English version here >>

De laatste weken heb ik enkel geschreven over katten. Tijd voor iets anders. En gelukkig kwam er iets op mijn pad waar ik al over wilde schrijven.

Afgelopen week zag ik een stukje van ‘Koffietijd’ waarin Cesar Millan te gast was. Kijkers mochten vragen mailen die Loretta aan Cesar zou voorleggen.

Eén van die vragen was waarom honden altijd zo ver voor je uit lopen als ze los zijn. Dat leek me een simpele vraag, maar eentje waarop ik geen antwoord wist. Cesar antwoordde dat dat komt omdat een mens in vergelijking met een hond veel langzamer loopt. Dat klink logisch. Honden gaan lekker hun neus achterna als ze los zijn en houden hun eigen tempo aan.

“Voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn”

Deze wetenschap deed me denken aan de husky van mijn broer en aan het verhaal dat hij me recentelijk vertelde. Mijn broer woont al jaren in Ierland en is inmiddels getrouwd met een leuke Ierse meid. Sinds enige jaren maakt husky Max deel uit van het gezin. Max kan niet los lopen tijdens het uitlaten. Hij heeft ongelooflijk veel energie en zou direct de kuierlatten nemen. Dat is te verklaren. Husky’s, en andere rassen sledehonden, zijn echte werkhonden en worden al eeuwen gebruikt door de volkeren uit het hoge noorden voor transport, jacht en bescherming. Ze voelen zich opperbest als ze aan het werk zijn.

Tijdens een bezoek van mijn broer aan zijn schoonmoeder is Max uit de tuin gesprongen en genietend van zijn vrijheid heeft hij het op een lopen gezet. Het heeft heel wat tijd gekost om Max te vangen. Na een enorme afstand, ettelijke kilometers, kon Max worden ingehaald. Het was achteraf natuurlijk best grappig om te horen.

Het verhaal van mijn broer en de vraag aan Cesar zorgde voor een mooi gedachtesprongetje.

De eigenaar van onze plaatselijke dierenspeciaalzaak, Mark Mom, is al jaren een fervent fan van husky’s. Hij heeft inmiddels een team van drie husky’s, Racing Team Yardic, waarmee hij meedoet aan sledehondenwedstrijden. Omdat hier niet zo vaak sneeuw te vinden is gebruikt Mark een karretje, in plaats van een slee, en een step.

De vraag aan Cesar en het verhaal van mijn broer leek samen te komen in de hobby van Mark.

Ik heb zelf geen honden. Twee jaar geleden heb ik een step gefotografeerd voor de website van Mark. Vandaar dat ik van het bestaan van steppen met je hond afweet. Het idee om je eigen snelheid aan te passen aan de snelheid van je hond en tegelijkertijd samen lekker aan het werk te zijn klinkt uitnodigend. Ik zou bijna wensen dat ikzelf een hond had. Voor Max en mijn broer en schoonzus zou het een prachtige oplossing zijn. Ik denk dat Max het prachtig zou vinden.

Lijkt steppen met je hond ook iets voor jou en wil je meer weten? Mark heeft een website waarop je alle informatie kunt vinden die je nodig hebt om te beginnen. Kijk op Steppen met je hond.

Uiteraard is steppen met je hond niet alleen voorbehouden aan mensen met sledehonden. Ook met ‘gewone’ honden kun je steppen.

Vrijdag had ik een prachtige ontmoeting met Yuna, een lieve vierjarige Weimaraner.

Monique, Yuna’s baas, vertelde me bij ons eerste contact dat Yuna in haar puppytijd iets traumatisch heeft meegemaakt en dat ze daardoor angstig is. Menig jogger wordt door Yuna achtervolgt en ook knabbelt ze nog wel eens aan de mouw van een voorbijganger. Een Weimaraner is geen kleine hond en ik kan me voorstellen dat die uiterlijke bravoure een mens laat schrikken.

Het is onduidelijk of Yuna door haar angst een allergie voor voedingsproducten heeft ontwikkeld, maar die allergie heeft Yuna er ook nog bijgekregen. Door te experimenteren met voeding is er nu een breekbare balans ontstaan. Omdat het onzeker is hoe lang die balans blijft bestaan en of Yuna gezond oud kan worden, vroeg Monique me of ik een fotosessie wilde komen doen. En dat wilde ik natuurlijk graag.

Ik neem altijd ruim de tijd voor een fotosessie zodat een model aan mij en mijn camera kan wennen. De angst van Yuna zou vermoedelijk geen probleem opleveren. Ieder dier heeft tenslotte een gebruiksaanwijzing en dient met respect benaderd worden.

“Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond”

Met een speciale missie ging ik op weg en dacht een angstige hond te ontmoetten. Niets bleek minder waar te zijn. Bij de deur werd ik begroet door een vrolijke en enthousiaste hond.

Mijn tas werd ontdekt, van binnen en van buiten. Mijn snoepjes, die ik altijd meeneem als verleidingsmiddel, kon ik met moeite redden en ook mijn piepkip viel in de smaak.

Ruim een uur hebben we elkaar beziggehouden met piepkip en rijstwafel. (Wie dacht dat honden geen rijstwafel lusten, heeft het mis). Yuna stond helemaal open voor de sessie en haar angst was buiten gelaten. Het was een genot om de fotosessie met Yuna te doen en het resultaat is prachtig geworden.

Ieder dier is de moeite waard om een gelukkig en tevreden leven te hebben. Ik ben blij dat Monique van alles heeft uitgeprobeerd met Yuna en hoop dat ze er nog heel wat jaartjes zal zijn. Yuna zal in elk geval niet vergeten worden, want haar pootafdruk is vastgelegd!

Bijna vijf jaar werk ik als dierenfotograaf. In die vijf jaar tijd heb ik kennisgemaakt met veel dieren. Voor het merendeel honden, grote en kleine, en katten, maar ook een konijn, cavia en papegaai zijn voorgekomen en zelfs een aantal paarden.

Die vijf jaar zijn turbulent geweest, met in het begin wisselend resultaat. Vaak ging ik na een fotosessie met wanhoop in mijn hart naar huis. Gelukkig was dat gevoel meestal niet terecht.

“Bries was groot en het lange haar hing wild voor zijn ogen”

Mijn stijl van fotograferen brengt me altijd heel dicht bij dieren. Door mijn band met dieren laten dieren dat toe. Hierdoor ontstaan prachtige close-ups waarbij je soms het gevoel krijgt dat je het dier kunt aanraken en recht in de ziel van het dier kunt kijken. Met ieder dier is het resultaat van de fotosessie anders. Dat ligt aan het karakter van het dier, maar ook het uiterlijk speelt mee. Dat heeft al voor heel wat spannende kennismakingen geleid.

Een fotosessie die warme, grappige herinneringen oproept, is de fotosessie met een enorm grote Briard, Bries. Verschillende hondenrassen zijn voorbij gekomen, van chihuahua’s tot Duitse doggen. Ik was dus al grotere honden gewend.

Mijn stijl van fotograferen gezien hebbend, maakte de eigenaar van Bries zich enigszins zorgen. Bries was enorm groot en had veel haar. Het bange vermoeden bestond dat het resultaat van de fotosessie er uit zou zien als een promotie voor een kappersreclame. Deze gedachte en de grootte en het uiterlijk van Bries bood een extra uitdaging voor me om de fotosessie tot een succes te maken.

Met een lichte tegenzin en twijfel of het deze keer wel zou gaan lukken, ging ik op weg naar de fotosessie met Bries.

De kennismaking met Bries was hartverwarmend. Inderdaad, Bries was groot en het lange haar hing wild voor zijn ogen. Door de flinke bries die waaide, was het kapsel van Bries echter geen obstakel. Bries ging zijn gang in de tuin en ik moest een keuze maken. Of een uur achter hem aan hollen of een andere truc bedenken. Met een piepkip trok ik zijn aandacht en spelenderwijs heb ik prachtige beelden van Bries gemaakt. Wat me ontroerde en vertrouwen gaf was dat Bries zo’n heel erg lief karakter had. Het piepkipje kwam hij steeds bij me terugbrengen, zodat ik het weer kon weggooien. Geen grom kwam er aan te pas.

Het resultaat van de fotosessie is prachtig geworden. Door de gedachte van de eigenaar heb ik geprobeerd op een andere manier naar Bries te kijken en me aangepast aan de omstandigheden.

Deze ervaring heeft me wel bewust gemaakt van het feit dat ik meer een dierenmens dan een mensenmens ben. Maar uiteindelijk is het resultaat dat uit een fotosessie komt het belangrijkste. Want daar doe ik het voor.