WEBLOG

Het begin, het einde… stoppen met dierenfotografie?

Door: Jolanda Boekhout | 25 september 2015 | Reacties (8) >

… wat doet dat zeer…

Tien jaar geleden zat ik aan de keukentafel met Eric. Te praten over wat ik wilde met mijn leven, welke weg er voor me open lag. Ik wist het niet meer. Ik had een jaar Fotoacademie achter de rug, was mijn baan kwijtgeraakt en ik werkte als vrijwilliger bij het dierenasiel in Numansdorp. Iedere dag nam ik mijn camera mee naar het asiel om na het werk de katten te fotograferen. Ik verloor de tijd uit het oog als ik de katten fotografeerde en creëerde zo intieme foto’s. Eric wees me daarop. De eerste stap naar Jofabi Foto was op dat moment gezet. Daar aan die keukentafel.

Floor 2005

Nu tien jaar later valt er een last van mijn schouders nu ik besloten heb om dierenfotografie op een laag pitje te zetten. Het voelt heel verdrietig en een traantje is ook wel gevloeid. Dieren zijn mijn passie en mijn liefde voor dieren eindigt niet. Nu even stap op de plaats maken voelt als de juiste stap.

Hoe deze beslissing nou tot stand gekomen is? Twee weken geleden ontving ik een nieuwsbrief van een dierenkliniek waar ik twee jaar geleden een middag gefotografeerd heb. Gratis. Om een leuke bijdrage te leveren aan de dag, om mensen naar de kliniek te trekken en om mijn werk als dierenfotograaf te promoten…. dacht ik….

Sept 23 Laska  Sept 23 Simba  Sept 23 Ziva

Die middag was het ontzettend druk. Meer dan 30 honden heb ik gefotografeerd. Het resultaat was hartverwarmend. Wat een lieve gezichtjes!

Heel pijnlijk om in de nieuwsbrief te lezen dat er voor de open dag van dit jaar een andere fotografe uitgenodigd is. Een fotografe die niet fulltime fotografe is. Iemand die fotosessies met dieren aanbiedt voor heel weinig geld en daarnaast een baan heeft. Iemand die een kans verdient, werd me verteld.

Sept 23 Sel  Sept 23 Sjakie  Sept 23 Thelma copy

Helaas heb ik twee jaar geleden in de drukte om me heen een kaartje met foto’s gedeletet zonder de foto’s eerst te downloaden. Van zes honden had ik dus geen foto’s. En laat de teleurstelling van die zes eigenaren nou onder andere de reden zijn dat ik dit jaar niet ben uitgenodigd om te komen fotograferen. Dat er zoveel meer mensen waren die wel blij waren met het resultaat….

Ik herinner me dat ik had voorgesteld om voor die zes eigenaren in december terug te komen naar de kliniek, om nog een gratis fotoshoot te doen. En daar ben ik dus niet op teruggekomen.

Het toeval wil dat Eric en ik van september tot eind december in een zware laatste verbouwing van ons huis zaten, de samenvoeging van onze twee dijkhuisjes, en dat mijn hoofd naar andere dingen stond dan een gratis fotoshoot doen. Toen ik niets meer van de kliniek hoorde in december heb ik het waarschijnlijk maar zo gelaten.

Sept 23 VIP  Sept 23 Utah  Sept 23 Meisje en paard

De gratis fotoshoot bij de dierenkliniek twee jaar geleden heeft één bestelling opgeleverd en geen enkele boeking voor een fotosessie. Als je bedenkt dat ik daarvoor anderhalve dag aan het werk ben geweest dan komt deze afwijzing hard aan.

Gedeeltelijk heb ik mijn pijnlijke ontdekking dus aan mezelf te danken. Een goede les dus. Alhoewel ik me in enige mate afvraag welke les dat dan is. Moet ik nog dienstbaarder zijn dan ik al ben? Of is (dieren)fotografie gewoon niet voor mij bestemd?

Sept 23 Shy Sky  Sept 23 Dior  Sept 23 Smilla Mijntje

Het heeft mijn ogen geopend. Ook al probeer je naar eer en geweten je werk te doen. Je wordt afgerekend op dingen die mis gaan. Altijd. Of je er nou iets aan kunt doen of niet.

Een aantal jaren geleden heb ik tegen mezelf gezegd dat ik niet bij de ‘old boys club’ wilde horen. Dat ik niet de chagrijnige fotograaf wilde worden die over de prijzen en kwaliteiten van anderen oordeelt. Datzelfde heb ik namelijk ook meegemaakt. Collega-fotografen die ongevraagd oordeelden over mijn, volgens hun, te lage tarief. Na de ervaring met de dierenkliniek kan ik echter concluderen dat ik al aardig op die chagrijnige fotograaf ga lijken.

Dat doet me gruwen en heeft me aan het denken gezet. De laatste twee weken stonden dus in het teken van nadenken, voelen, loslaten… Nu ik de beslissing genomen heb, is er een last van mijn schouders gevallen.

Sept 23 Monster  Sept 23 Fionnchan    Sept 23 Danoontje

Ik heb altijd gedacht dat kwaliteit zich niet hoeft te bewijzen. Dat kwaliteit iets is wat je nastreeft als professional. Iets waar mensen hun keuzen op afstemmen. Dat laatste blijkt niet zo te zijn. In deze wegwerpmaatschappij stellen mensen blijkbaar geen prijs op kwaliteit als je iets voor minder geld ook kunt krijgen. Dan is een foto misschien minder mooi, maar wie geeft daarom…

Dieren fotograferen is mijn passie. Als ik er na tien jaar nog steeds geen boterham mee kan verdienen, al is het maar een hele dunne, dan zegt dat genoeg. Of het nou aan mij ligt, of aan de kwaliteit van mijn fotografie, of aan de concurrentie, of aan de markt… Dierenfotografie op een laag pitje zetten, en misschien zelfs wel stoppen, doet pijn. Het voelt alsof me iets dierbaars afgenomen is.

Sinds Eric en ik terug zijn in Rotterdam kamp ik met depressie en is mijn inspiratie verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik verlang terug naar de rust van het wijdse Noord-Beveland. De wind in mijn haren voelen, de geur van de zee ruiken, opgaan in de natuur, de mooie dieren om me heen, stilte en rust… dat heb ik nodig om mijn creatieve vlam te laten branden.

Sept 23 Nina  Sept 23 Bihac  Sept 23 Matisse

Mijn ervaring met de dierenkliniek is dus blijkbaar het kleine duwtje dat ik nodig heb om mijn werk, of het gebrek daaraan, eens goed onder ogen te zien en bij mezelf te rade te gaan welke kant ik op ga, en wil gaan.

Mijn plannen voor de toekomst zijn dus onbekend. Misschien is een pauze nemen wat ik nu nodig heb, en wellicht komt het zover dat ik er een streep onder zet. Mijn eerste prioriteit is opnieuw een huis vinden op het platteland zodat ik weer contact kan maken met mezelf en het leven kan voelen zoals het bedoeld is.

Fotografie helemaal loslaten kan ik niet. Mijn iPhoneography is onderdeel van mijn dagelijks leven, en ook het fotograferen van de avonturen van mijn katten wil ik voor geen goud missen. En fotograferen met mijn Polaroidcamera’s…

Sept 23 Toto   Sept 23 Tinky Astrid Sept 23 Pimm

Mijn dierenfotografiecursus is ook klaar. Klaar om te delen. Dat zal voorlopig het laatste cadeautje zijn dat ik ga weggeven. Als ik genoeg materiaal heb, maak ik toch nog een dierenjaarkalender in december. Wie weet wat voor moois ik nog in mijn archief kan opduikelen.

Mijn website, en blog, blijven dus nog even bestaan. Er staat te veel moois op. Blijven schrijven en delen over de nieuwe wegen die ik in sla, over mijn avonturen met mijn katten, en over nieuwe avonturen op het platteland is belangrijk voor me.

Sept 23 Joy Lisa ZillahJullie allemaal, mooie mensen en dieren waar ik de laatste jaren contact mee heb gehad, ben ik dankbaar voor de mooie ervaringen. Dank je wel.

Dikke knuffel.

Jolanda

Ps. Mochten jullie een fotosessie willen doen met jullie oudere dieren, of nieuwe dieren, dan zijn jullie zeker weten welkom.



Dertig mooie gezichtjes

Door: Jolanda Boekhout | 1 mei 2014 | Nog geen reacties >

In oktober 2013 heb ik weer eens meegedaan aan een open dag. Die dag is alweer even geleden. Door de hectiek van de verbouwing die mijn partner en ik in ons huis hebben uitgevoerd is het me helemaal ontschoten om de foto’s te delen en iets over de fotosessie te schrijven. Totdat ik een stukje schreef voor de workshop PaardEnFoto die ik samen met Astrid Loriaux geef op 20 juni.

Ik ken Vivian, dierenarts bij Dierenzorggroep Gorinchem, en haar collega’s van mijn fotoreportage van de reis met Stichting Dierenopvang Bosnië naar Bosnië in 2012. Dat was een ongelooflijk trieste, en tegelijkertijd ook mooie, ervaring. Ik voelde me vereerd dat Vivian me vroeg of ik mee wilde doen met de open dag.

Meestal hou ik me verre van fotograferen in dierenwinkels, op honden- en kattenshows en open dagen. Niet omdat ik dat niet leuk vind om te doen. Verre van dat. Want ik krijg zoveel leuke kopjes voor de lens. En de dag vliegt voorbij.

Wat me altijd opvalt aan dit soort evenementen is dat de verdiensten zo tegenvallen. Financieel is fotograferen op open dagen en dergelijke voor mij niet aantrekkelijk om te doen. En dat vind ik zo ongelooflijk jammer. Ik vraag me wel eens af hoe dat nou komt. Aan het resultaat kan het niet liggen, al zeg ik dat natuurlijk zelf. Ideeën?

Soms heb ik er wel weer eens zin in. Het is tenslotte ook goed voor mijn naamsbekendheid. Dan geniet ik van zo’n dag. Zo ook van deze open dag.

Het was een drukte van jewelste. Zo druk zelfs dat ik achteraf hoorde dat mensen weg zijn gegaan omdat de hal van de kliniek continue vol stond met mensen en hun dier.

Het resultaat is prachtig geworden. Wat ik zo apart vind om te zien, is dat dit studiofotografie is, maar dat ik toch altijd weer terugval op mijn eigen stijl. En dat kan eigenlijk best. Ogen fotograferen en close-ups maken zijn toch wel mijn favoriete stijl.

Zo zonde om de foto’s te laten verstoffen in mijn archief. Hoogste tijd om te delen dus. Dertig mooie gezichtjes delen is iets te veel. Hier is een selectie van schatjes. ‘In alphabetical order’, :-D, Bailey, Chesto, Chloe, Falco, Lady, Lena, Mees, Sienna, Sita en Sjakie. Geef ze een dikke knuffel!

xo

Jolanda



Een nieuw jaar | een nieuw project

Door: Jolanda Boekhout | 23 januari 2014 | Nog geen reacties >

English version here >>

Een nieuw jaar is aangebroken, met nieuwe beloften, en een nieuw project.

Sinds ik er twee jaar geleden mee begon, ben ik verslaafd. Verslaafd geraakt aan het schieten van een foto per dag met mijn iPhone, en die te delen op Instagram.

In januari 2012 ben ik begonnen met een 365+1 project. Iedere dag heb ik iets gefotografeerd uit mijn dagelijks leven met mijn iPhone. Eerst was het moeilijk om iets te zien wat de moeite waard was en de schoonheid van het dagelijkse leven op te merken. Eind 2012 was het moeilijk om voor te stellen dat ik zou stoppen met het maken van een dagelijkse foto. Ik heb ontzettend genoten van het fotograferen.

In november 2012 werd ik door mijn partner verrast met een prachtig verjaardagscadeau. Een Polaroid SX-70, de instant-camera uit de jaren ’60. Ik begon te fantaseren. Zou een 365 in Polaroid iets zijn voor het nieuwe jaar? Ik dacht niet al te lang na. Ik begon gewoon op 1 januari 2013 met ‘mijn leven in Polaroid’ (#mylifeinpolaroid op Instagram). Toch was het opnieuw lastig om te beginnen. Met Polaroid krijg je maar één kans om het goed te doen. En met maar één foto per dag is dat wel een beetje weinig. De perfectionist in mezelf wilde dan ook dat die ene foto prachtig zou zijn. De eerste tijd schoot ik heel veel missers. Bewogen foto’s, overbelichte foto’s en zelfs blanco foto’s zijn er uit mijn camera gerold. De laatste paar maanden van 2013 kreeg ik ‘het’ onder de knie en ook de smaak te pakken. Mijn SX-70 werd mijn lieveling. Mede door mijn SX-70 was 2013 een uitdagend jaar. Het is me gelukt om mijn 365 in Polaroid af te maken. Ik vond het zelfs heel jammer dat het project ten einde was. Hier is het resultaat van ‘mijn leven in Polaroid’.

Maar ja. Toen was er het moment van ‘wat nu?’. Met het einde van mijn 365 in Polaroid in zicht hield me dat wel bezig. Zou een dagelijkse foto van mijn eigen katten niet te makkelijk zijn? En zou het niet heel saai zijn voor mijn volgers op Instagram om iedere dag een foto van mijn slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende katten te zien? Mijn drie katten zijn het hart in mijn leven. Een 365 met hen doen zou, naast het opleveren van een grappige collectie slapende, chillende, loungende en uit het raam kijkende kattenfoto’s, een dierbare herinnering creëren. Dus dat is wat mijn 365 project is geworden voor 2014: ‘een 365 met mijn katten’ (#a365withmycats op Instagram).

Op Flickr kun je volgen wat mijn katten iedere dag hebben gedaan tot nu toe (en ik deel negen wisselende foto’s op mijn portfoliopagina). Ik hoop dat het je inspireert om een 365 met je eigen dieren te beginnen. Het is zo leuk om te doen. (Ja, niet wachten tot 1 januari 2015, je kunt iedere dag van het jaar je eigen 365 starten).

Heb je wat tips en trucen nodig bij het fotograferen van je huisdier? Bij Big Picture Classes geef ik een cursus ‘Pet Photography’. De cursus is in het Engels en je kunt ‘m op je eigen tempo doen.

Xo

Jolanda

 

Ps Mocht je je afvragen hoe het met mijn SX-70 gaat nu hij niet meer dagelijks in actie hoeft te komen. In 2014 schiet ik iedere week een Polaroid: ‘52 weken in Polaroid‘ (#a52inpolaroid), samen met The Polagirlsclub en Mortal Muses.



A new year | a new project

Door: Jolanda Boekhout | | Reacties (1) >

It’s a new year, with new promises, and a new project.

Since the last two years I’ve gotten addicted to shooting a photo every day, and sharing it on Instagram. In 2012 I started, and finished, a 365+1 project with shooting with my iPhone. It was hard at first to open up and see the beauty in everyday life. At the end of 2012 it was hard to imagine not shooting a photo every day. I had enjoyed it too much.

On my birthday in November 2012 I got a Polaroid SX-70, the instant-camera from the ’60’s, from my partner. So I wondered. Would a 365 in Polaroid be something for the new year? I stopped thinking and started on January 1 2013, ‘my life in Polaroid’ (#mylifeinpolaroid). But again it was hard to start shooting. With Polaroid you only get one chance at a time. And with only one photo a day that is not a lot. The perfectionist in me wanted that single shot to be good. I started off with lots of failures, so I felt. The last few months of 2013 I finally got the hang of it. The results made me cherish my beautiful SX-70. So 2013 was a challenging year. I managed to finish this great ‘a Polaroid every day’ year. Here you can find all 365 photos.

‘So now, what’s next’. That’s what kept me busy the last week of 2013. Shooting a photo a day of my three cats seemed too easy to me. Wouldn’t it be boring for my followers on Instagram to see a sleeping, chilling, lounging, window gazing cat each day? My three cats are really close to my heart. And, next to creating a funny collection of sleeping, chilling, lounging and window gazing cats, doing a 365 with them would also create a beautiful book of memories. So that’s what it will be this year: a 365 with my cats (#a365withmycats).

Here is where you can follow what my cats have been doing each day so far. Hope it inspires you to start a 365 with your own animals. (Yes, don’t wait till 1 January 2015, you can start each day of the year).

If you like tips and tricks for photographing your pet? At Big Picture Classes I teach a ‘self-paced’ class ‘Pet Photography‘. You can join whenever you like.

xo

Jolanda

 

 

 

Ps If you wonder what happened with my Polaroid SX-70 now that 2013 has ended. I still use it every week in another new project in 2014: a year in Polaroid | 52 weeks in Polaroid (#a52inpolaroid).



Thelma & Louise en Tai

Door: Jolanda Boekhout | 18 juli 2013 | Reacties (2) >

English version here >>

Deze week ben ik op bezoek geweest bij drie door Mirtos Animal Project geredde honden uit Griekenland en Egypte.

Jonkies Thelma & Louise komen van het Griekse eiland Kreta. De vier jaar oude Tai is Egyptisch.

De twee meisjes zijn net zo indrukwekkend als de echte ‘Thelma & Louise’ uit de film. Het zijn twee zusjes, maar met allebei een heel verschillend karakter. Thelma, het grijze meisje, is speels, vrolijk en houdt van knuffelen. Louise is wat voorzichtiger, toch zacht en teder in haar gedrag.  Als je denkt aan het harde leven dat deze meisjes hadden in Griekenland dan is het wonderlijk dat ze nog steeds zo liefdevol zijn.

Zo makkelijk als het was om Thelma & Louise te fotograferen zo moeilijk ging de fotosessie met Tai. Tai is de mooie Duitse herder-achtige hond.

Tai is opgegroeid in Egypte. Hij heeft vier jaar in een betonnen kennel gewoond samen met veel te veel honden en veel te weinig eten. Je kan je vast wel een voorstelling maken van hoe dat geweest moet zijn. Deze vier jaar hebben Tai omgevormd tot een teruggetrokken en angstige hond. Zelfs na vijf maanden bij een liefdevol gastgezin heeft Tai nog steeds moeite met zich veilig voelen.

De drie vrienden van Tai waren vol enthousiasme tijdens de fotosessie. Ze sprongen op en neer om mijn aandacht te vragen. Tai niet. Het had heel wat voeten in de aarde om Tai zover te krijgen dat hij zijn mooie gezicht liet zien en niet meer voor me wegliep. Geduld, lieve woorden en een halve worst hebben geholpen.

Na de fotosessie was Tai zo ver dat ik zijn zachte wangen mocht kriebelen. Dat ging niet toch niet helemaal van harte. Ik denk dat Tai met een eigen thuis en geduldige mensen zich zo veilig durft te voelen dat hij zijn warme kant zal laten zien. Want die kant heeft hij.

Deze drie dieren te ervaren doet me weer beseffen waarom ik zo van dieren hou: ze zijn zo zacht van hart. Er is niet veel nodig om een dier gelukkig te maken. Een eigen bak met eten en wat liefde, begrip en geduld zijn al genoeg.

Ik heb altijd gevoeld dat dieren de ware mens in je zien. Een andere verklaring heb ik er niet voor waarom dieren zich zo kunnen aanpassen en zich opnieuw kunnen openstellen na een hard leven van mishandeling.

Deze drie liefjes wachten op een nieuw thuis. Als je interesse hebt, en je denkt te kunnen voldoen aan de specificaties die deze drie zoeken in een beste vriend, :-D, dan kun je contact opnemen met Mirtos.

xo

Jolanda