Yihoe! Ik heb een boek geschreven en wat voelt dat fijn.

De laatste maanden ben ik druk bezig geweest met het vormgeven van mijn boek. Man, man, man, wat is dat moeilijk. De foto’s waren er allemaal al en het schrijven van mijn tekst was een eitje. Dan denk je dat je er al bijna bent. Het ontwerp is voor een Pietje Precies als ik geen makkelijke opgave. Het is toch gelukt.

Poes poes poes!

Mijn boek is een inspiratie-boek en gaat over hoe je zelf intieme en onverwachte foto’s van je kat kunt maken. Het ‘365-project’ dat ik in 2014 met Tara, Black en Piet gedaan heb, door iedere dag een foto van hen te maken met mijn iPhone, is leidend voor de inhoud geweest. Het plezier dat het fotograferen van mijn katten me gegeven heeft, samen met de dierbare collectie foto’s die is ontstaan, heeft me doen besluiten dat ik dat graag met je wil delen. Daarom gaat mijn boek over “kattenfotografie met je telefoon’.

Dit jaar ben ik 15 jaar dierenfotograaf en hoe tof zou dat zijn om dat jubileum te bekronen met een boek. Er is maar één kans om het goed te doen en ik wil het daarom graag serieus aanpakken.

Een boek uitgeven kost geld. Daarom heb ik een crowdfundingcampagne opgezet bij Voordekunst, die op 11 mei 2021‘live’ gaat. Ik heb een doelbedrag voor ogen dat ik in zes weken bij elkaar mag sprokkelen. In zes weken tijd ga ik mijn stinkende best doen om het bedrag te halen. Want het zou toch ontzettend leuk zijn om in september een boek in handen te kunnen houden. 

Ik zou het heel tof vinden als je me zou willen helpen. Dat kan door mijn crowdfundingcampagne te delen met je kattenliefhebbende familie, vrienden, kennissen en buren, en door mijn campagne te delen op social media. Natuurlijk ben ik je ook enorm dankbaar als je een donatie wilt doen.

Volgende week deel ik hier mijn campagnepagina. Waar je een donatie kunt doen en mijn tegenprestaties kunt vinden. En natuurlijk hou ik je hier op de hoogte van de voortgang van mijn campagne. 

Wil je op de hoogte blijven? Volg @poespoespoeshetboek op Instagram, volg me op Facebook of abonneer je op de nieuwsbrief (rechtsbovenin). Je krijgt dan gelijk ook het eerste e-boek dat ik uitgegeven heb. 

Gisteren was het ‘throwbackthursday’ op Instagram. Precies op die dag vond ik deze foto van tien jaar geleden in Timehop. Natuurlijk was ik ‘m vergeten te re-posten. Dat had de beste #tbt ever geweest.

Ik, tien jaar geleden, in mijn favoriete groene badjas met alle katten om me heen. Wat was dat een geniet-moment zo samen. 

Toen Eric en ik gingen samenwonen op #ghd2224 in 2005 hadden we allebei drie katten. Hen samenbrengen was spannend en eng tegelijk. Zouden ze het met elkaar kunnen vinden of zou het een ramp worden? Gelukkig ging alles goed en kon ik een zucht van verlichting laten.

Als ik naar deze foto kijk, dan lijkt het alsof ze me tien jaar geleden al wilden zeggen ‘maak foto’s van ons met je iPhone’. Wat ben ik blij dat ik dat ben gaan doen, want in een paar jaar na dit moment verloren we bijna iedereen van onze ‘originele’ kattenclub van zes.

In de tussentijd had Tara ons gevonden en zwervers Black en Poppy hadden zich een weg in mijn hart gewurmd en woonden in de tuin. Niet lang daarna liet Piet zijn gezicht zien. Hoe zoveel zwervers ons vonden, is mij nog steeds een raadsel. 

Wat is er veel gebeurd sinds het moment van deze foto. Zoveel mooie momenten heb ik kunnen vastleggen door de jaren heen, van de avonturen die we samen hebben beleefd en de lessen die de katten me geleerd hebben. (#a365withmycats #a365withmycatscontinued op Instagram.). 

Ik heb een boek geschreven!

De uitdrukking ‘ik zou er een boek over kunnen schrijven’ is wel van toepassing. Hah! Laat dat nou precies zijn wat ik gedaan heb in de laatste maanden! 

Bijzonder dat deze tekst eigenlijk begonnen is als overpeinzing bij deze foto en onbedoelde promotie voor mijn boek geworden is… 

Het moet zo zijn. De laatste twee dagen zat ik ongeïnspireerd naar mijn computerscherm te staren. Totdat deze foto opdook, met duidelijk een flits aan inspiratie. Dank je wel!

xo

Jolanda

(Wil je op de hoogte gehouden worden over de voortgang van mijn boek abonneer je dan op mijn nieuwsbrief via de knop rechtsboven.)

Al jaren ben ik groot fan van het werk van Whitney Wright van Belkai. Whitney maakt prachtige hangers en werkt samen met fotografen, kunstenaars en tekenaars. Omdat ik meestal close-ups maak, dacht ik dat mijn foto’s zich er prachtig voor zouden kunnen lenen. Die gedachte had ik zeven jaar geleden. 

Het idee om hangers met foto te maken, speelt dus al een aantal jaar door mijn hoofd. Het kwam er alleen niet van. Vier jaar geleden kwam de verbouwing en verhuizing ertussen. Nu dacht ik ‘waarom ga ik het niet echt doen?’. 

Ik ben begonnen met twaalf testhangers. Geschikte foto’s uitkiezen uit veertien jaar prachtig fotomateriaal was wel even lastig. Zoveel lieve katten-, konijnen-, paarden- en hondenkopjes heb ik gefotografeerd. Leuk is dat ik ook een aantal vriendinnen heb die ik blij kon maken met een hanger met hun lieve dier.

Voor de uitvoering heb ik eerst de makkelijke weg gekozen. Dacht ik. ‘Kastjes’ en glazen ‘bubbels’ gekocht, want die plak je heel makkelijk en snel in de kastjes. Foto’s uitgezocht en afgedrukt. En toen ben ik direct aan de slag gegaan. Helaas zag ik na een week dat er allemaal piepkleine rode stipjes in de foto’s verschenen. Niet zo mooi dus. Eerste poging mislukt. 

Dan toch maar mijn originele idee uitvoeren. Dat was tenslotte ook waar Belkai zo goed in is en waar ze zulk mooi werk mee creëert. Giethars gebruiken. Alvorens daarmee te beginnen, heb ik advies gevraagd aan Whitney en heb ik een paar inspirerende tutorials op Nunn Design gekeken. Ja, zo moest het wel worden.

Ik bestelde lijm om de foto’s te sealen en giethars om in de hangers te gieten, verwijderde het glas van de eerste poging en ging opnieuw aan de slag. Met knikkende knietjes wel te verstaan. Werken met giethars lijkt kinderspel, maar het kijkt heel nauw. Precies gelijke delen afmeten, rustig, goed en lang roeren, langzaam druppelen en de bubbels eruit halen. Een tweede poging wilde ik natuurlijk niet verknallen, perfectionist die ik ben.

Het resultaat van mijn tweede poging mag er zijn. Ik word heel blij als ik naar de hangers kijk en ze in handen heb. Het is een hele bevalling geweest, wat figuurlijk gesproken ook zo is. Er valt nog steeds te verbeteren. Wat ook helemaal oké is. 

Definitief materiaal te zoeken online zonder het te zien, hoe groot is een ringetje, een sluiting, het balletje van de ‘ball chain’, was ook weer een uitdaging. Maar inmiddels heb ik heel mooi materiaal gevonden op Nunn Design en Etsy. Ik wacht met spanning op de levering. Dan kan het creatieve werk echt beginnen. 

Hoeveel mensen had ik de afgelopen jaren blij kunnen maken met een sieraad van hun eigen huisdier! Hoe leuk is het om na een fotoshoot met je hond of kat een hanger te hebben die je dagelijks kunt dragen. Dat kan nog steeds. (Mocht je een hanger met je dier herkennen, dan mag je me een bericht sturen. En denk je aan een specifieke foto uit een fotoshoot die we samen gedaan hebben… ik maak hem graag.).

Wil je een prachtige hanger, die je dagelijks kunt dragen, met een foto van je huisdier, met een eigen foto of een door mij gemaakte foto, een fotohanger met je kind of je favoriete bloem of ….. mijn werkplaats is open!

xo
Jolanda

Deze week wil ik een heel mooi gedicht delen. Een goede vriendin heeft het gedicht twee jaar geleden geschreven toen ze een paar dagen op ons paard Oscar paste.

Het is een mooi moment om over Oscar te schrijven. Ik al eerder over Oscar geschreven. Over het artikel over ons dat in 2017 in Bit heeft gestaan. Hij deed toen ook mee met de verkiezing ‘leukste oude paard’ van De Paardenkamp.

Deze week zou het vier jaar zijn dat hij bij ons zou zijn. Twee jaar geleden is Oscar ook echt bij ons aan huis komen wonen. Mijn grote droom. Tussen ons huis en schuur hebben we een mooie ruime inloopstal met paddock voor hem gebouwd. Natuurlijk kon hij niet alleen bij ons wonen. We hebben Krista, een oude fokmerrie en ex manegepaard, kunnen adopteren.

Helaas hebben Oscar en Krista veel te kort dichtbij ons kunnen wonen, twee jaar maar. Vorig jaar, op 7 november 2019, zijn Oscar en Krista overleden. Het moment kwam onverwachts. Oscar was ’s ochtends gaan liggen en kon niet meer opstaan. Dan is er de verdrietige beslissing die gemaakt moet worden, maar waar je niet omheen kan. Het was Oscar’s tijd om te gaan. Krista kon niet alleen achterblijven. En omdat ze vel over been was, wat we ook probeerden met voer, en ook oud, hebben we voor haar dezelfde beslissing genomen. Oscar en Krista zijn 28 jaar geworden.

Ode aan Oscar

twijfel en angst
(want kan ik dit wel?)
je bent ook zo groot
en wie je bent
weet ik niet
je hoofd naar de muur
de muur om je heen
waar ben je?
ik zeg ‘dag’
en wil gaan
maar je komt bij me staan
je neus langs mijn trui
je adem
zo zacht
je diepbruine ogen
brengen moed in mijn hart

ik waag de sprong
in het diepe
neem het touw
in mijn hand
leid je naar binnen
in een rechthoek
van zand

en laat je vrij
vrij
vrij

wolken en blauw 
’t licht van de zon
gouden velden van granen
in de ruimte rondom
beweeg nu je benen
kijk, dit ben jij!

je blik reist oneindig
door polders en wei

was ik maar daar
denk je misschien
maar ik zeg je dit:

daarbuiten is niks
dat jij niet kent in je hart
dat jij niet voelt in je lijf 
het rijk van ons mensen
eindigt altijd
maar nooit eindigt de wereld
in dit moment in de wind
in de ruimte in jou
is waar jij alles vindt
wie heb je gedragen?
hoeveel leed droeg je mee?
maar weet:
de mensengeest is
voor mensen het wreedst
ik vraag je vergeving
voor al het niet-weten
men is vergeten
hoe het leven te leven

en dwaalt maar wat rond
in een rechthoek van beton

ik wacht op ’t hek
de tijd is van jou
ik zie je
graag lopen
ondanks alles
zo open
een kus op je neus
een rol in het zand
vergeet de pijn in je benen
ik zei toch: je kan ‘t! 

sta op en loop verder
altijd
altijd

ik veeg het zand van je lijf
voel de kracht die jij bent
pure wijsheid
macht
liefde
goede raad in de strijd
en door mijn tranen heen
voel ik dankbaarheid
dat ik vandaag
even
in jouw nabijheid mag zijn

je bent groots, machtig wezen
grootser dan een ieder
die op jouw rug heeft gezeten
laat de vrijheid in jou
zo hard groeien
als het zachte gras onder je hoeven
en draag nu alleen nog maar
zonlicht op je rug
wat stof
zand misschien
galoppeer dan naar jouw hemel
waar geen mens je meer ziet    

tekst en foto door Ariana Martinez ©

Bijna iedere nieuwe post begin ik, geloof, ik met dezelfde zin…. goh, wat is het weer lang geleden dat ik een blogpost heb geschreven. Ook nu. Wat is het weer lang geleden. Ooit was het mijn maandelijkse ‘kindje’ en wat mis ik dat schrijven eigenlijk. Toch echt zijn er wel dingen die ik doe (expositie Kunstkring, Catfulness, Picture Black & White, Picture Home.). Ik fotografeer nog steeds dagelijks met mijn iPhone. En kortgeleden heb ik mijn Nikon D700 opgepakt. Heerlijk om weer eens te fotograferen in zwartwit.

Day 45. “Ignore aggravating people. To keep a calm spirit avoid the presence of stressed and noisy types. People who love silence and cuddling are the best to be with. So ignore to prevent stress.” ‘That doesn’t mean you need to hide underneath the couch… I don’t know what I’ve done wrong. I’m an easygoing sweet person that loves cuddling and I take care of breakfast, lunch and dinner.’

Maar wat ik vandaag wil delen, is dat ik zeven ontzettend leuke weken heb doorgebracht met een leuk boekje, Catfulness, hoe een kat ons kan leren gelukkig en mindful te leven” van Paolo Valentino en Marianna Coppo, en natuurlijk met het fotograferen van onze katten. Ik kreeg het boekje van Eric voor de Kerst. Het is en inspirerend boekje dat je zeven weken meeneemt in hoe je relaxt leert leven zoals een kat dat doet.

Day 7.5. “Sunday rest.” ‘End of week one. Not thinking about Monday…’

Iedere start van een nieuw jaar begint het altijd bij me te kriebelen. Wat ga ik dit jaar fotograferen?

Ik volg al een aantal jaar het dagelijks leven van mijn katten. Dat begon met een jaarproject, #a365withmycats, op Instagram in 2014. Eric, mijn lieve partner, haalde zijn wenkbrauwen op toen ik hem vertelde dat ik een jaar onze katten ging fotograferen. ‘Gaat dat wel lukken? Is hun leven leuk genoeg? Dat zijn 365 dagen dat je de katten moet fotograferen.”

Day 4. “Always be curious. You might be able to discover what unknown creatures climb to the top.” ‘Well… we walked the forest and took an unknown route. And we picked some seaweed from the beach to use as ‘manure’ instead of using animal poo. We might get surprised in Spring. But that is not as exciting as to discover what spiders live up high in the bedroom.’

Day 26. “Keep your home clean. Your home is your domain where you should feel serene, peaceful and happy. Cleanliness and tidyness is reflected into yourself and you can recognise your emotions easier.” ‘With four furry friends in the home I need to hover almost every day. Which makes me feel a lot better afterwards. But keeping your body clean is important too. Eric loves to clean Teddy’s nose after she’s stuck it in the dirt in the garden.’

Nu zes jaar en een hele verzameling ontzettend leuke foto’s, filmpjes en herinneringen later, fotografeer ik mijn katten nog steeds. En dus was het voor mij een logisch gevolg dat ik de zeven weken ‘catfulness’ samen met mijn vier katten zou gaan doen. Zij zijn tenslotte de beste leermeesters. Overigens ook zonder het boekje Catfulness.

Day 10 “Don’t be tempted by wanting to have a busy lifestyle. A filled calendar, lots of travel and being in sophisticated circles might be more fascinating than your own life. But life smiles upon you when you don’t have a lot to do or doing the same things often.” ‘Doing the laundry isn’t a very sophisticated job of course but it can be a lot. But, no laundry for me today. Because this little lady uses it as her sleeping bag with a big smile on her face. I will do the same…’

De zeven weken zijn voorbij gevlogen. Het ‘mini-project’ is alweer klaar. Omdat ik er enorm van genoten heb, deel ik een aantal foto’s hier. Misschien krijg je zin om zelf aan de slag te gaan. 

Day 36. “Love yourself. Never forget who you are and always think about your own happiness and your own heart’s desire. When you’re happy it will reflect on the people surrounding you.” 
‘Our cats always show us how they feel and want they want. Most of the times I’m happy to oblige. Piet loves to eat. A lot qualifies as a snack for him, even unbaked croissants. It feels a bit unfair to deny him this because I want him to eat healthy food, as we most of the time do too. But loving yourself means treating yourself sometimes to a snack. Lucky for Piet some cat nibbles are always close.’