Wow! Vandaag staat mijn 2013 365 project, #mylifeinpolaroid, op de blog van The Impossible Project. Dat voelt als het kersje op de taart. Natuurlijk zit ik in het complot, want de blogpost heb ik een tijdje geleden al geschreven. Om op de laatste dag van 2014 te mogen prijken op de IP blog is een fantastische manier om het jaar af te sluiten! Dank je wel lieve mensen bij IP, en een speciaal dank je wel aan Amy en Fred!

‘MylifeinPolaroid’ was een uitdagend project, een project dat ontzettend eng was om te starten. Hoe zou mijn reis zijn, zou het een succes worden of zou ik ergens in het jaar wanhopig stoppen? De gedachte dat ik één foto per dag zou maken en ongeacht het resultaat die foto zou delen, verzachtte mijn gevoelens van ongemak. ‘MylifeinPolaroid’ zou een project worden waarin ik mezelf op een andere manier zou leren kennen, zou leren fotograferen met mijn mooie vintage sx-70 camera en de werking van de IP film zou leren begrijpen. Het allerbelangrijkste van het project zou echter zijn om te genieten van wat belangrijk voor mij is en wat ik wil onthouden. Dus hoe zou dat nou kunnen mislukken?

Lees mijn verhaal op The Impossible Project blog.

Het laatste dat ik met je wil delen is mijn traditionele oliebollen foto. Deze foto is ook de laatste foto van mijn 2014 Polaroid project #a52inpolaroid. Vanmorgen dacht ik dat het een prachtige nieuwe traditie zou zijn om ook dit jaar af te sluiten met een oliebollenfoto, zoals in 2013. En dit jaar hebben we de bollen zelfs zelf gebakken. En ze smaken heerlijk. Ik ben alleen vergeten de poedersuiker over de bollen te strooien. Laten we het er maar op houden dat mijn post op de IP blog de poedersuiker op de oliebollen is. 😀

Eric en ik sluiten dit jaar af met het winterstolstice ritueel en lekker veel champagne en oliebollen! Ik wens je een fijne avond en een liefdevol 2015 toe!

xo

J.

——-

Wow! Today my 2013 365 Polaroid project , #mylifeinpolaroid, is featured on The Impossible Project blog. It feels like the icing on the cake. Of course I knew the post would come, because I wrote it a while ago. But being featured on the last day of 2014, what a great way to close 2014! Thank you so much sweet people at IP, and especially thank you Amy and Fred!

‘MylifeinPolaroid’ was a challenging project, a project that I started with fear in my heart. How would my journey be, would it be a success or would I drop out at some point in the year? The thought that I would shoot only one photo a day and share that photo no matter what the result would be eased my feelings of unease. ‘MylifeinPolaroid’ would be a project of getting to know myself in a new way, learning to shoot with a vintage camera and with the IP film. Most of all it would be a year of enjoying shooting what was important for me to remember. So how could that ever be a failure?

Read more about my story on The Impossible Project blog.

Last thing I would like to share with you is my traditional ‘oliebollen’ photo. It is also the last photo of my 2014 #a52inpolaroid project. I thought it would be a great new tradition to end the year with an ‘oliebollen’ photo, like in 2013. And this year we even baked our own. And they taste delicious. I only forgot to add a bit of icing sugar on the oliebollen. The feature on the IP blog must be that icing on the cake! :-D.

Eric and I will close this year with the Wintersolstice ritual and lots of champagne and oliebollen! Wishing you a fabulous evening and a loving 2015!

xo

J.

Het is weer even stil geweest. Inspiratie om te schrijven was er even niet. Tot gisteravond. Toen het avondeten stond te pruttelen, pruttelde er ook van alles binnenin mij. Helaas was mijn partner de klos. Na een pietluttig akkefietje kwam er van alles uit. Oude gevoelens en gevoelens van minder lang geleden.

Voordat we gingen koken las ik een post van Tammy Lee Bradley op Facebook. (Dank je wel Tammy voor je mooie boodschap.). Het was 21 december,  de langste nacht van het jaar, de winter zonnewende, een moment dat veel mensen terugkijken, opschrijven wat ze dit jaar willen achterlaten, en dat ritueel verbranden.

Bij mij komt blijkbaar onbewust van alles samen. Ik ben geen meisje van 15 meer, maar ik ben een volwassen vrouw die net aan haar 51e levensjaar begonnen is. (Ja echt…). Een leeftijd dat je beseft dat je andere dingen belangrijker vindt dan voorheen. Dat is een besef dat langzaam inzinkt.

De herinnering van het BBC-programma ‘Grumpy old women’ kwam weer boven. Ik keek er graag naar en moest er vaak smakelijk om lachen. Toen al zo herkenbaar. Nu begrijp ik hoe waardevol het is om een ‘grumpy old woman’ te zijn. Het laat je zien wat belangrijk is. Het maakt je krachtig. Het maakt je moedig.

De laatste weken word ik geconfronteerd met dingen die zich herhalen. Dingen waar ik me ontzettend druk over maak, maar die dus waarschijnlijk bedoeld zijn als boodschap. Dingen die voornamelijk te maken hebben met de onverschilligheid van mensen. (En ik was al allergisch voor onrechtvaardigheid). Ik krijg geregeld geen antwoord op mail die ik stuur. Mensen laten alleen van zich horen als ze me nodig hebben. Er wordt niet geluisterd als ik iets vertel of uitleg. Onpersoonlijke kerstkaarten die ik ontvang die duidelijk op de automatische piloot verstuurd zijn.

Waar ik dit jaar weer heel verdrietig van wordt is de verplichting die sommigen onder ons voelen bij het sturen van kerstkaarten. Wij sturen niet ieder jaar een kerstkaart. Vorig jaar was ik zo moe van de verbouwing dat ik geen energie over had om nog liefdevolle aandacht te schenken aan het schrijven van onze kerstkaarten. Want dat is mijn intentie. Ik schrijf zoveel mogelijk een persoonlijke boodschap in mijn kerstkaarten. Een kaart sturen aan het einde van het jaar is voor mij een mooi ritueel.

Als ik dan een kaart krijg die gericht is aan mijzelf en de partner van een ander familielid dan wordt ik zo triest. Het zoveelste jaar op rij zelfs. Subtiele hints dat mijn partner geen Jaap heet maar Eric worden niet opgemerkt. En als ik dan zelfs van mijn naaste familie een envelop ontvang met onze namen geschreven alsof we vage kennissen zijn, met een evenzo onpersoonlijke kreet in de kaart, dan hoeft het voor mij niet meer. Ik vraag me af wat het nut is van het sturen van kerstkaarten. Is het dan iets dat je doet omdat het zo ‘hoort’? Iets dat je van je bordje af wilt hebben aan het einde van het jaar? Een geautomatiseerde handeling? Voor mij is het dat allemaal niet.

Het was gisteren te laat om de rituele verbranding van de winterzonnewende uit te voeren. Voor mij is de laatste dag van het jaar ook een goed moment. Dit jaar geen voornemens. Wat ik ga doen, is opschrijven wat ik achter wil laten en al die blaadjes, het zullen er vast veel zijn, met heel veel plezier verbranden. 2015 mag wat mij betreft licht beginnen. Zonder me verplicht te voelen aan anderen en aan mezelf. Doe je mee?

xo

J.

Kalender 2015 | Calendar 2015

Hallo lieve dierenvrienden!!

Wat gaat de tijd snel… het begin van 2015 is al bijna in zicht.

Voor mij was…

2014 | fotograferen, schrijven, creëren, een 365 met mijn katten, ontmoetingen met lieve modellen, fotograferen met Polaroid, veranderingen, ups en downs, intuïtie, een geweldige iPhoneography workshop, een mooi interview, een nieuwe woonplek, genieten van katten- en kippenavonturen, tijd voor een nieuwe kalender…

En misschien wordt…

2015 | meer fotograferen, meer schrijven, meer intuïtie, meer ontmoetingen met lieve modellen, een Polaroid workshop, meer genieten van katten- en kippenavonturen, een nieuw 365-project, leven op het platteland, inspiratie, nieuwe ideeën, fine art…

Een heel fijn 2015 toegewenst!

xo

Jolanda

Met dank aan mijn prachtige modellen:
DJ, Mijntje, Baloo, Sjakie, Luc, Simba, Danoontje, Ruby, Grace, Donna, Wessel & Thelma

Ps: Je kunt de kalender gratis downloaden en de kalenderbladen zelf printen of laten afdrukken bij een fotoprintservice (op fotopapier formaat 13x18cm). Snij na het printen de kalenderbladen uit.

Download ‘m hier: Jofabi kalender 2015

Hoe de kalender op te hangen (makkelijk) of neer te zetten (even puzzelen)? De kalender is heel eenvoudig op te hangen met een kantoorclip en een spijkertje. Of maak een ‘ezel’ van een cd-doosje. Dat is heel simpel en creatief. Maak de twee delen van een cd-doosje voorzichtig los. Bevestig de delen ‘binnenstebuiten’ weer aan elkaar vast. (Dat is op een aantal manier te doen en dus even puzzelen). Schuif een kalenderblad tussen de klemmetjes van de voorkant van het doosje. En klaar is je ezel.

For my friends in America and Canada: you’ve probably noticed that this Dutch calendar is different. In Europe the week starts on Monday, in America & Canada on Sunday. Do you like a Jofabi Foto calendar for 2015? Don’t hesitate and send me an email. I’ve also created an American version of the calendar and I would be happy to share a copy with you.

Kalender naar een idee van © Shutter Sisters  |  beeldmateriaal © Jofabi foto – 2013 & 2014  | Calendar idea © Shutter Sisters  | images © Jofabi foto – 2013 & 2014

…kan een kat eten per dag zonder misselijk te worden? Dat heb ik me vorige week afgevraagd.

Eric en ik wonen nu zo’n anderhalve maand in Zeeland. Wij hebben het enorm naar ons zin. Natuurlijk zijn er dingen waar we aan moeten wennen. Dat hoort bij verhuizen naar een nieuwe plek. Zoals een nieuw ritme vinden in het boodschappen doen. Ik ben een mens die structuur en regelmaat nodig heeft. Nieuwe favoriete winkels heb ik inmiddels al gevonden, maar je moet op het platteland meer plannen dan in de grote stad. En dat valt soms niet mee.

Niet meer de stress en irritaties van de grote stad te voelen is heerlijk.  De stilte om me heen werkt zo helend. En te zien dat de dieren het naar hun zin hebben, misschien nog wel veel meer dan wij, maakt me gelukkig.  Zij laten me dagelijks zien dat verhuizen naar het platteland de juiste beslissing voor me was. Het grappige is dat ze altijd in de buurt zijn als ik buiten ben. Dat is voor mij heel fijn, want ‘loslaten’ is iets waar ik soms moeite mee heb. Ik ben toch altijd geneigd om aan de ‘vele’ gevaren te denken, waarvan de meeste waarschijnlijk niet eens bestaan. De katten begrijpen dat.

Vooral Blackie heeft er plezier in om zijn nieuwe avonturen met me te delen. En wat een avonturier is hij toch! Hij is hoorbaar en zichtbaar aanwezig in de tuin. Vrolijk en vol energie daagt hij me uit om dingen te ondernemen, hij laat me zien hoe goed hij in bomen kan klimmen, hij rent voor me uit door de boomgaard en hij brengt me meerdere keren per dag een muis. Vooral op dat laatste is hij heel trots. Ik hoor het ook aan hem als hij er weer een gevangen heeft. Hij komt ze heel lief aan me laten zien. Gelukkig eet hij de ongelukkige muizen op. Want voor de lol een muis doden vind ik vreselijk.

Vorige week heeft Blackie vijf muizen op één dag gevangen. Best veel vind ik. Hoe gezond is het voor een kat om zoveel muizen te eten? En die dan ook nog steeds tussendoor om brokjes komt vragen. Waarschijnlijk een onnozele vraag. Vergeet niet dat ik nog steeds wel een stadse vrouw ben. Misschien weet jij het antwoord?

Piet gaat iets anders op avontuur. Hij is echt een stille genieter. Toch is ook hij ondernemend geworden. In Rotterdam vond hij het heerlijk om in de tuin te zijn. Meestal trof ik hem liggend op de armleuning van een tuinstoel of op of onder de tafel. Op schoot natuurlijk als ik buiten even van het zonnetje genoot.

Nu klimt hij bovenop één van de vervallen kassen, toch zo’n tweeënhalve meter hoog (best eng), en bekijkt van daaruit als een koning onbespied wat er om hem heen gebeurt. Hij komt ook niet gelijk als ik hem roep. Het heeft even geduurd voor ik zijn geheime plek ontdekte. Wat een mooi gezicht zal dat voor hem geweest zijn. Mij, een aantal keer luid roepend, langs zich heen zien lopen zonder ontdekt te worden. Wat een ‘gna-gna’-gevoel moet dat geven. Gek dat ik dat helemaal voor me zie?

En mijn lieve Tara is gewoon zoals ze altijd is: een lief bescheiden dametje die nooit weet of ze liever buiten of binnen is.

Als laatste wil ik nog een mooie spreuk met je delen.

“Herfst is de tijd van zorg, verwerken van verdriet en het loslaten van angsten en slechte gewoontes.” – uit de leer van de Indiase Ayurveda.

Hoe mooi is deze spreuk op de verandering in mijn leven en op mijn herfst geschreven!

Geniet van deze mooie herfst…

xo

Jolanda

Afgelopen weekend ben ik voor de tweede keer sinds ik op het platteland woon kokkels gaan zoeken in het Krammer.

Behalve dat ik de zilte zeelucht opsnuiven heerlijk vind, is het gevoel van zelf je eigen diner bij elkaar scharrelen bijzonder spannend. Het kan nog in Nederland. Natuurlijk heb ik mezelf de vraag gesteld of het wel ‘veilig’ is om heden ten dage nog wilde kokkels uit het water te halen. Zo schoon zijn de wateren van Nederland niet. (Dat is misschien een stadse gedachte). Maar als je beseft dat dit water hetzelfde water is als waarin de mosselen gekweekt worden die je in de supermarkt koopt, dan kan het toch niet anders dan veilig zijn.

De eerste keer dat ik langs het Krammer reed was het laag tij. Ik zag tientallen mensen op het zand bezig met graven. Mijn opa vond vissen in de Grevelingen en op zee prachtig om te doen en ging zelf altijd zijn pieren steken. Iedere zomer ging ik met hem mee. Dus ik had al vaker dit soort taferelen gezien. Dacht ik…

Totdat, ja, ook weer na wat googlen, Eric erachter kwam dat het geen pierenstekers waren, maar kokkelgravers. Het gekke is dat kokkels opgraven iets is dat Nederlanders niet veel doen. Het zijn voornamelijk Vietnamezen die deze lekkernij uit het zand halen. Het is ook echt een familiebezigheid. Ik heb al een aantal keer een partytent langs de weg zien staan. De kokkels worden ter plekke gekookt en met elkaar gegeten.

Natuurlijk namen Eric en ik ons voor om ook een keer kokkels te gaan graven. Dat hebben we nu dus al twee keer gedaan. Uiteraard houden we ons aan de regels. ‘Te voet vissen’, zoals dit heet, doen we alleen als de R in de maand is. We nemen kokkels mee die rond de 3cm groot zijn. Je mag tien kilo per persoon per dag opgraven. Waar dat aantal kilo’s vandaan komt is mij een raadsel, want met een kwart emmer van tien liter hebben Eric en ik samen al genoeg. Dat zal dus niet meer zijn dan twee kilo. Met wat na een heerlijk diner overblijft, maken we zelfs nog een tweede overheerlijk diner, ‘pasta Vongole’.

Ik heb al een aantal keer aan mijn opa moeten denken. Wat zou mijn opa trots op me zijn!

Weet je wat ik zo’n bijzondere ervaring vind? Het is ongelooflijk hoeveel je van het land kunt halen als je op het platteland woont.

Zondag hebben we drie kistjes gevuld met aardappelen van het land naast ons huis. De aardappelen waren geoogst en nog lag het land vol. Dat wordt straks weer onder de grond geploegd. Als ik dan denk aan de mensen in Rotterdam, en in Nederland, die tegen de armoedegrens aan leven en afhankelijk zijn van de Voedselbank, dan krijg ik de neiging om een bus te regelen en met z’n allen dat land leeg te rapen. Er blijft echt zoveel eetbaars op het land achter na de oogsttijd. Doodzonde.

We zijn hier eigenlijk net iets te laat komen wonen, want anders had ik plukhulp in de stad gezocht om onze appel- en perenboomgaard leeg te plukken.

Misschien zijn we hier nog tot de volgende oogsttijd. Dan ga ik dat alsnog regelen!

xo

J.