English version here >>

Nog vier nachtjes slapen en het is zover. Dan ga ik op weg naar Bihac, Bosnië, samen met een groep prachtige mensen voor een sterilisatie en castratie campagne van Stichting Dierenopvang Bosnië. Met best wel wat kriebels kijk ik uit naar zaterdag. Spannend, omdat ik geen idee heb wat ik zal zien en meemaken, wel met een groot vermoeden.

“optellen van het aantal vlinders in onze buik”

Sommige mensen die ik sprak denken dat het een vakantie is, ik weet wel zeker dat het geen gezellig snoepreisje wordt. Teveel dierenleed dat ik zal aanschouwen.

Vandaag is Suze Steenbergen, bestuurslid en procesmanager van de Stichting, nog een keer aan het woord.

“Aftellen, naar het vertrek, maar optellen van het aantal vlinders in onze buiken!

Nog maar een kleine week, en we vertrekken met ruim 20 mensen naar Bihac, Bosnië. Een enorme groep gemotiveerde en enthousiaste vrijwilligers uit Nederland, Amerika, België en Bosnië.

Stichting Dierenopvang Bosnië gaat de grootste uitdaging tot nu toe aan, met een gepland aantal van minimaal 500 dieren te steriliseren en castreren is dit het grootste project ooit. En met 10 jaar ervaring moet het toch lukken, maar telkens is het weer spannend en lijken de beren op de weg weer enorm.

Ook nu leek er geen eind te komen aan de tegenslagen, strubbelingen en hobbels. Maar iedere keer als er een succes geboekt werd in de voorbereiding, leek het project binnen handbereik te komen. En nu is het zover. Na 3 jaar strijd, en ruim 3 maanden buffelen, is het zo dichtbij, dat het bijna onwerkelijk lijkt.

De medicatie is ingekocht, het hulptransport is binnen, de locatie is gehuurd, de opslag staat vol, de koffers zijn gepakt, er is nog maar 1 ding waar we de echte kriebels van krijgen: de honden!

Want hoe gaan we in hemelsnaam 500 honden, en katten, op onze operatietafels krijgen? Gaat het ons lukken? We mogen dan wel geweldig materiaal hebben, professionele vangkooien en vangstokken, maar zullen de dieren voldoende vertrouwen hebben in ons. Trappen ze in het lokkertje met verse vis? We moeten duimen voor mooi weer, geen regen, want dan gaat alles schuilen tegen de nattigheid. We moeten hopen op hongerige dieren, die een lekker hapje niet kunnen weerstaan en de kooi inlopen.

We moeten positief blijven! Het gaat gewoon lukken, toch? Aan ons zal het niet liggen!

Na de reis laten we u weten of het is gelukt! Onze avonturen kunnen ook worden gevolgd op Facebook: Stichting Dierenopvang Bosnië.

En nu u toch aan het lezen bent, reserveer 29 september 2012 alvast in uw agenda, dan vieren we feest. 10 jaar Bosnische Beesten helpen is niet niets! Voor meer info over de festiviteiten kijkt u op de site van Stichting Dierenopvang Bosnië.”

Tijdens de campagne in Bosnië zal ik proberen om wat foto’s op Facebook of Instagram te posten. Als je op de hoogte wilt blijven,  hou dan een oogje op mijn blog of volg me op Facebook: Jofabifoto.

Only four nights to go for the big moment. I’ll go on my way to Bihac, Bosnia, together with a group of awesome people with The Animal Foundation Bosnia for a campaign to neuter stray animals. I look forward to Saturday, with a little tingling feeling. Excited, because I don’t know what I’ll encounter, but with a big hunch.

“increasing number of butterflies”

Some people who I spoke too think it is a holiday trip. I know for sure that that won’t be the case. Too much suffering and animal cruelty I’ll be witness of.

Last post before departure is from Suze Steenbergen, member of the board of the foundation and process manager.

“Counting down till departure, but counting the increasing number of butterflies in our bellies!

Less than a week to go, we’ll leave with more than 20 people to Bihac, Bosnia. An international group of motivated and enthusiastic volunteers from The Netherlands, the US, Belgium and Bosnia is more than ready.

The Bosnian Animal Foundation will undertake its largest challenge till now. With an estimate of at least 500 animals to be neutered and spayed this will be the largest project ever. With 10 years of experience that must be a piece of cake. However every time again it is exciting with lots of obstacles to seek out.

Also this time there seemed to be no end to the discomfort, problems and obstacles. Every success in preparations brought the project more within reach. And now time has come. After three years of struggle and more than three months of hard work the moment is so close it seems unreal.

Medication has been stocked, the aid cargo has arrived, location has been rented, the storage is full, bags are packed. There is still one thing that really gets us overexcited: the dogs!

How on earth do we get 500 dogs, and cats, to our operating tables? Will we be successful? We may have got wonderful stuff, professional traps and catchpoles, but will we be trustworthy to the animals? Will they accept the come-on of fresh fish? We have to cross our fingers for good weather, without rain, because rain will make the animals take shelter. We have to hope for hungry animals, who can’t stay away from a delicious bite and that get into the trap easily.

Most of all we have to be positive! It will definitely be a success, won’t it? It won’t be out of lack of effort that’s for sure!

After the trip we’ll let you know the outcome. Our adventures can also be followed in our Facebook group Stichting Dierenopvang Bosnie.

And while we’re at it, please write 29^th September 2012 in your diary. Ten years of helping Bosnian animals isn’t an easy achievement. So it is time to celebrate! More information about the party can be found at Animal Foundation Bosnia.”

During the campaign in Bosnia I’ll try to post some shots on Facebook or Instagram. If you like to be kept posted, keep an eye on this blog or follow me on Facebook.

English version here >>

Zoals ik al eens eerder schreef lijkt het wel alsof zaken waarover ik schrijf vanzelf op mijn pad komen. Na deze week weet ik zeker dat dit echt zo is.

Een week geleden las ik een post op de weblog van een vriendin, Leigh Love, die ik via de online Picture Series classes van Tracey Clark heb leren kennen. In haar post vraagt Leigh aandacht voor een prachtige armband gemaakt door Becky Sue Laflam, een getalenteerd fotograaf en sieradenmaker. De moeder van Becky Sue heeft Alzheimer en met de verkoop van de armband steunt Becky Sue de Alzheimer Association.

Het was als vanzelfsprekend voor mij dat ik ook de Alzheimer Association zou steunen met een armband van Becky Sue. De reden? Alzheimer komt ook in mijn familie voor. Mijn oma had Alzheimer, of dementie, en recentelijk hoorde ik dat nog een familielid de laatste tijd verward is. Dat ik Alzheimer krijg is niet ondenkbaar. Er is op dit moment geen geneesmiddel tegen Alzheimer, onderzoek is broodnodig.

“Alzheimer patiënten zijn veel kalmer met een dier om zich heen”

Ik vroeg Becky Sue of ze een post voor mijn blog wilde schrijven over haar moeder en haar kat Abigail. Abigail is al 16 jaar en Becky Sue maakt zich zorgen over de situatie. Wat als Abigail overlijdt? Abigail is een enorm belangrijke factor in het leven van haar moeder. Waar ik aan dacht was wat er zou gebeuren met Abigail als de moeder van Becky Sue niet meer thuis kan wonen. Hoe vreselijk het zou zijn om afscheid van haar geliefde kat te moeten nemen.

Helaas is het nog steeds zo dat huisdieren niet welkom zijn in verpleeg- en bejaardenhuizen. In Amerika komt het zelfs vaak voor dat dieren dan ingeslapen worden. Ongelooflijk, want de aanwezigheid van dieren is juist zo goed voor oudere mensen. Alzheimer patiënten zijn veel kalmer met een dier om zich heen.

Vorige week heb ik een fotosessie gehad met een jonge labrador van anderhalf jaar oud. Zijn baasje vertelde me dat hij ondanks zijn jonge leeftijd als hulphond gaat werken in een revalidatiecentrum. Er worden ook steeds meer honden en katten ingezet voor ‘knuffeltherapie’ in verpleeg- en bejaardenhuizen.

Als je er over nadenkt is het eigenlijk heel gek. Ouderen worden gedwongen afstand te doen van hun huisdieren als ze in een bejaardenhuis gaan wonen. Enerzijds kan ik me voorstellen dat het voor het personeel ondoenlijk is om de zorg voor de dieren van ouderen op zich te nemen. Anderzijds is het veel gezonder voor ouderen, zowel lichamelijk als geestelijk, om hun dier bij zich te houden.

Daarnaast is het natuurlijk hartverscheurend voor ouderen om afscheid te moeten nemen van hun geliefde maatjes. Ikzelf moet er niet aan denken om mijn katten te moeten wegdoen als ik ziek word.

Om een lang verhaal kort te maken, als dat nog mogelijk is. Deze twee dingen bracht me op het idee om uit te zoeken of het mogelijk was om iets te doen voor huisdieren van Alzheimer patiënten.

In Nederland kunnen dieren, tegen betaling van een kleine bijdrage voor verzorging, gelukkig terecht bij de Dierenbescherming, waar ze in alle rust op een nieuw huis kunnen wachten. Het komt toch ook voor dat dieren op straat belanden.

Is er een manier om het inslapen van dieren te voorkomen? Kan ik geld inzamelen om de opvang van huisdieren van Alzheimer patiënten te steunen? Is er überhaupt behoefte aan? En als dat zo is hoe pak ik dat dan aan? Door een fonds op te zetten zodat dieren naar een asiel kunnen worden gebracht? Of is het beter om geld in te zamelen zodat verpleeghuizen en dergelijke ‘leen’-honden en -katten kunnen inschakelen?

Zoveel vragen! Ik ben er nog niet uit. Ik hou me aanbevolen voor tips en goede ideeën.

Als je het onderzoek naar Alzheimer ook een warm hart toedraagt, dan nodig ik je uit om een armband bij Becky Sue te bestellen. Je kunt ‘m hier bestellen. Hij is echt prachtig en het is een prachtig doel.

Becky Sue werkt aan een verhaal over Abigail en haar moeder. Wordt vervolgd!

Like I have written before it seems that things I write about enter my path from different angles. This week I know for sure it happens that way.

A week ago I read a friends blogpost, Leigh Love, who I have met through Tracey Clark’s Picture Series classes. In her post Leigh draws attention to the beautiful bracelet made by Becky Sue Laflam, a talented photographer and jewelmaker. Becky Sue’s, mother is diagnosed with Alzheimer and with the bracelet she is raising money to support the Alzheimer Association.

It was without question that I would order one of Becky Sue’s bracelets to support her cause. Why? Alzheimer is common in my family. My grandmother had Alzheimer (or dementia) and recently I discovered that another member of my family is under suspicion of Alzheimer. That I’ll get Alzheimer at a later age isn’t unthinkable. Right now there isn’t a cure for Alzheimer, so research is very much needed.

“Alzheimer patients are much calmer when a pet is around”

I asked Becky Sue whether she would like to write a post for my blog about her mother and her cat Abigail. Abigail is 16 years old and Becky Sue worries about the situation. What will happen when Abigail passes away? Abigail is very important in the life of Becky Sue’s mother. It slipped into my mind what would happen to Abigail when the time comes that Becky Sue’s mom can’t live at home anymore. How heartbreaking it would be to say goodbye to her beloved friend.

Unfortunately pets aren’t welcome in nursing homes. In the US it is very common to put such an animal to sleep. Unbelievable, because the presence of pets is very healthy for older people. Alzheimer patients are much calmer when a pet is around.

Last week I had a photo shoot with a young Labrador.  His owner told me that he’ll be working as an assistance dog at a health resort soon despite his young age. More and more dogs and cats are used for ‘cuddle therapy’ in nursing homes.

When you think about it, it doesn’t make sense. Elderly people are forced to leave their pets behind when they move into nursing homes. On the one hand I can image that it is too much work for the nursing homes’ staff to take care for pets of patients. On the other hand a much healthier environment is created, both mental as physical, when elderly people are able to keep their pets with them.

And of course it is heartbreaking for elderly people to be forced to say goodbye to their beloved friends. I myself can’t stand the thought of leaving my cats behind when I need to move in case of sickness.

To make a long story short, if that it still possible. Taking all this into consideration it made me think about doing something for pets of Alzheimer patients.

In The Netherlands pets can, with a donation for food and shelter, be handed in to animal shelters. There they can wait patiently for a new home. It still happens however that pets end up on the street.

Is there a way to prevent the putting to sleep of pets? Can I raise money for supporting the shelter of Alzheimer patient’s pets? Is there a need for this idea? And if so how do I start something like this? By creating a fund to make handing pets over to shelters possible? Or would raising money to make use of ‘cuddle’ dogs and cats possible?

So much questions! I have still not finished thinking. If anyone has got an idea to bring me further in this idea please feel free to join in.

When you also feel that Alzheimer research is important, please feel free to order one of Becky Sue’s handmade bracelets. You can do that here. It is beautiful and so is the cause.

Becky Sue is working on a story about Abigail and her mother.  To be continued!

English version here >>

De laatste weken heb ik enkel geschreven over katten. Tijd voor iets anders. En gelukkig kwam er iets op mijn pad waar ik al over wilde schrijven.

Afgelopen week zag ik een stukje van ‘Koffietijd’ waarin Cesar Millan te gast was. Kijkers mochten vragen mailen die Loretta aan Cesar zou voorleggen.

Eén van die vragen was waarom honden altijd zo ver voor je uit lopen als ze los zijn. Dat leek me een simpele vraag, maar eentje waarop ik geen antwoord wist. Cesar antwoordde dat dat komt omdat een mens in vergelijking met een hond veel langzamer loopt. Dat klink logisch. Honden gaan lekker hun neus achterna als ze los zijn en houden hun eigen tempo aan.

“Voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn”

Deze wetenschap deed me denken aan de husky van mijn broer en aan het verhaal dat hij me recentelijk vertelde. Mijn broer woont al jaren in Ierland en is inmiddels getrouwd met een leuke Ierse meid. Sinds enige jaren maakt husky Max deel uit van het gezin. Max kan niet los lopen tijdens het uitlaten. Hij heeft ongelooflijk veel energie en zou direct de kuierlatten nemen. Dat is te verklaren. Husky’s, en andere rassen sledehonden, zijn echte werkhonden en worden al eeuwen gebruikt door de volkeren uit het hoge noorden voor transport, jacht en bescherming. Ze voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn.

Tijdens een bezoek van mijn broer aan zijn schoonmoeder is Max uit de tuin gesprongen en genietend van zijn vrijheid heeft hij het op een lopen gezet. Het heeft heel wat tijd gekost om Max te vangen. Na een enorme afstand, ettelijke kilometers, kon Max worden ingehaald. Het was achteraf natuurlijk best grappig om te horen.

Het verhaal van mijn broer en de vraag aan Cesar zorgde voor een mooi gedachtesprongetje.

De eigenaar van onze plaatselijke dierenspeciaalzaak, Mark Mom, is al jaren een fervent fan van husky’s. Hij heeft inmiddels een team van drie husky’s, Racing Team Yardic, waarmee hij meedoet aan sledehondenwedstrijden. Omdat hier niet zo vaak sneeuw te vinden is gebruikt Mark een karretje, in plaats van een slee, en een step.

De vraag aan Cesar en het verhaal van mijn broer leek samen te komen in de hobby van Mark.

Ik heb zelf geen honden. Twee jaar geleden heb ik een step gefotografeerd voor de website van Mark. Vandaar dat ik van het bestaan van steppen met je hond afweet. Het idee om je eigen snelheid aan te passen aan de snelheid van je hond en tegelijkertijd samen lekker aan het werk te zijn klinkt uitnodigend. Ik zou bijna wensen dat ikzelf een hond had. Voor Max en mijn broer en schoonzus zou het een prachtige oplossing zijn. Ik denk dat Max het prachtig zou vinden.

Lijkt steppen met je hond ook iets voor jou en wil je meer weten? Mark heeft een website waarop je alle informatie kunt vinden die je nodig hebt om te beginnen. Kijk op Steppen met je hond.

Uiteraard is steppen met je hond niet alleen voorbehouden aan mensen met sledehonden. Ook met ‘gewone’ honden kun je steppen.