English version here >>

Een tijdje geleden kwam ik in contact met Suze Steenbergen van Stichting Dierenopvang Bosnië. In een leuk gesprek brainstormden we over wat ik voor de Stichting zou kunnen betekenen. Nu heb ik altijd al een zwak gehad voor zwerfdieren, ik heb tenslotte zelf een paar zwerfkatten geadopteerd, dus dat ik iets wilde doen stond eigenlijk al vast voor het gesprek met Suze plaatsvond.

In april 2012 zal ik meegaan naar Bosnië om een mooie fotoreportage te maken van het werk van Stichting Dierenopvang Bosnië aldaar. Natuurlijk heeft de Stichting ook een mooie link op mijn website gekregen. Suze wordt ‘gastblogger’ op mijn weblog en wie weet wat er nog meer gaat volgen.

Hier volgt de eerste gastbijdrage van Suze.

Bosnië in beeld!

Een kleine 1500 kilometer verwijderd van Nederland, het lijkt ver weg, maar binnen een dag zit je er. Bosnië! Nog steeds herstellende van een zeer intense oorlog, waar veel levens verloren gingen. Afschuwelijk menselijk leed, jarenlange onderdrukking, met een verwoest land en volk als resultaat.

2002, het moment dat iemand eindelijk ziet dat niet alleen de mensen lijden onder de verwoestende oorlog, maar ook de dieren.

2012, het tienjarig jubileum van Stichting Dierenopvang Bosnië. Een jaar waar we met trots terug kijken op heel veel successen, maar nog meer verliezen. Een jaar waarin we ons realiseren zullen dat er nu van omkeren geen sprake meer is, we moeten door, voor de dieren in Bosnië. Wij kunnen ons “leger” niet terughalen, wij moeten juist nu doorpakken.

Langzamerhand begint de zon door te breken.

De samenwerking met de Verenigde Naties, IFAW en Dogs Trust Engeland is een feit, we gaan er voor. Ons enige doel is een beter bestaan voor de gezelschapsdieren in Bosnië, en dan vooral de dieren op straat. Door middel van educatie projecten en sterilisatiecampagnes proberen we een echte verandering teweeg te brengen in de manier waarop er wordt omgegaan met zwerfdieren en de alsmaar groeiende populatie. Langzamerhand, na 10 jaar investeren, begint de zon door te breken.

A while ago I met Suze  Steenbergen from the Bosnian Animal Foundation. During a lovely meeting we talked about what I could contribute to the foundation. I have always had a weakness for stray animals, I have adopted a few stray cats myself, so that I would do something was clear even before the meeting took place.

I will be part of the team that will visit Bosnia in April 2012 to do a photo documentary about the work of the foundation in Bosnia. A link to the website of the foundation also has found a spot on my site. Suze is going to be a regular guest blogger and who knows what other beautiful things will happen.

Here is Suze’s first contribution.

Bosnia in the picture!

About 1500 kilometers from The Netherlands, it seems far, but you will be there in a day. Bosnia! Still recovering from an intense war, in which a lot of lives were lost. A destroyed country and nation as a result to horrible human suffering and years of suppression.

2002, at last the moment that someone sees not only the human suffering from the devastating war but also notices the suffering of the animals.

2012, the ten year anniversary of the Bosnian Animal Foundation. A year of reminiscing the successes with pride, but even more the losses. A year of realizing that there is no going back, only forward, for the animals in Bosnia. We cannot retrieve our ‘troops’; we have to persevere.

Slowly the sun is peaking out

De cooperation with the United Nations, IFAW en Dogs Trust (UK) is a fact. We are good to go. Our goal is a better existence for pets in Bosnia and especially the animals in the streets. By means of educational projects en neutering campaigns we try to bring a change in the way stray animals are handled and the continuously growing animal population. Slowly, after an investment of ten years, the sun is peaking out.

For us this is more than enough reason to ask for more attention for the position of stray animals in this forgotten country! Jolanda will help us with that and that is what makes us proud already!

For more information about the work of the foundation please visit www.hondenopvang.com

Suze Steenbergen

I hope that Suze’s story has touched your heart. Regardless my input there is a lot more help needed. I hope you may consider being a part in contributing to the Bosnian Animal Foundation. Every ‘drop’ is important.

English version here >>

Veel te lang geleden alweer beloofde ik om meer te schrijven over Poppy, de ‘zwerf’ kat die in onze tuin woont. Sinds ik deel 2 van haar verhaal schreef, ook al in april, is Poppy heel ziek geworden. Op dit moment verzorg ik haar in huis. Ik voel dat het nu tijd is om meer over mijn lieve Poppy te delen.

Poppy is nu bijna vijf jaar bij ons, bij Eric en mij.

Als ik terugdenk dan herinner ik me dat ik Poppy van de één op de andere dag in onze tuin zag verschijnen. Zodra ze ons echter zag of hoorde, dan verdween ze razendsnel. Eric en ik waren kapot van haar acties de eerste lente dat ze er was. Ze jaagde op alle jonge vogels die uitvlogen en at ze vervolgens half op.

‘Stapje voor stapje smolt Poppy’

Het eerste jaar dat we hier woonden hadden we zoveel soorten vogels in onze tuin. Dat veranderde met de komst van Poppy. We besloten dat we haar dan maar eten moesten gaan geven. Dat zou haar er waarschijnlijk van weerhouden om alle jonge vogels op te eten. (Hoe grappig was onze gedachtegang toen, want dat werkt natuurlijk niet zo). Het zou ook wel goed voor haar zijn, want ze zag er niet echt gezond uit.

Stapje voor stapje smolt Poppy. Eerst was ze een geest die we soms dachten te zien maar die ook heel snel weer in lucht opging. Langzamerhand wende ze aan ons en aan ons heerlijke voedsel. Lange tijd vond ze aanraken echter niets. Haar nagels heb ik meer dan genoeg gevoeld. Ons contact groeide en veranderde. Poppy begon een aai over haar rug best fijn te vinden zo nu en dan.

Dingen veranderden snel toen Blackie ten tonele verscheen. Blackie is onze tweede ‘zwerf’ kat. We snapten hem ’s ochtends slapend in de buitenren van de kippen. We jaagden hem weg, want er waren genoeg katten in ons leven, hij was intussen ook al de 13^e zwerfkat die bij ons langskwam, maar uiteindelijk lukte het ook Blackie om een plekje in ons hart te veroveren.

Met Poppy en ons ging het heel erg goed. Door de ontdekking van Blackie maakten we ons zorgen dat ze een terugslag zou krijgen. Poppy vond zijn aanwezigheid maar niets. En ook Eric vond dat we genoeg katten om ons heen hadden. Uiteindelijk heeft Blackie toch gewonnen.

Op een dag sprong Blackie op mijn schoot, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te sturen. Blackie op mijn schoot te zien genieten van de zonneschijn zorgde ervoor dat Poppy jaloers werd. Ik zou je niet geloven als je me zou vertellen dat dieren jaloers kunnen zijn, maar toen ik Poppy zag geloofde ik het. Met wat voorzichtigheid ontdekte ze hoe fijn het was om op schoot te liggen. Nu hoef ik maar ergens te gaan zitten en Poppy is er ook. Het vertrouwen in elkaar groeit nog steeds en eindelijk kon ik haar vorig jaar omarmen en vasthouden. Dat maakte me zo gelukkig. Op een dag zal ze misschien ziek worden en dan is het nodig dat ik haar kan aanraken om met haar naar de dierenarts te gaan.

Poppy en Blackie leven het gehele jaar buiten en dat vinden ze prima. Om het Poppy en Blackie comfortabel te maken, hebben we ons oude kippenhok omgebouwd als een slaaphuis, met elk een eigen slaapkamer. In de winter krijgen ze een dikke warme vacht. Het is prachtig om te zien hoe ze samen spelen en als gekken in de sneeuw rondrennen.

Poppy blijft me verbazen. Ze zal altijd voorzichtig zijn met mensen, maar ik denk dat het eind van de vooruitgang nog niet in zicht is. Katten zijn verbazingwekkend in staat om nieuwe dingen te leren. Poppy is van een wilde kat getransformeerd tot een spinnende schootkat. Van een schuwe geest is ze veranderd in mijn schaduw. Als ze ’s ochtends geluiden hoort uit het huis dan is ze sneller bij de keukendeur dan dat ik de sleutel heb kunnen omdraaien.

Poppy heeft er zelf voor gekozen om bij ons te zijn en de liefde tussen ons zorgt ervoor dat ze verandert. Dat is voor mij echte liefde. Daarom is het oneerlijk om Poppy nog zwerfkat te noemen, want ze is eigenlijk al een hele tijd lid van ons gezin. Ik weet dat er een dag zal zijn dat er meer ruimte in ons huis zal zijn en dat Poppy en Blackie naar binnen kunnen als ze dat willen.

To long ago already I promised you to share more about Poppy, the ‘stray’ cat that lives in our garden. Since I wrote part two of her story, also in April, she has become very ill. As we speak I am nursing her inside our home hoping she will recover. I feel now it is time to share more of sweet Poppy.

Poppy has been living with us now for almost five years.

When I think back I remembered that we sometimes saw Poppy in the garden. As soon as she heard or saw us she ran away and hide. The first spring she was around Eric and I were devastated because she hunted and ate all the young birds in the garden. We used to have all kinds of birds around. So we decided to leave some cat kibble outside.

‘Little by little Poppy melted’

Maybe it would stop her from eating the birds. (How funny we were back then). It would also be healthy for her because she didn’t look too good.

Little by little Poppy melted. At first she was a ghost walking around. When we thought we saw a glimpse of her she vanished even more quickly. Gradually she got used to us and to the delicious food. She didn’t like touching though for a very long time. I have felt her claws more than I like. Our contact grew and changed. She started to like stroking on her back now and then.

Things changed suddenly when Blackie made his appearance. Blackie is our second stray cat. We caught Blackie in the act when he was sleeping in our henhouse at night. At first we chased him away, there were enough cats in our life, and he was already the 13th stray cat that crossed our path, but in the end Blackie also found his way to our heart.

Poppy was doing really well, so discovering Blackie made us worry about what it would do to the situation. Poppy didn’t like him a bit. And also Eric thought we had enough cats around. In the end Blackie won.

One summer I couldn’t resist Blackie when he jumped on my lap. Seeing Blackie enjoying the sunshine on my lap Poppy got jealous. I wouldn’t believe animals could be jealous but seeing Poppy’s jealousy it surprised me. It took some time, but finally Poppy discovered the luxury of being on someone’s lap too.

The trust in each other has grown bigger and bigger over time and just last fall I could put my arms around Poppy and hold her. It made me feel so happy. One day she might get sick and I need to handle her to take her to a vet.

To make it comfortable for Poppy and Blackie we rebuilt the old henhouse into a sleeping place for them, with separate bedrooms. They live outdoors all year around and get a thick warm coat in winter. I love it when they play together in the snow, running around like mad cats.

Poppy keeps amazing me. She will always be on her guard around people, but I don’t think the progress has stopped. Cats do have an amazing capability to learn new things. From wild cat Poppy has turned into a purring sweetheart. From running away and hiding herself she has changed into my shadow. When she hears waking up sounds from the house in the morning she is at the kitchen door.

Poppy has chosen to be with us and our love for each other makes her change. It wouldn’t be fair anymore to call poppy a ‘stray’ cat. She isn’t, she is a member of our little family. I know there will be a day that there is more room in our house and Poppy and Blackie will be living inside if they like to.

Ik heb het gedaan!! Voor de eerste keer ooit heb ik vier foto’s ingestuurd voor een fotowedstrijd. En wat voor één. Het is de internationale fotowedstrijd One Life.

‘Summer Traditions’ and Silhouettes of Summer’ zijn heel spontaan ontstaan tijdens mijn deelname aan de e-class Picture Summer van Tracey Clark in 2010. Juli was nog nooit zo zomers.

Sterre (Summer Traditions) kon niet stoppen met kerseneten en het maakte niet uit dat daarbij haar gehele gezicht paars werd van het sap.

Ik vroeg Eric (Silhouettes of Summer) of hij mijn model wilde zijn om mijn idee van het krijgen van een boot lift uit te beelden. Wat een geluk had ik toen ik een vertrekkend cruise schip bij de Maas aantrof.

‘Now There Is No Looking Back’ en ‘Peek A Boo’ zijn ontstaan bij twee prachtige fotosessies met klanten.

De twee paarden (Now There Is No Looking Back) hadden zoveel plezier in de sneeuw dat ik genoeg mogelijkheden kreeg om dat vast te leggen.

En Monster (Peek A Boo) veranderde van een hilarische bezige bij in een lief en verlegen jongetje.

Op mijn foto’s stemmen kan, graag zelfs. Ik kan niet wachten tot de uitkomst in september.