Bijna negen maanden woon ik nu op het platteland. Nog twee weken en dan verhuizen Eric en ik weer terug naar de stad. Het huis dat we gehuurd hebben, is namelijk verkocht en ons huurcontract is opgezegd. Die verhuizing is heel tijdelijk hoop ik.

Wat ik zo leuk vind aan wonen op het platteland is te zien hoe je levensstijl verandert. We bakken inmiddels dagelijks ons eigen brood, koken met lokale producten en gebruiken (bijna) niets meer uit pakjes, zakjes en bakjes, we genieten van de avonturen van onze katten en kippen, en we bewegen veel meer (ik ben zelfs weer gaan paardrijden.).

In Rotterdam ben ik een tijdje lid geweest van een fitnessclub. Dat was geen lang leven beschoren. Om wat aan gewichten te trekken en te duwen samen met voor zich uit starende mensen met stampende muziek om me heen irriteert me meer dan dat het me motiveert. Bewegen op het platteland is heel anders. Dat gaat bijna als vanzelf.
 
Vanaf het begin dat we hier wonen, trekt het water van de Oosterschelde me heel erg aan. De geur van zout water, de geur van drooggevallen zeewier en oesters bij eb, de geluiden van scholeksters, wulpen en strandlopers… ik kan er zo van genieten. Ik vergeet de tijd.
 
Vanuit ons huis is de kust van de Oosterschelde hooguit twee kilometer lopen. Die twee kilometer kan ik inmiddels dromen. Terwijl ik langzamerhand verslaafd raakte aan een ommetje naar het water kreeg ik ineens de gedachte hoe het zou zijn om een rondje om het eiland te lopen. Noord-Beveland is niet zo groot. In een aantal etappes zou ik dat toch makkelijk moeten kunnen doen?

Zo gezegd zo gedaan.

#mywalkaroundtheisland (# op Instagram) heb ik afgelopen zondag voltooid, in ongeveer 10 etappes. Ik heb het geluk dat Eric ook thuis werkt. Hij is zo lief geweest om me na de eerste paar etappes dicht bij huis telkens naar het volgende beginpunt te brengen en me weer op te halen aan het einde van de wandeling. Gemiddeld heb ik ongeveer 8 kilometer per etappe gelopen. Dat is niet heel veel, maar als fotograaf ben je door van alles dat je ziet onderweg, en niet te vergeten de mooie omgeving, natuurlijk heel snel afgeleid van het hoofddoel van de wandeling: een rondje lopen om het eiland.

En door ontmoetingen met dieren werd ik ook geregeld afgeleid. Hoe verwonderlijk :-D. Op veel dijken van Noord-Beveland lopen schapen, met heel veel lammetjes. Iedere etappe heb ik wel een paar nieuwsgierige schapen ontmoet. En als ze dan heel verlegen om een dijkpaal gekruld staan dan kun je niet anders dan een foto maken.

 
 
Ik heb mezelf nooit als lange-afstandswandelaar gezien. Mijn rondje om Noord-Beveland heeft er toch wel voor gezorgd dat ik meer wil wandelen. Dus als we weer terugkomen op het platteland van Zeeland, dan is een rondje Walcheren en Zuid-Beveland en Schouwen-Duiveland wel een mooie nieuwe uitdaging.

 
Wie weet waar mijn wandelschoenen mij nog gaan brengen.

xo
J.

Yay! So happy to share… Kat Sloma, who’s work I have admired for a long time, asked me a while ago to share a bit about my 2014 365-project “A 365 with my cats” on her blog. And of course share some tips about photographing your pet with your phone.

I’ve met Kat at Big Picture Classes in 2010. At that time Kat lived in Italy and I fell in love with her peaceful photos of the streets of Milan. Through the years we’ve kept in touch by Kat’s “Liberate your Art” postcard swaps. I’ve participated almost every year. So much fun to share your own art and receive postcards from all over the world.

There is nothing more I can tell you right now. Start reading the first few lines and hop over to my guest post on Kat’s blog…

“I started a 365-project with my iPhone for the first time in 2012. Since that moment I haven’t stopped shooting daily, addictive as it is. Sitting on the couch on New Years’ day morning 2014 with my three cats around me I already knew my word for 2014, ‘quiet’, but I still had no clue what my 365 photography project for 2014 would be.”

Enjoy!

xo

Jolanda

In februari heb ik een bijzondere ontmoeting gehad met Olive van Mirtos, liefkozend Ollie genoemd.

Lieve Olive. Mirtos vroeg me om Olive te fotograferen omdat het zo moeilijk was om haar te fotograferen omdat ze zwart is. Ze is ook een hondje dat al enige tijd wacht op een eigen thuis. Zwarte honden fotograferen vind ik heerlijk omdat ze altijd zo’n prachtige glanzende vacht hebben. Vol verwachting ging ik op weg naar Olive.

Olive heeft me verrast. Niet de zwarte vacht maakte het lastig om haar te fotograferen, maar haar verlegenheid. Het kostte wat tijd en moeite om haar voor me te winnen. Mijn piepeend hielp niets, en ook van snoepjes moest ze niet veel hebben. Wat, of meer wie, hielp waren haar drie pleegvrienden. Toen ze het enthousiasme zag waarmee haar drie vrienden voor me poseerden kwam ze meedoen. Hier is lieve Olive. Olive zoekt een eigen thuis en ze is echt een ontzettend lief meisje.

Naast het lieve snoetje van Olive heb ik nog een nieuwtje dat ik wil delen. Ik ben geaccepteerd als Artist Member bij HeArts Speak. Jippie! HeArts Speak is een organisatie die wereldwijd fotografen, schrijvers en kunstenaars verenigt die gratis hun diensten bieden om dieren die een nieuw thuis zoeken een stem te geven. Een nieuwtje dat me dankbaar maakt omdat het welzijn van dieren heel belangrijk voor me is. Ook voelt deel uitmaken van HeArts Speak een beetje als erkenning voor mijn dierenfotografie. Hoe gek het ook klinkt, dierenfotograaf, en kunstenaar, zijn betekent voor mij helaas soms ook dat ik me onzeker voel over mijn fotografie. Ik hoop dat ik nog heel veel mag doen voor dieren die hulp nodig hebben en ook voor organisaties die daar hard aan werken.

—-

Sweet Olive. Mirtos asked me to photograph Olive because it was hard to photograph her since she’s a black dog. She is also a dog that has been waiting for a new home for a while now. I love to photograph black dogs with shiny coats, so I looked forward to meeting her.

Olive surprised me. Not the black coat was something that made a great photo difficult, but her shyness was. It took some effort to win her over. Sweets and my squeaking ducky didn’t help. Her foster friends did however. When she saw the eagerness her three friends posed for me she joined in on the fun. Here is sweet Olive. Olive is available for adoption and she’s adorable!

With sharing Olive’s sweet face I’ve got some great news that I would like to share with you. I’ve been accepted as Artist Member at HeArts Speak. Yay! HeArts Speak is a global network of animal photographers, painters, illustrators, writers, graphic designers and advocates who provide their time and professional services, pro-bono, to animal welfare organizations. This acceptance makes me feel thankful because the happiness of animals means so much to me. Also being part of HeArts Speak feels like some sort of acknowledge for my work as an animal photographer. It may sound strange, but being a photographer, and artist, also means feeling sometimes quite insecure about the quality of my work. I hope to be able to do a lot for animals who need help and also for organisations who work hard for the welfare of animals.

xo

J.

Nu ik weer fotografeer voor Mirtos Animal Project dacht ik dat het wel mooi zou zijn om een extra pagina voor mijn website te maken. Een pagina waarop alle dieren die ik tot nu toe gefotografeerd heb voor een goed doel verzameld zijn.

Wat heb ik al een hoop mooie dieren gefotografeerd. Stuk voor stuk lieve dieren die wachtten op een eigen mandje. Leuk om al die bolletjes bij elkaar te zien. Ben je benieuwd naar die leuke gezichtjes? Neem dan een kijkje op mijn nieuwe pagina: sweet rescue. De meeste dieren hebben inmiddels een eigen thuis gevonden. Ik hoop dat mijn foto’s daar een steentje aan hebben bijgedragen.

Er zijn twee kanjers die hoognodig een nieuw mandje zoeken (alhoewel ze het heel goed hebben bij hun gastgezin.). Mesho en Kanellos zoeken nog een fijn gezin.

“Mesho”

“Twee weken geleden kreeg ik de vraag van Mirtos Animal Project of ik tijd en zin had om een kater te fotograferen die al langere tijd op een eigen thuis wachtte. De kater woonde wel bij een gastgezin in Kloetinge, Zeeland. Laat ik nou sinds kort bijna om de hoek wonen. Dus, ja natuurlijk, graag zelfs. :-D.

Vorige week heb ik een hele leuke fotosessie gedaan met Mesho van Mirtos. Een prachtige zalmroze jongen die het heerlijk vond om voor me te poseren. En ook nog eens de oren van mijn hoofd kletste. Van spelen was hij geen grote fan vertelde Naomi, hij speelt liever buiten. Maar mij bezighouden met een muis aan een stokje vond hij toch wel wat.

Tot Mesho zijn eigen thuis gevonden heeft, logeert hij bij Naomi. Mocht je op zoek zijn naar een gezellig, lief en aanhankelijk maatje dan kan ik hem zeker aanbevelen. Ik heb al drie katten, dus helaas voor mij…. Hier vind je meer informatie over Mesho.

“Kanellos”

En Kanellos… Wat zal ik eens over hem schrijven. Wat een prachtig zacht ‘kaneeltje’ is hij. Met Kanellos had ik een lieve klik. Misschien komt het omdat hij nog geen eigen thuis had. Of misschien zijn honden die van straat gered worden wel veel gevoeliger voor liefdevolle aandacht dan ‘gewone’ honden. Zou allebei kunnen. Als ik geen katten had gehad, dan zou ik hem mee naar huis genomen hebben. Hier vind je meer informatie over Kanellos.

Morgen heb ik een fotosessie met Olive van Mirtos. Ben heel benieuwd naar dit kleine zwarte meisje. Zodra ik foto’s heb, zal ik die uiteraard met je delen. Wordt vervolgd.

xo

J.

Ps. Alle fotosessies voor Mirtos en de fotoreportage voor SDB heb ik uiteraard gratis gedaan.

Gisteren had ik gezellig met Astrid, mijn vriendin en PEF collega, afgesproken. Het was weer even geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik woon nu op het platteland en heb wel gemerkt dat ik steeds minder redenen heb om naar Rotterdam en omstreken te gaan. De afgelopen maanden had ik ook enorm behoefte aan stilte en rust om me heen.

Nu de winter echt begonnen is, en het weer voornamelijk grijs en nat is, begint het ineens te kriebelen. Ik voel dat ik behoefte heb aan een fijn gesprek met vriendinnen. Tijd voor een date met Astrid.

Astrid en ik hebben heerlijk bijgepraat onderwijl genietend van een mooie biologische lunch bij Op Hodenpijl. Wat was het fijn om even bij elkaar te zijn. Als vanuit huis werkende zelfstandige merk ik wel dat het leven soms eenzaam kan zijn. Dan verdwijnt de inspiratie en stokt de stroom ideeën. Hoog tijd voor een goed gebrek.

Ons middagje plezier heeft mooie ideeën opgeleverd! Genoeg voor ons allebei om optimistisch aan de slag te gaan.

Er zijn een paar dingen die ik wil gaan doen dit jaar.

Eén is het maken van een boek. Het lijkt me supergaaf om een mooie fotoserie van veulens te maken. Jonge dieren zijn zo ontroerend en kwetsbaar. Die puurheid, kwetsbaarheid en speelsheid wil ik proberen vast te leggen. Pups en kittens heb ik al een aantal keer gefotografeerd. Kijk maar eens naar deze twee lieve pups uit een nestje Cairn terriërs die ik in december gefotografeerd heb. (Maar ook pups en kittens zijn leuk om nog eens in een project samen te vatten).

Mijn eerste gedachte is om het resultaat van een paar mooie fotosessies met veulens te bundelen in een boek. Hoe dat in z’n werk gaat, zal ik nog gaan onderzoeken. Tot een boek te komen is waar ik naar streef. De belangrijkste stap nu is om mijn idee in beeld uit te gaan drukken. Dus ik gaat mijn zoektocht naar veulens starten. (Mocht jouw merrie in de lente een veulen verwachten en lijkt het je leuk om aan mijn project mee te werken, stuur me dan een berichtje.).

Aan het tweede en derde onderwerp wordt inmiddels gewerkt. Wat dat is hoor je de volgende keer.

xo

J.