Het leven op het platteland bevalt me prima. Het gevoel dat ik er nog niet alles uit haal wat er in zit bekruipt me geregeld. Dat voelt onrustig. Het zal vast te maken hebben met het feit dat ik teveel wil doen, ik stiekem toch veel tijd nodig heb om te wennen en mezelf die tijd juist niet gun. En dat is heel jammer. Want nu de tijd nemen en tot rust komen, maakt ruimte voor inspiratie, creativiteit en zin in nieuwe dingen.

En waarom zou ik er nu direct ‘alles’ uit willen halen. Het is niet alsof ik volgende week weer terug verhuis naar de stad. Ik ben nu op het platteland en dat blijft waarschijnlijk ook wel zo. Wellicht komt dit gevoel van ‘onveiligheid’ en snel dingen willen doen ‘voordat het te laat is’ naar boven mede doordat ik vaak anderen mijn leven heb laten bepalen. Dat gevoel van onveiligheid wil ik graag kwijtraken. Hoognodig tijd om mijn innerlijke kolibrie het vrije luchtruim te laten kiezen.

Het leven op het platteland heeft ook zijn keerzijde laten zien. Vorige week zijn de kippen aangevallen door een buizerd. Eric en ik hadden veel ingecalculeerd, zoals de mogelijke aanwezigheid van dassen, vossen en wezelachtigen, maar op gevaar van boven hadden we niet gerekend.

Kort nadat we in Zeeland zijn komen wonen, hebben we de roofvogels natuurlijk wel opgemerkt. Ik heb ook direct op de website van de Vogelbescherming gekeken welke vogel het zou kunnen zijn. Het gekke is dat de Vogelbescherming beweert dat buizerds aaseters zijn. Foutje… het zijn dus niet enkel opruimers van dode dieren. Ze jagen ook op levende dieren.

Na de aanval van vorige week hebben we iets grondiger onderzoek gedaan. We ontdekte dat veel hobby-kippenhouders op het platteland ‘last’ hebben van roofvogels. Dat is niet vreemd natuurlijk, want wij pikken al geruime tijd het leefgebied van de wilde dieren in Nederland in. Er zijn zelfs mensen die gestopt zijn met het houden van kippen omdat het zo pijnlijk is om een geliefde kip aan een roofvogel te verliezen. Geen vrolijk bericht, want wij wilden onze kippen juist bevrijden uit de kleine buitenren in de stad en gunnen hen zo graag groen en ruimte. We zijn best inventief, hebben niet voor niets een oud dijkhuis van top tot teen gerenoveerd, dus er komt ongetwijfeld een goede oplossing.

Wat doet dat nou met mij? Nou, dat is best heftig. Het heeft een flinke domper gezet op mijn vreugde van het zien van vrolijk scharrelende kippen door de tuin. (Dat scharrelen doen de kippen sinds de aanval niet meer. Althans niet op het open grasveld.). De schrik zit er bij mij net zo goed in. Maagpijn heb ik ervan. Kippen die al negen jaar bij je zijn, wil je niet op deze manier verliezen.

De herfst is het seizoen van loslaten, letterlijk en figuurlijk. En loslaten vind ik nu even heel moeilijk. Want ik voel een hevige strijd van binnen. Gun ik mijn dieren een vrij leven met de kans dat dat vrije leven kort is? Omdat ze niet gewend zijn aan een vrij leven, met alle gevaren die daarbij horen, voel ik me verantwoordelijk voor hun veiligheid. Aan de andere kant voel ik ook dat anders denken nodig is. En dan doel ik er voornamelijk op dat ook onze kippen iets te zeggen hebben en voorkeur hebben voor een manier van leven. Naar hen luisteren is iets dat ik het belangrijkste vind. Daar ligt dus een behoorlijke uitdaging voor mij.

Alle vijf kippen zijn er trouwens nog. Eric heeft de buizerd gestoord in zijn aanval, maar hij was te laat om te voorkomen dat één kip, Grijs, te pakken is genomen en gewond is geraakt. Gelukkig zijn de lichamelijke wonden aan het helen, met wat liefdevolle verzorging. Die liefdevolle verzorging heeft me ook het nodige verdriet opgeleverd. Want hoe doe je dat met een kip die niet graag in handen is? (Hierdoor moest ik ineens terugdenken aan onze zwerfkat Poppy, die ongeneeslijk ziek werd en verzorging nodig had. Maar dat is een ander verhaal…). Grijs is heel erg lief voor me geweest en heeft mijn verzorging, met zo nu en dan wat gezonde tegenzin, geduldig ondergaan. Vertrouwen dus!

Xo

Jolanda

(Foto: A farmers delight | het boeren genieten | © Jolanda Boekhout Fotografie – 2014)

…rabarberlikeur (rabarbercello) maken…

In het kader van mijn serie blogposts over het wisselen van de seizoenen wil ik deze week een recept met je delen. Het recept voor rabarberlikeur, of te wel rabarbercello (omdat het op dezelfde wijze gemaakt wordt als limoncello), een echte seizoensgebonden likeur.

“Hoe kom je erbij om zelf likeur te gaan maken?” zou je zeggen. Is dat niet heel moeilijk? Dat is juist heel erg makkelijk. En ook nog eens lekker, hoop ik.

Hoe ik ertoe gekomen ben om zelf likeur te maken? Uit pure ‘noodzaak’. Ik ben begonnen met het maken van citroenmelisselikeur in de lente. Onze tuin op #ghd2224 staat namelijk vol met citroenmelisse. Dit plantje zaait zich heel snel uit als het zich naar de zin voelt. En het voelt zich blijkbaar opperbest in onze tuin. Het groeit er vrolijk op los. Eigenlijk is dit een ander verhaal…

Over rabarberlikeur… Rabarberlikeur heb ik afgelopen mei ontdekt in Duitsland. Op weg naar huis na een korte vakantie in Heimbach kwamen we een kraam met asperges tegen langs de weg. Er werd ook rabarberlikeur verkocht. Omdat ik hou van het ontdekken van nieuwe dingen hebben we een fles mee naar huis genomen. En wat heerlijk was die rabarberlikeur! Veel te snel op ook.

Toen het rabarberseizoen aanbrak begin september had ik inmiddels op internet al gezocht wat je allemaal nodig hebt voor rabarberlikeur. Niet zo heel veel. Aan de slag dus.

Wat heb je nodig voor 1 fles… 

500 gram rabarber

200 gram suiker

1 fles wodka (of jenever) van 0,75 liter

1 weckpot van 1,5 liter

1 goed afsluitbare fles (of twee of drie als je bijvoorbeeld van die leuke kleine grappaflesjes gebruikt.).

Hoe ga je te werk… 

Was de rabarber en snij de rabarber in dunne plakjes. Meng de suiker met de rabarber in de schone weckpot.

Schenk de wodka over de rabarber en meng goed. Laat het mengsel vier weken trekken op een donkere plaats. Schud de weckpot dagelijks.

Filter het mengsel na vier weken door een zeef en pureer de rabarber met een staafmixer. Laat de puree heel even staan zodat het vocht naar de bodem van je kom kan zakken. Laat het vocht van de puree in de likeur druppelen. Gooi het restant van de rabarberpuree weg.

Giet de roze likeur in een schone goed afsluitbare fles en zet deze fles weg voor drie tot zes maanden. In deze tijd kan de likeur zich ontwikkelen tot een heerlijk drankje.

Na drie tot zes maanden drink je de rabarbercello ijskoud.

(bron: www.cucinina.nl)

Ik heb het natuurlijk direct groots aangepakt. 😀 Het kan bijna niet anders dan dat dit drankje heel erg lekker wordt.

Mijn rabarberlikeur heeft eerst zo’n vier weken staan trekken in twee grote glazen weckpotten van drie liter. Mijn rabarber was niet zo heel rood. Ik had dus niet gedacht dat de likeur heel mooi roze zou worden. Dat is toch mooi meegevallen. Wat een prachtige kleur!

Het pureren van de stukjes rabarber was wel een werkje. Om te voorkomen dat de rabarber je om de oren vliegt, kun je een theedoek als een tentje om de staafmixer en de kom vouwen.

Nu de likeur in de definitieve fles zit, moet het nog zes maanden rijpen in de fles. Naar grote waarschijnlijkheid zal ik dus pas in de lente kunnen genieten van het eerste glaasje rabarberlikeur. Het wachten meer dan waard.

Proost!

xo

J.

Ps je kunt dit likeurrecept gebruiken voor veel meer verschillende fruitlikeuren. Nu mijn weckpotten leeg zijn kunnen de bramen uit de tuin er in. Ik heb de rijpe bramen telkens geplukt en bewaar ze nu in de vriezer. Of wordt het perenlikeur met peren uit de boomgaard. Wat zal het lekkerst zijn?

Wat is de herfst toch een prachtig seizoen! Vooral nu ik op het platteland woon is de herfst zo tastbaar. En dan nog niet eens in de vorm van gekleurde bladeren, vallende kastanjes en dergelijke. Daar is het nog iets te vroeg voor in Zeeland. Maar meer door de activiteiten op het land.

De boeren in de omgeving zijn volop bezig met het binnenhalen van de oogst. Het land wordt ook direct weer voorbereid op het volgende voorjaar, omgeploegd of juist extra gladgestreken. Voor mij is dat heel nieuw. Ik ben namelijk opgegroeid in de stad.

Dit wonder te aanschouwen, en dan ook nog de mogelijkheid te hebben om wat het land geeft bij elkaar te scharrelen, is bijzonder. Ik geniet van de variëteit die het land laat zien.

Oogsten is prachtig. Zo voelt het de laatste tijd in mijn leven ook. Met nog steeds vallen en opstaan, teleurstelling en bewustwording. Want op het gebied waarop ik zou willen oogsten oogst ik (nog) niet. (Ja, nog, want ik hou de moed er in).

Op vlakken waarop ik het niet verwacht oogst ik wel. Echt direct zichtbaar is het niet, ik moet wel mijn ogen openen. Het is een ineens bewust worden. Zo’n ‘oh ja’ moment. Dan voel ik ook direct de dankbaarheid omhoog borrelen.

Zoals mijn verhuizing naar het platteland. Wie had ooit kunnen denken dat ik de mogelijkheid zou hebben om naar het platteland te verhuizen. Blijkbaar is dat wat ik echt nodig heb. De kans deed zich voor en Eric en ik hebben die kans samen gegrepen. Vroeger, wat is vroeger, had ik die stap nooit durven zetten. Wel over gedroomd, maar telkens wist ik weer redenen te bedenken om alles bij het oude te laten. Nu voelt het goed. Een nieuw seizoen gaat voor mij beginnen.

En zoals wijzer worden. Dit jaar word ik vijftig. Nooit gedacht dat ik vijftig zou worden en me wijzer zou voelen. Nou ja, dat vijftig eraan zou komen realiseerde ik me natuurlijk wel. Alleen dat wijzer voelen dat had ik nooit verwacht. Diep van binnen ben ik er wel blij mee. Zoveel beter dan het gevoel van onzekerheid en kwetsbaarheid en het gevoel het nooit goed te doen. Alhoewel ook dat zo nu en dan nog steeds de kop op steekt.

Dat gevoel van stevigheid is mijn ‘oogst’. Net zoals ik over mijn ‘bruine bonen’ schreef vorige week. Het besef dat het ook anders kan. Dat ik niet meer dat meisje ben dat alles slikt van anderen. Dat ik degene ben die mijn leven regisseert. Dat besef is ook mijn oogst.

Ik doe het nu kalm aan. Ik geef mezelf rust, ruimte en tijd. Om mijn intuïtie wakker te maken. Intuïtie dat er altijd was, maar in slaap gesust werd omdat ik het niet wilde geloven. Tijd om langzaamaan toe te kunnen geven aan wat er zich aandient. Plannen genoeg!

xo

J.

© Jolanda Boekhout Fotografie – 2014

Feeling the grass under my feet, doing silly things with my favorite people, eating ice cream as often as I can, chilling in my red hammock, making my feet wet in the sea, enjoying open top driving, drinking a cool glass of wine on a sunny day and watching a beautiful sunset on the beach. Those are my favorite summer feelings. What are your favorite summer feelings?

As you know I’m one of the teachers of The Phone Photography Project 2 starting 17th July 2014. 28 Days filled with tips, tricks, challenges and tutorials for phone photography. Would you like to learn how to take better photos with your phone camera? Here is your chance! I’ve got two spots in the classroom to give away. To enter for one of these two spots in class I’ve created a small challenge. Shoot your favourite summer feeling, post it on Instagram and use the hashtag #pppsummerfeeling. You can enter as many times as you like. Only ‘rule’ is that you submit new Summer photos. You’ve got till Sunday 13th July to participate in this challenge.

For the next three Sundays I’ll post a collage of some of your amazing summer feelings on Instagram. For all details of this awesome new @bigpictureclasses e-course look here: The Phone Photography Project 2. On Sunday 13th July @mahieu will take two winners out of the black hat. So… start shooting!

xo

Jolanda

Deze week heb ik al The Phone Photography Project 2 aangekondigd. “PPP2” is de opvolger van The Phone Photography Project van 2013. De start is op donderdag 17 juli. Ook dit jaar is het weer gelukt om er een inspirerende en spannend leuke workshop van te maken.

leg je zomeravonturen vast

Heb je The Phone Photography Project van 2013 gemist? Geeft niks. Nu is de kans om de workshop alsnog te volgen. Big Picture Classes biedt de e-course nu aan als ‘self-paced’ class. Dat betekent dat je jezelf kunt registreren en de e-course op je eigen tempo kunt doen. Registratie is mogelijk tot en met 1 september 2014 en je hebt ‘eeuwig’ toegang tot het virtuele klaslokaal.

Zoek je inspiratie om je zomeravonturen te fotograferen? Geef je dan snel op. In The Phone Photography Project: Summer Challenges krijg je alle begeleiding die je nodig hebt om je zomer gedurfd en met stijl, en met je smartphone, vast te leggen.

The Phone Photography Project: Summer Challenges omvat 31 foto-opdrachten, tips en trucs om betere foto’s te maken met de camera van je telefoon, 60 helder uitgelegde fotografie-app reviews met fotovoorbeelden en 7 handige handouts vol met tool reviews, fotoprint tips en een klas hashtag die je kunt gebruiken op Instagram.

Als je in juni nog meedoet, is deze e-course een mooie opwarmer voor het vervolg, The Phone Photography Project 2. Want als je eenmaal de smaak van het fotograferen met je telefoon te pakken hebt dan kun je zeker weten niet meer stoppen. Daar weet ik alles van! 😀

Geef je snel op voor The Phone Photography Project: Summer Challenges!

Heel fijne zomer en tot snel in de ‘classroom’!

Jolanda

Ps: ook deze e-course wordt in het Engels gegeven. Basiskennis van Engels is essentieel. Er wordt echter geen technisch Engels gebruikt. Moet te doen zijn!