WEBLOG

Het boerengenieten

Door: Jolanda Boekhout | 20 februari 2017 | Nog geen reacties >

Voordat er zonder een berichtje een jaar voorbij is, klim ik toch maar weer eens in de pen. Want wat is er veel gebeurd sinds april 2016.

Ik heb er diverse keren aan gedacht om wat foto’s te delen van de renovatie en nieuwbouw van ons huis in Zeeland. Het fulltime ‘vrijetijdsbouwvakker’ zijn, heeft er behoorlijk zwaar ingehakt. Ondanks dat ik wel kan klussen is klussen niet iets waar ik ’s ochtend vrolijk voor uit mijn bed spring. En als je dan ’s avonds uitgeput op de bank zit dan pak je niet je computer om nog wat te schrijven.

Eric en ik wonen inmiddels twee maanden in ons boerenhuisje in Kamperland. Twee maanden nog maar? Ja, helaas hebben we de deadline van augustus 2016 niet gehaald.

Na de verhuizing naar de caravan in de tuin voelde ik al snel dat de deadline van augustus 2016 wel erg krap was. Op zich was acht maanden niet te kort. Maar als je afhankelijk bent van bouwvakkers die je wil inhuren om samen de ingewikkelde klussen mee uit te voeren, dan blijkt ineens dat je planning afhankelijk wordt van anderen. En die controle loslaten was zwaar, want we wilden opschieten.

Iedere keer als er weer een grote klus geklaard was, dacht ik ‘goh, wat schieten we al op’. Als ik nu terugdenk aan zulke momenten dan vraag ik me af hoe ik zo heb kunnen denken. Als je net weken bezig bent geweest met het uitgraven en opbouwen van de fundering van de nieuwe uitbreiding, je hebt riolering en electra buizen gelegd, met een dikke laag piepschuim daarop, je hebt wapening aan elkaar gevlochten, en je bent klaar voor het storten van het beton, dan ben je natuurlijk een heel stuk opgeschoten. Maar dan ben je nog lang niet zover dat je kunt gaan afwerken. 😀 Misschien was het mijn eigen beschermingsmechanisme dat zo dacht.

Nou ja… als we dan maar ergens in de herfst klaar zijn… mmm… als we dan maar klaar zijn voordat het echt koud wordt… als we maar voor Kerstmis kunnen verhuizen… In het hoogseizoen van onze verhuizer kon ik nog net een afspraak maken om onze spullen uit de opslag te laten komen… twee dagen voor Kerstmis. We hebben de laatste maand zelfs de weekenden keihard doorgewerkt. En uiteidelijk toch maar wat dingen van onze ‘to do’ lijst geschrapt die konden wachten.

We hebben hoogtepunten en dieptepunten gekend. De hoogtepunten waren voor mij de momenten dat ik zag dat de katten en kippen het reuze naar hun zin hadden op hun nieuwe plek, en op de bouwplaats (op de momenten dat we niet aan het werk waren.). Van zulke momenten heb ik mooie foto’s kunnen maken.

En nu… nu mis ik het klussen toch wel… ondanks dat ik het klussen op momenten verfoeid heb… Natuurlijk zijn er dingen die nog niet helemaal klaar zijn. Dat zijn nu juist de leuke dingen die ’t huis echt af maken. Onze werkplaats is echter woonkamer geworden en zagen kan alleen buiten gebeuren. Als het regent, het koud is of heel hard waait, dan baal ik wel een beetje. Gelukkig komt de lente eraan.

En ja… dan rijst ook de vraag hoe ik mijn leven wil gaan invullen. Het is nog steeds een mysterie, misschien nog wel meer dan een jaar geleden. Wil ik mijn dierenfotografie nieuw leven inblazen? Ik geniet nog steeds heel erg van dieren. Of wil ik gaan creëren? Oude spullen opknappen of er nieuwe dingen van maken heeft ook mijn interesse, van oude lampjes tot nieuwe kapstokken. Mijn Polaroidcamera’s wil ik weer eens afstoffen. Polawalks organiseren… En ‘hetboerengenieten’ fotograferen met mijn iPhone daar kan ik mezelf ook in verliezen. Boerenprints verkopen via Etsy… Mijn theekopjesverzameling zou wel eens vernieuwd mogen worden. Oude eruit, nieuwe erin. Zoveel mogelijkheden…

xo

Jolanda

Ps wil je een kijkje nemen in ons verbouwingproces? Kijk dan op hetboerengenieten



Mijn wandeling rond het eiland

Door: Jolanda Boekhout | 20 mei 2015 | Reacties (2) >

Bijna negen maanden woon ik nu op het platteland. Nog twee weken en dan verhuizen Eric en ik weer terug naar de stad. Het huis dat we gehuurd hebben, is namelijk verkocht en ons huurcontract is opgezegd. Die verhuizing is heel tijdelijk hoop ik.

Wat ik zo leuk vind aan wonen op het platteland is te zien hoe je levensstijl verandert. We bakken inmiddels dagelijks ons eigen brood, koken met lokale producten en gebruiken (bijna) niets meer uit pakjes, zakjes en bakjes, we genieten van de avonturen van onze katten en kippen, en we bewegen veel meer (ik ben zelfs weer gaan paardrijden.).

 

 

 

 

In Rotterdam ben ik een tijdje lid geweest van een fitnessclub. Dat was geen lang leven beschoren. Om wat aan gewichten te trekken en te duwen samen met voor zich uit starende mensen met stampende muziek om me heen irriteert me meer dan dat het me motiveert. Bewegen op het platteland is heel anders. Dat gaat bijna als vanzelf.
 
Vanaf het begin dat we hier wonen, trekt het water van de Oosterschelde me heel erg aan. De geur van zout water, de geur van drooggevallen zeewier en oesters bij eb, de geluiden van scholeksters, wulpen en strandlopers… ik kan er zo van genieten. Ik vergeet de tijd.
 
Vanuit ons huis is de kust van de Oosterschelde hooguit twee kilometer lopen. Die twee kilometer kan ik inmiddels dromen. Terwijl ik langzamerhand verslaafd raakte aan een ommetje naar het water kreeg ik ineens de gedachte hoe het zou zijn om een rondje om het eiland te lopen. Noord-Beveland is niet zo groot. In een aantal etappes zou ik dat toch makkelijk moeten kunnen doen?

Zo gezegd zo gedaan.

#mywalkaroundtheisland (# op Instagram) heb ik afgelopen zondag voltooid, in ongeveer 10 etappes. Ik heb het geluk dat Eric ook thuis werkt. Hij is zo lief geweest om me na de eerste paar etappes dicht bij huis telkens naar het volgende beginpunt te brengen en me weer op te halen aan het einde van de wandeling. Gemiddeld heb ik ongeveer 8 kilometer per etappe gelopen. Dat is niet heel veel, maar als fotograaf ben je door van alles dat je ziet onderweg, en niet te vergeten de mooie omgeving, natuurlijk heel snel afgeleid van het hoofddoel van de wandeling: een rondje lopen om het eiland.

En door ontmoetingen met dieren werd ik ook geregeld afgeleid. Hoe verwonderlijk :-D. Op veel dijken van Noord-Beveland lopen schapen, met heel veel lammetjes. Iedere etappe heb ik wel een paar nieuwsgierige schapen ontmoet. En als ze dan heel verlegen om een dijkpaal gekruld staan dan kun je niet anders dan een foto maken.

 

 

 

 
 
Ik heb mezelf nooit als lange-afstandswandelaar gezien. Mijn rondje om Noord-Beveland heeft er toch wel voor gezorgd dat ik meer wil wandelen. Dus als we weer terugkomen op het platteland van Zeeland, dan is een rondje Walcheren en Zuid-Beveland en Schouwen-Duiveland wel een mooie nieuwe uitdaging.

 
Wie weet waar mijn wandelschoenen mij nog gaan brengen.

xo
J.