English version here >>

In November hebben Eric en ik afscheid genomen van twee van onze beste vrienden, Begonia en Poppy. Het was een verdrietige tijd voor ons. Vorig jaar verloren we Jesse en Tom. En dit jaar in juli ook nog eens heel onverwachts Puk, ook veel te vroeg. (Ik heb nog steeds niets over Puk kunnen schrijven).

Begonia was ons lieve ouwetje. Ze is twintig geworden. Ik heb haar opgehaald uit het asiel toen ze zeven maanden oud was. Het was liefde op het eerste gezicht. Die liefde is tot het einde zo gebleven. Wat een prachtige avonturierster was ze. Ze verraste me herhaaldelijk, klom uit de hoogste ramen, zelfs als die maar op een kiertje open stonden. En ook de deur van de koelkast was niet veilig. Ook in ons nieuwe huis klom ze geregeld overal in en op. Ik heb haar een keer ’s nachts met de ladder van de garage geplukt toen ze niet meer naar beneden durfde, hoe vreemd ook, en luid om hulp begon te miauwen. De laatste jaren werd ze rustiger. Ze sliep altijd op mijn hoofdkussen om zo dichtbij mogelijk te zijn. We hebben intens van elkaar genoten.

Poppy is niet oud geworden, maar zeven jaar. Poppy is zo veranderd in de jaren bij ons. Ze verscheen als wilde zwerver en veranderde geleidelijk in een schootkat. Ze heeft me laten zien dat een dier kan veranderen als hij of zij van iemand houdt. Ze was zo gretig om te leren en van ons te houden. Blackie was haar grote voorbeeld. Poppy was mijn (Instagram) muse. Omdat haar verhaal zo bijzonder is heb ik dat vorig jaar opgeschreven, deel 1 en deel 2. (Voor wie het verhaal van Poppy heeft gelezen: het laatste jaar van haar leven wilde ze bijna voortdurend bij ons binnen zijn. Het genot van een kussentje bij de verwarming heeft ze dus ook nog mogen meemaken).

September 2011 werd Poppy ernstig ziek, nierfalen. Gelukkig krabbelde ze weer op, maar we kregen de waarschuwing dat ze niet oud zou worden. Ze kreeg nog maar ‘een paar weken tot een paar maanden’ van de dierenarts. De paar weken werden maanden en zelfs ruim een jaar en het bleef goed gaan. De waarschuwing belandde op de achtergrond. Helaas is het nierfalen teruggekomen in november. Deze keer heeft ze het niet gered.

Het huis voelt zo leeg zonder onze bijzondere meisjes.

Ik ben dankbaar voor het bestaan van Instagram. Instagram heeft me de kans gegeven, en nog steeds, om het leven en de avonturen van onze katten vast te leggen.

Wil je meer van onze katten zien? Instagram: @jofabi #begoontje, #jessebessy, #poppydoppy, #theyoghurtman, #puksbunny, #tomtiediddle, #tarateetje, #apeknapie en#sweetpiet.

Last November Eric Mahieu and I said goodbye to two of our best friends, Begonia and Poppy. It was a rough time on both of us. Last year we lost two special friends, Jesse and Tom. And in July this year we lost Puk, too soon too. (I still haven’t been able to write about Puk).

Begonia was our little old lady of twenty. I adopted her from a local animal shelter when she was 7 months old. It was love at first sight. And it stayed that way till she left. She surprised me more than once, climbing out of every window possible. Even the door of the frig wasn’t safe for her. In our new house I once had to climb up the ladder in the middle of the night to pick Begonia from the garage after she got scared, unbelievable, and started calling for help. The last few years she slept on my pillow to be as close to me as possible. We truly enjoyed each other’s company.

Poppy didn’t get that old, only seven. Poppy changed so much in the years she was with us. From wild stray cat to purring sweetheart. She showed me how an animal can change when he or she loves someone. So eager to learn and love. Blackie was a great example for her. Poppy became my (Instagram) muse. I wrote her special story on my website, part 1 and part 2, in 2011. (For those who read Poppy’s story: the last year of her life she wanted to be inside with us most of the time, enjoying her warm pillow).

Last year September Poppy became very ill with kidney failure. Fortunately she survived, but with the warning from the vet that she wouldn’t get old. She probably had ‘a few weeks or months’ left to live. The few weeks grew into a lot of months and even into more than a year. The warning got far away. Unfortunately the kidney failure came back in November.

The house feels empty without these two special ladies.

I’m so thankful for Instagram. Instagram gave me, and still does, the chance to document the lives and adventures of our cats.

Like to see more of our cats? Instagram: @jofabi #begoontje, #poppydoppy, #theyoghurtman, #teetje, #apeknapie and #sweetpiet.

English version here >>

Veel te lang geleden alweer beloofde ik om meer te schrijven over Poppy, de ‘zwerf’ kat die in onze tuin woont. Sinds ik deel 2 van haar verhaal schreef, ook al in april, is Poppy heel ziek geworden. Op dit moment verzorg ik haar in huis. Ik voel dat het nu tijd is om meer over mijn lieve Poppy te delen.

Poppy is nu bijna vijf jaar bij ons, bij Eric en mij.

Als ik terugdenk dan herinner ik me dat ik Poppy van de één op de andere dag in onze tuin zag verschijnen. Zodra ze ons echter zag of hoorde, dan verdween ze razendsnel. Eric en ik waren kapot van haar acties de eerste lente dat ze er was. Ze jaagde op alle jonge vogels die uitvlogen en at ze vervolgens half op.

‘Stapje voor stapje smolt Poppy’

Het eerste jaar dat we hier woonden hadden we zoveel soorten vogels in onze tuin. Dat veranderde met de komst van Poppy. We besloten dat we haar dan maar eten moesten gaan geven. Dat zou haar er waarschijnlijk van weerhouden om alle jonge vogels op te eten. (Hoe grappig was onze gedachtegang toen, want dat werkt natuurlijk niet zo). Het zou ook wel goed voor haar zijn, want ze zag er niet echt gezond uit.

Stapje voor stapje smolt Poppy. Eerst was ze een geest die we soms dachten te zien maar die ook heel snel weer in lucht opging. Langzamerhand wende ze aan ons en aan ons heerlijke voedsel. Lange tijd vond ze aanraken echter niets. Haar nagels heb ik meer dan genoeg gevoeld. Ons contact groeide en veranderde. Poppy begon een aai over haar rug best fijn te vinden zo nu en dan.

Dingen veranderden snel toen Blackie ten tonele verscheen. Blackie is onze tweede ‘zwerf’ kat. We snapten hem ’s ochtends slapend in de buitenren van de kippen. We jaagden hem weg, want er waren genoeg katten in ons leven, hij was intussen ook al de 13^e zwerfkat die bij ons langskwam, maar uiteindelijk lukte het ook Blackie om een plekje in ons hart te veroveren.

Met Poppy en ons ging het heel erg goed. Door de ontdekking van Blackie maakten we ons zorgen dat ze een terugslag zou krijgen. Poppy vond zijn aanwezigheid maar niets. En ook Eric vond dat we genoeg katten om ons heen hadden. Uiteindelijk heeft Blackie toch gewonnen.

Op een dag sprong Blackie op mijn schoot, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te sturen. Blackie op mijn schoot te zien genieten van de zonneschijn zorgde ervoor dat Poppy jaloers werd. Ik zou je niet geloven als je me zou vertellen dat dieren jaloers kunnen zijn, maar toen ik Poppy zag geloofde ik het. Met wat voorzichtigheid ontdekte ze hoe fijn het was om op schoot te liggen. Nu hoef ik maar ergens te gaan zitten en Poppy is er ook. Het vertrouwen in elkaar groeit nog steeds en eindelijk kon ik haar vorig jaar omarmen en vasthouden. Dat maakte me zo gelukkig. Op een dag zal ze misschien ziek worden en dan is het nodig dat ik haar kan aanraken om met haar naar de dierenarts te gaan.

Poppy en Blackie leven het gehele jaar buiten en dat vinden ze prima. Om het Poppy en Blackie comfortabel te maken, hebben we ons oude kippenhok omgebouwd als een slaaphuis, met elk een eigen slaapkamer. In de winter krijgen ze een dikke warme vacht. Het is prachtig om te zien hoe ze samen spelen en als gekken in de sneeuw rondrennen.

Poppy blijft me verbazen. Ze zal altijd voorzichtig zijn met mensen, maar ik denk dat het eind van de vooruitgang nog niet in zicht is. Katten zijn verbazingwekkend in staat om nieuwe dingen te leren. Poppy is van een wilde kat getransformeerd tot een spinnende schootkat. Van een schuwe geest is ze veranderd in mijn schaduw. Als ze ’s ochtends geluiden hoort uit het huis dan is ze sneller bij de keukendeur dan dat ik de sleutel heb kunnen omdraaien.

Poppy heeft er zelf voor gekozen om bij ons te zijn en de liefde tussen ons zorgt ervoor dat ze verandert. Dat is voor mij echte liefde. Daarom is het oneerlijk om Poppy nog zwerfkat te noemen, want ze is eigenlijk al een hele tijd lid van ons gezin. Ik weet dat er een dag zal zijn dat er meer ruimte in ons huis zal zijn en dat Poppy en Blackie naar binnen kunnen als ze dat willen.

To long ago already I promised you to share more about Poppy, the ‘stray’ cat that lives in our garden. Since I wrote part two of her story, also in April, she has become very ill. As we speak I am nursing her inside our home hoping she will recover. I feel now it is time to share more of sweet Poppy.

Poppy has been living with us now for almost five years.

When I think back I remembered that we sometimes saw Poppy in the garden. As soon as she heard or saw us she ran away and hide. The first spring she was around Eric and I were devastated because she hunted and ate all the young birds in the garden. We used to have all kinds of birds around. So we decided to leave some cat kibble outside.

‘Little by little Poppy melted’

Maybe it would stop her from eating the birds. (How funny we were back then). It would also be healthy for her because she didn’t look too good.

Little by little Poppy melted. At first she was a ghost walking around. When we thought we saw a glimpse of her she vanished even more quickly. Gradually she got used to us and to the delicious food. She didn’t like touching though for a very long time. I have felt her claws more than I like. Our contact grew and changed. She started to like stroking on her back now and then.

Things changed suddenly when Blackie made his appearance. Blackie is our second stray cat. We caught Blackie in the act when he was sleeping in our henhouse at night. At first we chased him away, there were enough cats in our life, and he was already the 13th stray cat that crossed our path, but in the end Blackie also found his way to our heart.

Poppy was doing really well, so discovering Blackie made us worry about what it would do to the situation. Poppy didn’t like him a bit. And also Eric thought we had enough cats around. In the end Blackie won.

One summer I couldn’t resist Blackie when he jumped on my lap. Seeing Blackie enjoying the sunshine on my lap Poppy got jealous. I wouldn’t believe animals could be jealous but seeing Poppy’s jealousy it surprised me. It took some time, but finally Poppy discovered the luxury of being on someone’s lap too.

The trust in each other has grown bigger and bigger over time and just last fall I could put my arms around Poppy and hold her. It made me feel so happy. One day she might get sick and I need to handle her to take her to a vet.

To make it comfortable for Poppy and Blackie we rebuilt the old henhouse into a sleeping place for them, with separate bedrooms. They live outdoors all year around and get a thick warm coat in winter. I love it when they play together in the snow, running around like mad cats.

Poppy keeps amazing me. She will always be on her guard around people, but I don’t think the progress has stopped. Cats do have an amazing capability to learn new things. From wild cat Poppy has turned into a purring sweetheart. From running away and hiding herself she has changed into my shadow. When she hears waking up sounds from the house in the morning she is at the kitchen door.

Poppy has chosen to be with us and our love for each other makes her change. It wouldn’t be fair anymore to call poppy a ‘stray’ cat. She isn’t, she is a member of our little family. I know there will be a day that there is more room in our house and Poppy and Blackie will be living inside if they like to.

English version here >>

Voor de e-class Picture Spring, die ik de gehele maand april 2011 volg bij Big Picture Classes, kreeg ik vandaag het dagthema ‘een heel nieuw gezichtspunt’.

Ons huis is vol met favoriete dieren, zes katten. De twee ‘zwerfkatten’, die inmiddels al een aantal jaren bij ons gezin horen, passen perfect bij het thema omdat zij zich het meest bewust zijn van het veranderen van de seizoenen.

‘Gezichtspunt van een duif’

Zittend aan de keukentafel vanmorgen zag ik Poppy buiten midden in het verse groen van de wilde klaprozen liggen. Ze lag laag tegen de grond gedrukt, zoals katten zo mooi kunnen doen, terwijl ze probeerde een houtduif te hypnotiseren. Mijn hart maakte een sprongetje want dit was de perfecte positie bij het thema van vandaag. Ik wist echter dat het me nooit zou lukken om dit tafereeltje vast te leggen. Zodra ik de keukendeur open zou doen, dan zou Poppy me blij komen begroeten.

Dus kwam ik op het idee om Poppy vanuit het slaapkamerraam te fotograferen. Van bovenaf gezien had ik een prachtig beeld: het gezichtspunt van een houtduif. Toen ik uit het raam naar beneden keek zag ik dat ik al te laat was. De duif was weg en Poppy zat parmantig om zich heen te kijken. Maar wat een mooi ‘een heel nieuw gezichtspunt’!

Als ik de gelukkige en tevreden blik zie op het gezicht van Poppy, dan voel ik haar geluk ook.

En als ik terugdenk aan hoe ze bij ons is gekomen en de jaren dat ze bij ons woont, dan voel ik dat ik haar verhaal wil delen. Ik zal binnenkort meer over haar schrijven.