan later bleek dat hij een eigen huis had). Als echte dierenvriend kon ik hen niet aan hun lot overlaten en ik besloot ze eten te geven. Tara voelde zich als snel thuis bij ons. Ze verwarmde mijn hart en ik werd helemaal verliefd op haar.

Ik probeerde de eigenaar van Tara te achterhalen. Hing flyers op in de plaatselijke winkels, vroeg rond and belde Amivedi en het dierenasiel. De eigenaar van Tara werd echter niet gevonden. Omdat we al zes katten in huis hadden rondlopen (Eric had er drie en ik had er drie, die hebben ervoor gezorgd dat we elkaar ontmoetten, maar dat is een verhaal apart) konden we Tara geen huis bieden (dachten we).

“Gelukkig paste Tara perfect in onze groep katten en werd ze een liefdevolle plaaggeest”

Na zes weken besloten Eric en ik dat Tara naar het asiel brengen het beste was dat we konden doen. De dag dat ik haar naar het asiel bracht brak mijn hart. Het was zomer en Tara zat tevreden en vol vertrouwen op mijn schoot in de tuin en ik kon geen afscheid van haar nemen. Ik moest echter moedig zijn, raapte mezelf op en bracht haar naar het asiel.

Op dat moment had ik net mijn baan verloren en als tegenprestatie voor het opvangen van Tara meldde ik me bij het asiel als vrijwilliger. Ik had dat jaar ook het eerste jaar van de Fotoacademie afgerond. Het werken bij het asiel gaf me de perfecte mogelijkheid om dat te doen waar ik het meest van hield, dieren verzorgen en liefde geven en fotograferen.

Dagelijks begon ik de dieren, voor het merendeel katten, te fotograferen en raakte meer en meer door hen geïnspireerd. Het lukte me zelfs om een band te krijgen met de probleemgevallen en de slechtgehumeurden. Op een avond, na weer een deprimerende discussie aan de keukentafel over wat ik met mijn leven aan moest, werd ik wakker geschud. Eric wees me erop dat ik de, inmiddels duizenden, kattenfoto’s die ik had gemaakt eens met meer aandacht moest bekijken. Ik had een paar verbazingwekkend mooie foto’s gecreëerd. Kon ik daar niets mee doen? Die hint opende mijn ogen en op dat moment had ik mijn passie gevonden.

Na drie maanden vrijwilligerswerk bij het asiel vond ik een baan en werd het tijd om het asiel te verlaten. Tara had in het asiel inmiddels twee prachtige kittens gekregen, maar wachtte nog steeds op een nieuwe eigenaar. Ongelukkig genoeg had ze al die tijd met haar kittens in een klein hokje gewoond. Van een liefdevol en vertrouwend dier was Tara veranderd in een kleine gemene heks. Dat proces volgend brak mijn hart opnieuw; in het asiel hield niemand van Tara. Hoe kon ik haar achterlaten?

Zo kwam het dat we besloten dat we Tara niet konden achterlaten in het asiel en dat ze onze zevende kat werd. Dezelfde dag dat ik haar thuisbracht veranderde ze weer in haar eigen liefdevolle zelf, probeerde ze alle favoriete kattenmandjes uit en voelde ze zich waarlijk thuis. Gelukkig paste Tara perfect in onze groep katten en werd ze een liefdevolle plaaggeest.

Pas veel later ontdekte ik het kleine hartvormige vlekje op Tara’s oor en al ik kon doen was glimlachen.

Sommige dieren worden uitgekozen omdat er een klik is. Anderen raken ons hart met een signaal. Beiden manieren zijn speciaal. Gelukkig koos ik er voor om Tara te volgen en om haar, later, een permanent thuis bij ons te geven. Wat zou ik gemist hebben als ik andere keuzen had gemaakt? Alhoewel ik van al onze katten ongelooflijk veel hou, is Tara mijn speciale vriendin en, vreemd genoeg, ben ik haar favoriete persoon (sorry, Eric, maar het is echt waar).

Ik geloof niet in toeval en denk dat er een levensles schuilt in dit verhaal. Als je niet weet welke richting je op wilt met je leven of welke beslissing je moet nemen, stel jezelf een vraag en laat het dan los. Kijk om je heen en wees alert op signalen die je krijgt, mensen die je ontmoet en wees geduldig. De dingen die je nodig hebt komen soms uit onverwachte hoeken. Zoals een zwerfkat die op je pad komt. (Ik had erg veel tijd nodig om dit te ontdekken en had Eric’s hulp nodig om te zien wat zeer duidelijk voor me lag. En op dat gebied valt er nog steeds erg veel voor me te leren).

De weg naar een succesvol (dieren)fotograafschap is niet gemakkelijk. Wanneer ik denk aan het verhaal van Tara dan weet ik dat dierenfotografie voor me bedoeld is. En dat ik moet doorzetten in dat waar ik het meest van hou. (Mijn woord voor 2011 is volharding).

Dit verhaal vertelt waarom Tara perfect past bij het thema ‘Verwarm je hart’. Ze verwarmt het mijne wis en waarachtig!

With my shot of today’s prompt for the e-class Picture Winter ‘Warm your heart’ goes a story, the story of Tara. Tara is one of our six cats. She came last and is very special. She has given me so much (love, warmth, signs) and she is the reason that I am an animal photographer today.

Tara came to us in the summer of 2005 as a stray. Eric and I had just moved to our new house a few months before and were still in awe about all the new things around us.

She was accompanied by a male stray cat, which looked very unhealthy (but later on happened to have a home). Me being a true animal lover I couldn’t just let them be and started feeding them. Soon Tara opened up to us. She warmed my heart and I became infatuated with her.

I started trying to find Tara’s owner. Hanged flyers at the local shops, asked around, and phoned animal shelters. But no owner was found. Because we already had six cats around the house (Eric had three and I had three, that is how we met, but that is another special story), we couldn’t give Tara a home (so we thought).

“Fortunately Tara fitted into our group of cats perfectly and she has become a loving tease”

So after six weeks Eric and I decided that the best thing to do was to bring Tara to the animal shelter. The day I brought her to the shelter I was heartbroken. She sat contently on my lap in the garden giving me her trust and love and I just couldn’t say goodbye to her. But I had to be brave. I picked myself up and brought Tara to the shelter.

At that time I recently had lost my job and as a return favor I signed up as a volunteer. I also just finished the first year at the Fotoacademie. Working at the shelter gave me the perfect opportunity to do what I loved most, caring for and loving animals and using my camera.

I started to photograph the animals, mostly cats, on a daily basis and got more and more inspired by them. I even succeeded to bond with the problem-cases and bad tempered ones. One evening, after another depressing talk at the kitchen table discussing about what I should do with my life, I was shaken awake. Eric pointed out to me to have a closer look at the thousands of cat photo’s I had made. I had created some pretty amazing shots. Could I do something with that? That hint opened my eyes and I had found my passion.

After three months of voluntary work at the shelter I found a job again and it was time to leave. Tara still lived at the shelter, waiting for someone to give her a home. In the meantime she had given birth to two lovely kittens. Unfortunately she had stayed in a very small cage for three months with her kittens. From a loving and trusting animal she turned into a vicious little witch. That broke my heart again; nobody at the shelter loved her but me. Knowing this how could I leave her behind?

So we decided we definitely could not leave her at the shelter and she became our seventh cat. The same day I took her home she turned into her loving self again, tried out all the favorite cat places and felt at home right away. Fortunately Tara fitted into our group of cats perfectly and she has become a loving tease.

Until much later I discovered the little heart shaped patch on Tara’s ear and all I could do was smile.

Some animals are chosen because there is a connection. Others touch your heart with a message. Either way is special. Luckily I chose to follow Tara and later on chose to give her a permanent home with us. What would I have missed if I had made different choices? Although I love all our cats dearly, up to this moment Tara is my very special friend and, strangely, I am her favorite person (sorry, Eric, but it is true).

I don’t believe in coincidence and think that a life lesson goes with this story. If you don’t know which direction to go with your life or what to decide just ask yourself questions and let go, look around you and be aware of signs you get, people you meet and be patient. The things you need sometimes come in unexpected ways. (It took me very long to figure it out and I needed Eric’s help to see what was clear ahead. And there is still lots to be learned for me).

The road to being successful as an animal photographer is not an easy one. But when I think of the story of Tara I know animal photography is meant to be for me. I need to persevere in what in love most. (My word for 2011 is perseverance).

That is why Tara fits the prompt ‘warm your heart’ perfectly. She truly warms mine.

Bijna vijf jaar werk ik als dierenfotograaf. In die vijf jaar tijd heb ik kennisgemaakt met veel dieren. Voor het merendeel honden, grote en kleine, en katten, maar ook een konijn, cavia en papegaai zijn voorgekomen en zelfs een aantal paarden.

Die vijf jaar zijn turbulent geweest, met in het begin wisselend resultaat. Vaak ging ik na een fotosessie met wanhoop in mijn hart naar huis. Gelukkig was dat gevoel meestal niet terecht.

“Bries was groot en het lange haar hing wild voor zijn ogen”

Mijn stijl van fotograferen brengt me altijd heel dicht bij dieren. Door mijn band met dieren laten dieren dat toe. Hierdoor ontstaan prachtige close-ups waarbij je soms het gevoel krijgt dat je het dier kunt aanraken en recht in de ziel van het dier kunt kijken. Met ieder dier is het resultaat van de fotosessie anders. Dat ligt aan het karakter van het dier, maar ook het uiterlijk speelt mee. Dat heeft al voor heel wat spannende kennismakingen geleid.

Een fotosessie die warme, grappige herinneringen oproept, is de fotosessie met een enorm grote Briard, Bries. Verschillende hondenrassen zijn voorbij gekomen, van chihuahua’s tot Duitse doggen. Ik was dus al grotere honden gewend.

Mijn stijl van fotograferen gezien hebbend, maakte de eigenaar van Bries zich enigszins zorgen. Bries was enorm groot en had veel haar. Het bange vermoeden bestond dat het resultaat van de fotosessie er uit zou zien als een promotie voor een kappersreclame. Deze gedachte en de grootte en het uiterlijk van Bries bood een extra uitdaging voor me om de fotosessie tot een succes te maken.

Met een lichte tegenzin en twijfel of het deze keer wel zou gaan lukken, ging ik op weg naar de fotosessie met Bries.

De kennismaking met Bries was hartverwarmend. Inderdaad, Bries was groot en het lange haar hing wild voor zijn ogen. Door de flinke bries die waaide, was het kapsel van Bries echter geen obstakel. Bries ging zijn gang in de tuin en ik moest een keuze maken. Of een uur achter hem aan hollen of een andere truc bedenken. Met een piepkip trok ik zijn aandacht en spelenderwijs heb ik prachtige beelden van Bries gemaakt. Wat me ontroerde en vertrouwen gaf was dat Bries zo’n heel erg lief karakter had. Het piepkipje kwam hij steeds bij me terugbrengen, zodat ik het weer kon weggooien. Geen grom kwam er aan te pas.

Het resultaat van de fotosessie is prachtig geworden. Door de gedachte van de eigenaar heb ik geprobeerd op een andere manier naar Bries te kijken en me aangepast aan de omstandigheden.

Deze ervaring heeft me wel bewust gemaakt van het feit dat ik meer een dierenmens dan een mensenmens ben. Maar uiteindelijk is het resultaat dat uit een fotosessie komt het belangrijkste. Want daar doe ik het voor.

Tipsie, mijn lieve maatje, je bent er niet meer. Op 3 mei 2006 ben je overleden. ’T was moeilijk voor me om je te laten gaan. We zijn 19 jaar en 7 maanden samen geweest – bijna de helft van mijn leven – en hebben heel wat avonturen beleefd. Je was er altijd voor me als ik steun en troost nodig had en begreep me beter dan ikzelf.

Ik ben blij dat je nog twee mooie zonnige lentedagen hebt mogen beleven. Je hebt nog heerlijk twee dagen in je mandje, in de zon, in het keukenraam gelegen. Op je laatste dag heb je zelfs nog even in de tuin rondgewandeld en aan het groen gesnuffeld.

’T doet me ontzettend veel verdriet dat je er niet meer bent. Ik zal je heel erg missen. Maar het is goed zo. Je kan nu uitrusten en daarna nieuwe avonturen gaan beleven.

Lieve Tipsiepipsie, dank je wel voor al je liefde, tederheid en aandacht. Ik hou van je. Tot snel.

Piepkusjes.

Jolanda (& Eric)