Wat ontzettend spannend!

Jaaaaaah! De campagne is live! Het grote – enigszins enge – avontuur gaat beginnen.
 

Vanaf nu kun je me helpen om het uitgeven van mijn boek werkelijkheid te laten worden. Dat kan door een donatie te doen. Hiep hoi! Met of zonder tegenprestatie van mij. Dat mag je zelf bepalen. (Al doe ik er heel graag iets voor terug.).

De komende zeven weken werk ik er hard aan om zoveel mogelijk kattenliefhebbers warm te maken voor mijn boek en zo genoeg geld in te zamelen om mijn boek ook daadwerkelijk uit te geven. Want dat mijn boek er komt, is nog niet zeker. Daarvoor is het nodig dat ik het doelbedrag haal en daarom stel ik jouw hulp enorm op prijs.

Klik hier voor de VOORDEKUNST campagne naar POES POES POES!

Een tweede manier waarmee je me kunt helpen, is om mijn campagne te delen met je vrienden, je buren of je kennissen of via social media. Kopieer de link van de campagne-pagina op Voordekunst dan en deel of stuur door.

Voordekunst ziet mijn campagne als geslaagd als ik 80% van mijn doelbedrag heb ingezameld. Ik ga nog steeds proberen om die laatste 20% te halen, maar theoretisch gezien kan dan de champagne ontkurkt worden. (Ik zou het leuk vinden om dat moment (digitaal / online) samen met jou te vieren. Hoe we dat kunnen doen, zoek ik uit.). Haal ik die 80% niet, dan is het ‘helaas pindakaas’ en moet ik het plan laten varen of op zoek gaan naar een andere manier om het ontwerpen en drukken te betalen. Jij krijgt bij ‘helaas pindakaas’ natuurlijk je donatie terug van Voordekunst. 

“Hoe leuk zou het zijn om over drie maanden een foto van jouw kat te zien waarbij ik weet dat jij op je buik hebt gelegen om de foto te maken. 😉”

Tussen al deze alinea’s door zie je het sfeerbeeld van POES POES POES! dat ontwerpster Marthy en ik samen gemaakt hebben. Ik word er echt zo blij van. Zodra de campagne het doelbedrag bereikt, kunnen we het hele boek gaan invullen.

Kijk Blackie eens blij zijn met jouw donatie!

Ik kan niet wachten om met jouw hulp echt aan de slag te kunnen gaan! Alvast heel erg bedankt!!

xo

Jolanda

Bijna iedere nieuwe post begin ik, geloof, ik met dezelfde zin…. goh, wat is het weer lang geleden dat ik een blogpost heb geschreven. Ook nu. Wat is het weer lang geleden. Ooit was het mijn maandelijkse ‘kindje’ en wat mis ik dat schrijven eigenlijk. Toch echt zijn er wel dingen die ik doe (expositie Kunstkring, Catfulness, Picture Black & White, Picture Home.). Ik fotografeer nog steeds dagelijks met mijn iPhone. En kortgeleden heb ik mijn Nikon D700 opgepakt. Heerlijk om weer eens te fotograferen in zwartwit.

Day 45. “Ignore aggravating people. To keep a calm spirit avoid the presence of stressed and noisy types. People who love silence and cuddling are the best to be with. So ignore to prevent stress.” ‘That doesn’t mean you need to hide underneath the couch… I don’t know what I’ve done wrong. I’m an easygoing sweet person that loves cuddling and I take care of breakfast, lunch and dinner.’

Maar wat ik vandaag wil delen, is dat ik zeven ontzettend leuke weken heb doorgebracht met een leuk boekje, Catfulness, hoe een kat ons kan leren gelukkig en mindful te leven” van Paolo Valentino en Marianna Coppo, en natuurlijk met het fotograferen van onze katten. Ik kreeg het boekje van Eric voor de Kerst. Het is en inspirerend boekje dat je zeven weken meeneemt in hoe je relaxt leert leven zoals een kat dat doet.

Day 7.5. “Sunday rest.” ‘End of week one. Not thinking about Monday…’

Iedere start van een nieuw jaar begint het altijd bij me te kriebelen. Wat ga ik dit jaar fotograferen?

Ik volg al een aantal jaar het dagelijks leven van mijn katten. Dat begon met een jaarproject, #a365withmycats, op Instagram in 2014. Eric, mijn lieve partner, haalde zijn wenkbrauwen op toen ik hem vertelde dat ik een jaar onze katten ging fotograferen. ‘Gaat dat wel lukken? Is hun leven leuk genoeg? Dat zijn 365 dagen dat je de katten moet fotograferen.”

Day 4. “Always be curious. You might be able to discover what unknown creatures climb to the top.” ‘Well… we walked the forest and took an unknown route. And we picked some seaweed from the beach to use as ‘manure’ instead of using animal poo. We might get surprised in Spring. But that is not as exciting as to discover what spiders live up high in the bedroom.’

Day 26. “Keep your home clean. Your home is your domain where you should feel serene, peaceful and happy. Cleanliness and tidyness is reflected into yourself and you can recognise your emotions easier.” ‘With four furry friends in the home I need to hover almost every day. Which makes me feel a lot better afterwards. But keeping your body clean is important too. Eric loves to clean Teddy’s nose after she’s stuck it in the dirt in the garden.’

Nu zes jaar en een hele verzameling ontzettend leuke foto’s, filmpjes en herinneringen later, fotografeer ik mijn katten nog steeds. En dus was het voor mij een logisch gevolg dat ik de zeven weken ‘catfulness’ samen met mijn vier katten zou gaan doen. Zij zijn tenslotte de beste leermeesters. Overigens ook zonder het boekje Catfulness.

Day 10 “Don’t be tempted by wanting to have a busy lifestyle. A filled calendar, lots of travel and being in sophisticated circles might be more fascinating than your own life. But life smiles upon you when you don’t have a lot to do or doing the same things often.” ‘Doing the laundry isn’t a very sophisticated job of course but it can be a lot. But, no laundry for me today. Because this little lady uses it as her sleeping bag with a big smile on her face. I will do the same…’

De zeven weken zijn voorbij gevlogen. Het ‘mini-project’ is alweer klaar. Omdat ik er enorm van genoten heb, deel ik een aantal foto’s hier. Misschien krijg je zin om zelf aan de slag te gaan. 

Day 36. “Love yourself. Never forget who you are and always think about your own happiness and your own heart’s desire. When you’re happy it will reflect on the people surrounding you.” 
‘Our cats always show us how they feel and want they want. Most of the times I’m happy to oblige. Piet loves to eat. A lot qualifies as a snack for him, even unbaked croissants. It feels a bit unfair to deny him this because I want him to eat healthy food, as we most of the time do too. But loving yourself means treating yourself sometimes to a snack. Lucky for Piet some cat nibbles are always close.’

Het is lang geleden dat ik een konijn gefotografeerd heb. Mijn eerdere pogingen waren niet heel erg succesvol. Simpelweg omdat ik niet gewend was aan een dier dat niet direct op me reageerde als ik hem of haar riep. En als gevolg daarvan had ik dus ook geen andere tactiek bij de hand dan die ik normaliter gebruik. De interactie met honden en katten is zo anders dan met knaagdieren. Dat maakt de interactie met kleinere dieren, zoals konijnen, niet minder ‘interessant’. Mijn liefde voor dieren reikt verder dan enkel liefde voor honden en katten. Het was prachtig om te zien hoe Danoontje met me samenwerkte. Dit is wat er gebeurde.

(It’s been a long time since I photographed a rabbit. My earlier attempts hadn’t been very successful. Simply because I wasn’t used to an animal not responding to me when I called his name. And I hadn’t anticipated on trying out a different approach than I normally do.The interaction with dogs and cats is so much different from rabbits. That doesn’t make the interaction with smaller animals like rabbits and guinea pigs less ‘interesting’. My love for animals goes beyond dogs and cats. I love how Danoontje worked with me. This is what happened.)

English version here >>

Een nieuw jaar is aangebroken, met nieuwe beloften, en een nieuw project.

Sinds ik er twee jaar geleden mee begon, ben ik verslaafd. Verslaafd geraakt aan het schieten van een foto per dag met mijn iPhone, en die te delen op Instagram.

In januari 2012 ben ik begonnen met een 365+1 project. Iedere dag heb ik iets gefotografeerd uit mijn dagelijks leven met mijn iPhone. Eerst was het moeilijk om iets te zien wat de moeite waard was en de schoonheid van het dagelijkse leven op te merken. Eind 2012 was het moeilijk om voor te stellen dat ik zou stoppen met het maken van een dagelijkse foto. Ik heb ontzettend genoten van het fotograferen.

In november 2012 werd ik door mijn partner verrast met een prachtig verjaardagscadeau. Een Polaroid SX-70, de instant-camera uit de jaren ’60. Ik begon te fantaseren. Zou een 365 in Polaroid iets zijn voor het nieuwe jaar? Ik dacht niet al te lang na. Ik begon gewoon op 1 januari 2013 met ‘mijn leven in Polaroid’ (#mylifeinpolaroid op Instagram). Toch was het opnieuw lastig om te beginnen. Met Polaroid krijg je maar één kans om het goed te doen. En met maar één foto per dag is dat wel een beetje weinig. De perfectionist in mezelf wilde dan ook dat die ene foto prachtig zou zijn. De eerste tijd schoot ik heel veel missers. Bewogen foto’s, overbelichte foto’s en zelfs blanco foto’s zijn er uit mijn camera gerold. De laatste paar maanden van 2013 kreeg ik ‘het’ onder de knie en ook de smaak te pakken. Mijn SX-70 werd mijn lieveling. Mede door mijn SX-70 was 2013 een uitdagend jaar. Het is me gelukt om mijn 365 in Polaroid af te maken. Ik vond het zelfs heel jammer dat het project ten einde was. Hier is het resultaat van ‘mijn leven in Polaroid’.

Maar ja. Toen was er het moment van ‘wat nu?’. Met het einde van mijn 365 in Polaroid in zicht hield me dat wel bezig. Zou een dagelijkse foto van mijn eigen katten niet te makkelijk zijn? En zou het niet heel saai zijn voor mijn volgers op Instagram om iedere dag een foto van mijn slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende katten te zien? Mijn drie katten zijn het hart in mijn leven. Een 365 met hen doen zou, naast het opleveren van een grappige collectie slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende kattenfoto’s, een dierbare herinnering creëren. Dus dat is wat mijn 365 project is geworden voor 2014: ‘een 365 met mijn katten’ (#a365withmycats op Instagram).

Op Flickr kun je volgen wat mijn katten iedere dag hebben gedaan tot nu toe (en ik deel negen wisselende foto’s op mijn portfoliopagina). Ik hoop dat het je inspireert om een 365 met je eigen dieren te beginnen. Het is zo leuk om te doen. (Ja, niet wachten tot 1 januari 2015, je kunt iedere dag van het jaar je eigen 365 starten).

Heb je wat tips en trucen nodig bij het fotograferen van je huisdier? Bij Big Picture Classes geef ik een cursus ‘Pet Photography’. De cursus is in het Engels en je kunt ‘m op je eigen tempo doen.

Xo

Jolanda

Ps Mocht je je afvragen hoe het met mijn SX-70 gaat nu hij niet meer dagelijks in actie hoeft te komen. In 2014 schiet ik iedere week een Polaroid: ‘52 weken in Polaroid‘ (#a52inpolaroid), samen met The Polagirlsclub en Mortal Muses.

English version here >>

Toen ik drie jaar geleden begon met het bijhouden van mijn blog beloofde ik mezelf om allerlei leuke dingen te delen die me inspireerden. Zoals mensen, boeken, speeltjes en dergelijke. De lijst met favorieten is nog lang niet leeg. Het delen van de mooie dingen op die lijst is echter op de achtergrond geraakt.

Gisteren opende ik mijn mail en werd blij verrast met nieuws van Photojojo. Een blogpost met een interview met de getalenteerde Sharon Montrose.

Een paar jaar geleden ontdekte ik Sharon en werd stil van haar prachtige werk. Na het lezen van het interview vond ik het tijd om weer eens wat inspiratie te delen. Voornamelijk ook omdat ik veel in haar antwoorden herken.

Het is onmogelijk om Sharon’s fotografie te beschrijven. Als je onderstaande video bekijkt en luistert hoe Sharon haar fotografie ervaart dan zul je begrijpen wat ik bedoel.

Het interview met Sharon op het blog van Photojojo brachten een paar dingen bij me boven.

Als eerste realiseer ik me wat een lange weg ik nog te gaan heb als ik naar Sharon’s foto’s kijk. Als ik al ooit op dat punt van ‘perfectie’ zal aankomen. Wat zij creëert maakt me nederig.

Een punt dat Sharon noemt in het interview raakte me diep. Dat zijn, zoals ze het zelf zegt, haar vele mislukte pogingen om zichzelf in de markt te zetten als dierenfotograaf. Voordat ze de weg vond die ze uiteindelijk is opgegaan.

Na zeven jaar dierenfotograaf te zijn kan ik enkel beamen dat het onmogelijk is om als dierenfotograaf een inkomen te verdienen waarvan je kunt leven. Waar ik stiekem wel op hoopte. De laatste jaren heb ik me afgevraagd waar dat aan ligt. Heeft dat met mij als persoon te maken, is het mijn stijl van fotograferen of is het de kwaliteit die ik lever? Nu weet ik dat het daar niet om gaat. In tegendeel juist. Ik voel me eindelijk zeker in wat ik creëer. En ik hou van de onzichtbare en spontane band die ik heb met mijn lieve modellen. De manier waarop ze zich openstellen voor mij, dat heelt me.

Dingen komen nooit alleen. Twee avonden geleden had ik een gesprek met mijn partner en mijn nichtje, die beiden ook zelfstandig ondernemer zijn. Mijn werk kwam ter sprake, dingen werden gezegd en er werd iets wakker in me. Een knop werd omgedraaid. Het feit dat mijn droom om te kunnen leven van mijn passie, en een succesvol dierenfotografe te zijn, waarschijnlijk altijd een droom zal blijven.

Teruglezend waar mijn blogpost begon en waar het naartoe heeft geleid laat me schrikken. Ik probeer altijd om open te zijn in wat ik voel en deel op mijn blog. Zo ben ik nu eenmaal, zoals mijn modellen zijn, open en eerlijk. Mijn liefde voor dieren en mijn connectie met hen zal er altijd zijn. Ik zal nooit stoppen met het fotograferen van dieren. (Bel me dus gerust voor een fotosessie :-)). Ik denk echter dat het tijd is om mijn horizon te verbreden. Er zijn spannende plannen in de maak, die te maken hebben met mijn net ontdekte liefde voor het fotograferen met vintage Polaroid camera’s.

Wat er ook gebeurt in mijn hart blijf ik dierenfotograaf.

Geniet van Sharon’s verhaal en van haar prachtige foto’s.

xo

J.