English version here >>

Dit kleine kuikentje werd niet geboren met Pasen. Als ik denk aan Pasen, dan denk ik aan eieren, jonge vogels en de lente. En zo kwam het dat ik aan dit mooie wezentje moest denken. Eric en ik hebben geen kinderen, maar door dit kleintje voelden we ons een klein beetje ouders.

Twee jaar geleden legden onze twee hennen, Clara en Grijs, ieder drie eieren. Vol verwachting wachtten we de geboorte van het zestal af. Vijf eitjes kwamen kort na elkaar uit. Clara verliet het nest met haar drie kindertjes. Grijs had snel genoeg van het wachten op haar derde kind en verliet ook het nest. We controleerden het derde ei met een zaklamp en ontdekten beweging.

“We controleerden het derde ei met een zaklamp”

We konden dit ei niet laten voor wat het was en maakten van een oude koelbox een broedmachine. We dachten dat het uitkomen niet lang op zich zou laten wachten. Het duurde echter een hele week en op de dag dat we wilden opgeven kwam er een klein hummeltje uit het ei.

Ons plan was om het kleintje bij Grijs terug te zetten zodra het voldoende kon meekomen met de andere twee kuikens. Jammer genoeg was het te laat en herkende Grijs het kuiken niet als haar baby. Dus zat er niets anders voor ons op om zelf voor haar te zorgen. Zo kwam het dat we lange tijd met een kuiken naast ons bed sliepen.

Om Hummie een beetje te laten wennen aan haar eigen familie maakten we van een oud konijnenhok een afgesloten plek in het kippenhok. Omdat haar kippenfamilie haar nog niet accepteerden en ze te klein was om zich te verdedigen tegen de grote kippen was dat een veilige plek voor haar. Langzaam aan bleef Hummie overdag in het kippenhok. Na twee maanden besloten we dat het tijd werd voor Hummie om s nachts in het kippenhok te slapen. Met pijn in ons hart, want Hummie dacht dat ze en mens was en vond haar kippenfamilie nog steeds helemaal niets.

De eerste dag dat ik het durfde om Hummie alleen te laten met de andere kippen moet ze in paniek de ren zijn uit gevlucht. Toen ik thuis kwam was ze weg. Ik doorzocht de hele buurt, vroeg op de school of iemand iets gehoord had over Hummie, hing flyers op, maar niemand had Hummie gezien.

Hummie is niet meer teruggekomen.

We geloven dat Hummie is meegenomen door schoolkinderen op het plein achter onze tuin. Hummie was zo gewend aan mensen dat het geluid van spelende kinderen haar waarschijnlijk heeft aangetrokken. En ze was zo ongelooflijk lief.

De verdwijning van Hummie brak mijn hart. Ik voelde me zo schuldig dat ik haar alleen heb gelaten die dag. Ik had haar beter moeten beschermen. Ze was een kip, maar ze was mijn kleintje. Ik hield haar vast toen ze net uit het ei gekropen was. Ze hield er van om op mijn schouder te slapen met haar kopje weggestopt in mijn haar. In de tuin volgde ze me overal en samen gingen we op spinnenjacht.

Als een eerbetoon gebruik ik de foto van Hummie als klein kipje op mijn hoofd als profielfoto op Facebook en Twitter.

Ze heeft voor altijd een plekje in mijn hart. Ik zal haar nooit vergeten.

Tipsie, mijn lieve maatje, je bent er niet meer. Op 3 mei 2006 ben je overleden. ’T was moeilijk voor me om je te laten gaan. We zijn 19 jaar en 7 maanden samen geweest – bijna de helft van mijn leven – en hebben heel wat avonturen beleefd. Je was er altijd voor me als ik steun en troost nodig had en begreep me beter dan ikzelf.

Ik ben blij dat je nog twee mooie zonnige lentedagen hebt mogen beleven. Je hebt nog heerlijk twee dagen in je mandje, in de zon, in het keukenraam gelegen. Op je laatste dag heb je zelfs nog even in de tuin rondgewandeld en aan het groen gesnuffeld.

’T doet me ontzettend veel verdriet dat je er niet meer bent. Ik zal je heel erg missen. Maar het is goed zo. Je kan nu uitrusten en daarna nieuwe avonturen gaan beleven.

Lieve Tipsiepipsie, dank je wel voor al je liefde, tederheid en aandacht. Ik hou van je. Tot snel.

Piepkusjes.

Jolanda (& Eric)